Missieblog Zuid-Afrika Woza Moya 2022
Zaterdag 1 oktober.
Vandaag komen de missieleden bijeen op het vliegveld van Durban. Missieleiding Véronique en Ilse reizen met Carolijn, Kathleen, Annette, Lucan en Marriëtte. In Durban ontmoeten we missielid Jankees. Het team dat net terugkomt van de missie in Matatiele begroet ons met een dans die Afrikaans geïnspireerd lijkt en hun voorraden worden aan ons team overgedragen.
We zwaaien ze uit en vervolgen onze reis. Op onze bestemming in Ixopo wachten de laatste missieleden Eline en Kaj op ons. We zijn compleet.
‘s Avonds zetten we de kennismaking voort en spreken we onze verwachtingen voor deze missie uit. Conclusie: we hebben er zin in!
Zondag 2 oktober.
Vandaag is het team uitgenodigd bij het centrum van Woza Moya. We hebben geen idee wat te verwachten, maar er blijkt een heel programma op ons te wachten: Een zeer warm welkom, toespraken en vooral: fantastische optredens van de kinderen. Het centrum voorziet in programma’s voor alle leeftijdsgroepen: De Powergirls doen hun naam eer aan en laten niet alleen krachtige en glasheldere zang horen, maar laten ook een meeslepende dans zien. Dat doen wij hen niet na! Daarna zien we de jongens, de Good Boys, die zingend, dansend en stampend in stoere kledij laten zien wat ze kunnen.
De oudere meisjes en jongens, de meisjes gekleed in de typische doeken, gedecoreerd met Zulu-symboliek, de jongens uitgedost als Zulu-krijgers geven een ontroerende voorstelling met dans en gospels. Dat raakt diep en hier en daar blinken tranen in de ogen.
We voelden ons als team ernstig tekortschieten als ons gevraagd wordt een lied ten gehore te brengen. Veel verder dan een bekend kinderliedje komen we niet en we nemen ons ernstig voor om dat beter te doen, straks, bij de afsluiting aan het eind van de week.
Daarna worden wij bijgepraat door het Woza Moya-team en spreken we over en weer de intentie uit tot goede samenwerking in gelijkwaardigheid en respect.
‘s Avonds maken we de tassen klaar voor de carousel, de stations waar we de volgende dag zullen werken.
Het was een goede dag.
Maandag 3 oktober.
Het is maandag en onze eerste echte checkdag. Spannend, en niet alleen voor de nieuwelingen in het team! Om 07.00 staat de bus voor ons guesthouse en worden de tassen voor de verschillende stations van de carousel ingeladen. De avond tevoren zijn de medicijnen geïnventariseerd en uitgeteld.
Eerst halen we in het Woza Moya-centrum de nurses op, met wie we deze week zullen samenwerken. Daarna rijden we door naar de Cekazi basisschool, ongeveer een half uur rijden van Ixopo. Hoe zal het gaan? Zullen de kinderen die zijn uitgenodigd ook echt komen?
De stations worden opgezet in de klaslokalen, iedereen krijgt de laatste instructies en de eerste kindjes kijken nieuwsgierig om het hoekje naar die vreemde mensen met hun rare spullen.
Aan het einde van de dag hebben we zo’n 130 kinderen gecheckt en daarbij die unieke ervaringen opgedaan, die zo heel eigen zijn aan de missies van MCC: momenten van echt contact met de kinderen, over alle taalbarrières heen, ontroering over hun vertrouwen, verwondering (en soms verbijstering) over hun omstandigheden en zorg over hun toekomst.
Een klein stukje lopen we met hen mee en hopen dat dat tóch een beetje verschil maakt.
Dinsdag 4 oktober.
De bus brengt ons vandaag naar Mpofini Primary School, ongeveer een uur rijden van ons guesthouse. Het grootste deel van de weg is onverhard, dus in kilometers is de afstand helemaal niet zo groot.
Vlakbij de school zien we al groepjes kinderen lopen in schooluniform: donkerrode trainingspakken met een goudgele V. Terwijl we even wachten op instructies drommen ze nieuwsgierig om ons heen en trappen we een balletje met hen.
We zetten de stations op in de verschillende lokalen en starten met checken. Het loopt al snel gesmeerd en deze dag worden 173 kindjes gecheckt. Een kijkje bij het prikstation laat Eline zien die met groot enthousiasme de kleintjes afleidt met een Nijntje-popje, zodat ze vergeten te schrikken van dat gemene vingerprikje. Carolijn ontdekt, tot haar eigen verbazing, dat ze behalve dokter ook een heel goede apotheker kan zijn.
‘s Avonds worden we geraakt door Ilse’s verslag van haar gesprek met Jane, de bevlogen mede-founder van Woza Moya. Jane is een vrouw met groot overzicht over de problemen van haar streek en wat die voor de kinderen die we deze dagen zien betekenen. Én ze is de vrouw met het grote hart om daar ook wat aan te doen. Al twintig jaar lang.
Deze week is ze onze heldin. Voor veel kinderen blijft ze dat.
Woensdag 5 oktober.
De dag begint als de eerste twee. Opnieuw heerlijk ontbijt in ons guesthouse en dan om 7 uur de bus in.
Na ruim een uur komen we aan bij Lufafa Primary School en….. vinden we het hek en de school gesloten! Na enig heen-en-weer gebel blijkt dat er geen toestemming is om in de school te checken. Tijdens het wachten vermaken we ons met het maken van groepsfoto’s van het team en de nurses.
Uiteindelijk kunnen we in een ander gebouw in de buurt terecht: een vervallen community hall. Niet geschikt om onze carousel op te zetten.
En dan gebeurt er iets! Een golf van ideeën en activiteit. Terwijl we de stations buiten het gebouw opzetten, wordt er een tent voor de dokters geregeld en tafels en stoelen worden ergens vandaan geplukt. Onze onvolprezen chauffeur Chris stapt in zijn bus en rijdt één en andermaal de vallei in om overal kinderen op te halen en, weliswaar later dan anders, beginnen we met checken.
Later zullen we tegen elkaar zeggen dat juist deze dag een topdag was. De eendrachtige inspanning om alles tóch te laten gebeuren en te merken dat dat niet alleen goed lukt, maar ook extra samenbindend werkt, geeft een nieuwe dimensie en dynamiek aan onze samenwerking met het Woza Moya-team.
En de kinderen? Tussen de verschillende stations kunnen ze heerlijk buiten spelen.
Donderdag 6 oktober.
Op deze voorlaatste dag checken we in Ntakama Primary School. Een klein schooltje met een wondermooi uitzicht over de vallei.
Inmiddels zijn we aardig geroutineerd en de stations zijn snel opgezet. Koffie en thee wordt rondgebracht door de cooks van Woza Moya die ons ook de hele week al hebben voorzien van de meest fantastische lunches. Bij de bloedprik-post wordt door Eline een tafel ingericht met de door ons meegebrachte mutsen en truitjes. Na het prikken kunnen de kinderen er een uitzoeken.
Eén wat groter meisje kijkt nadenkend naar de stapel en wijst dan een fluffy roze muts aan. Als ze die heeft opgezet en de foto van het resultaat heeft bekeken, zegt ze even niets meer. Dan slaat ze haar armen om Marriëtte heen en geeft haar een lange knuffel.
Dit soort momenten zijn zo kostbaar en alle teamleden hebben wel een soortgelijk verhaal. Er gebeurt zoveel meer dan alleen het checken.
‘s Avonds aan tafel hebben we een lange discussie over de opmerking van Jankees dat in Lesotho het hoogste laagste punt van Afrika (of was het van de wereld?) ligt.
Niet iedereen begrijpt dat en dat is alweer een aanleiding voor veel slappe lach.
Vrijdag 7 oktober.
Een beetje weemoedig stappen we in de bus. Het is onze laatste checkdag. Het weer doet mee, want een sluier van nevel en regen ligt over de valleien.
We checken in het centrum van Woza Moya, waar we onze missie ook begonnen zijn.
Apart is het om te merken dat op elke plaats waar we komen de uitslagen van onze checks net weer iets anders liggen. Toch zijn de kinderen over het algemeen redelijk gezond en hebben ze toegang tot de lokale gezondheidszorg, wat we in hun ‘health and growth’-boekjes kunnen aflezen. Er blijken meer zorgen op sociaal gebied: wat ook al gebleken was uit de eerdere gesprekken van Ilse en Veronique met Jane, de ‘founding mother’ van Woza Moya.
Na het checken nemen we in een mooie ceremonie afscheid van al die lieve en betrokken mensen, die ons deze week hebben bijgestaan en zóveel mogelijk hebben gemaakt. Iedereen krijgt een certificaat en een zeer Hollands klompje. Waardering wordt over en weer uitgesproken en ons MCC team zingt het door Kaj en Jankees geregisseerde lied van Dionne Warwick: ‘That’s what friends are for’. En dat gaat best goed!
‘s Avonds evalueren we de week. Grote waardering wordt unaniem uitgesproken voor onze missieleiders Véronique en Ilse: Niet alleen voor hun voortreffelijke organisatie, maar ook voor de wijze waarop ze ieder missielid de kans gaven om te ‘vliegen’. Stuk voor stuk hebben we een ontzettend fijne week gehad. Er is in de loop van de dagen een sterke onderlinge band gesmeed. We hebben prima samengewerkt, allemaal gegrepen door hetzelfde bescheiden doel: kinderlevens een beetje beter maken.
En we hebben ongelooflijk veel lol gehad: vrienden voor het leven, in ieder geval in deze week.
