Missieblog Zuid-Afrika Valoyi Trust 2014

Juli 2014 – Druk in de voorbereiding

Met het team voor de missie compleet is het nu zaak om iedereen goed voor te bereiden en voor de nieuwe MCC-ers om even te oefenen hoe het er in de carrousel aan toe gaat. De website is net online, dus het zoeken naar een team captain voor onze missie is ook begonnen!

Het team is compleet en het aftellen is begonnen. Op 18 september zullen Peter van Geene, Esther Broekhuizen, Maryse Duran, Marjan Bolt, Mieke Brouwer, Silfke van Dijk, Jantine Versluis, Leo Blokzijl, Stephen vd Elshout en ik op het vliegtuig stappen naar Zuid-Afrika.

Ondertussen zijn de eerste acties ook begonnen. Zo is Peter van Geene werkzaam in hetzelfde ziekenhuis als ik (het Rijnstate Ziekenhuis in Arhem) begonnen om tandenborstels te verzamelen.

Natuurlijk moeten er voor zo’n nieuwe plek ook een aantal praktische zaken geregeld worden zoals onderdak voor het team en medicatie voor de kinderen.

Ondertussen gaat het goed op het tandenborstel vlak! Maar meer tandenborstels zijn nog steeds welkom.

Eind juli

Het is nu 24 juli en het gaat goed met de tandenborstel acties! Ook lukt het de teamleden aardig om bekendheidheid te krijgen voor onze nieuwe plek en voor MCC. Zo zijn we een nieuwsitem op het intranet van Achmea en van het Rijnstate ziekenhuis!

De eerste bijeenkomst van het team voor kennismaking en training komt gelukkig ook dichterbij; altijd een leuk moment met een nieuw team bestaande uit oude bekenden en nieuwe vrijwillgers.

Begin augustus

Een update van het tandenborstel vlak…het gaat goed! In de den Haag is het Maryse Duran gelukt om flink tandenborstels te verzamelen; 200 voor haar en de rest al bij mij in de schuur. In het Rijnstate gaat het goed met de actie van Peter van Geene. Niet alleen aandacht via de social media en het intranet van het ziekenhuis maar ook een fantastische pakketje van de polikliniek!

Allen bedankt!

Maandag 11 augustus

Na onze eerste bijeenkomst als team gisteren, komt 18 september gelukkig steeds dichter bij. Op een regenachtige zondag in Arnhem werden als eerste de nieuwe teamleden getraind om bekend te raken met de logistiek en de formulieren van een MCC missie. Daarna was het tijd voor de meet & greet waar het volledige team voor het eerst bij elkaar komt voor een korte kennismaking, het doornemen van praktische zaken rondom de missie, de reis, het vervoer en het verblijf op locatie. En natuurlijk ook tijd voor wat social talk! Na het verdelen van de benodigde MCC apperatuur en de polo’s is het afstrepen tot 18 september begonnen!

Dinsdag 9 september: het aftellen is begonnen!

Het aftellen is nu echt begonnen. Volgende week donderdag vliegen we met ons hele team naar Jo’burg vanwaar we de volgende dag doorreizen per jeep naar Tzaneen.

Het is ongelofelijk hoeveel tandenborstels er door het team verzameld zijn! Dit zijn nog alleen maar de donaties uit het Rijnstate Ziekenhuis!

Ondertussen is er op locatie contact geweest met ziekenhuizen in de regio, is het programma redelijk rond en zullen we de MAMA van ons project direct bij aankomst in Tzaneen gaan ontmoeten!  Wij hebben er zin in en gaan jullie op de hoogte houden.

Zaterdag 20 september: Morgen gaan we echt van start!

Nadat we afgelopen donderdag met het hele team in het vliegtuig gestapt zijn op weg naar Jo’burg…

en in een nachtelijk stad na wat dwalingen uiteindelijk toch gewoon onze lodge wisten te vinden, zijn we gister afgereisd naar Tzaneen. Eerste agendapunt was het ophalen van de medicatie hetgeen probleemloos lukte. Vanochtend alle pillen geteld, zakjes gemaakt van de ijzer- en multivitamine tabletten en nog wat kleine huishoudelijke dingen.

En toen was het eindelijk zover, de eerste ontmoeting met Queen, de dame waar ik de afgelopen maanden intensief email contact heb gehad. Een bijzonder moment. Daarna zijn we samen met het team op weg gegaan naar het centrum van de Valoyi Trust op ongeveer 35 minuten rijden van Tzaneen.

En daar een indrukwekkend ontvangst: klik op deze link

Terwijl Queen, Mama baby en ik het programma voor de komende week nog eens doornamen, kreeg de rest van het team een rondleiding door de medewerkers van de Trust.

Zondag 21 september: checkdag 1!

Vanochten ging de wekker al vroeg en na een cooked breakfast, stapten we om 8 uur vastberaden de auto in. Met GPS en een soort routebeschrijving op een papiertje. Tot de dirtroad ging het goed maar nadat we de 2 verwachte scholen waren gepasseerd reden we veel meer dan de verwachte 2 km tot ergens op een dorpsveldje te komen…terug..bellen…wachten..en uiteindelijk achter Queen in haar auto aan… en wat bleek zij kon onze check plek ook niet meteen vinden.

Het was een prima plek; soort trapveldje midden in een uitgestrekt dorp en een paar bomen met schaduw. En kinderen, veel kinderen, hoe harder we werkten hoe meer kinderen er kwamen leek het wel.

Eerste missie dag

Maar goed een MCC team laat zich niet snel gek maken en we hebben vandaag gemerkt dat dat ook geld voor de dames van de Valoyi Trust. Geen spoortje onrust ondanks wat logistieke troubelingen her en der. Liever geen theepauze voor de dames die bleven doorwerken totdat wij ook een korte lunchbreak hadden.

Vandaag helaas ook weer gemerkt dat govermental deworming programma’s zover gaan als de verharde weg en dat veel kinderen hier toch verstoken van blijven. Daarnaast hebben we inderdaad veel kinderen met Bliharzia gezien. In een studie onder schoolkinderen in 2005 bleek ongeveer 60-70 % van de kinderen bilharzia te hebben.Het is een chronische ziekte die door parasitaire wormen wordt veroorzaakt en veel lichamelijke ellende kan geven. Er zijn veel plasjes onderzocht vandaag….

Checkdag 2 en 3: 22 en 23 september

Door een klein computerprobleem gister waarbij opeens de tekst weg was nu een samenvatting van dag 2 en 3.

Gister de eerste checkdag op het centrum van de Valoyi Trust; een geweldige plek met ontzettend gedreven medewerkers die echt geven om hun kinderen. Geleerd dat je kippenvoet kunt eten als delicatesse en dat de achterbak van een 4×4 ook op een trap kan dienen als apotheek.

Het centrum heeft hier erg mooie programma’s niet alleen een creche voor babies van moeders die op het land werken maar ook een buitenschoolse opvang, computerprogramma’s voor dorpbewoners die geboren zijn voor het computertijdperk zoals Queen ons uitlegde en veel voorlichtingsprogramma’s.

Groot dieptepunt was het feit dat Maryse ziek werd, waarschijnlijk een longontsteking, en we haar vandaag ook achter moesten laten. Voor een team een raar moment, iemand achter laten.

Vandaag dus naar een school in de buurt waar onder de 6 jaar ruim 230 kinderen waren. Respect voor ons allen dat dat gelukt is.

En last but not least, peter’s filmpje van our man with the toothbrushes…

Morgen is het hier een feestdag, Heritage Day, maar wij gaan gewoon door!

Checkdag 4: woensdag 24 september

Gister was het hier Heritage Day een feestdag ingesteld in 2005. Toen werd de officiele feestdag kalendar door het parlement goedgekeurd maar daarbij vergaten ze een belangrijke Zulu feestdag. Om het goed te maken werd er snel een feestdag toegevoegd national heritage; eerst om de diversiteit van het land te vieren maar na een geslaagde PR-stunt nu vooral bekent als nasionale braai dag.

Maar toen wij gister bij het centrum aankwamen stonden er gelukkig wel rijen kinderen op ons te wachten. Het leuke van terugkeren naar een bekende plek is dat het opbouwen soepel gaat. En Stephen en Peter konden zelfs nog even het inwendige kind loslaten en een auto afdakje bouwen voor de apotheek.

Want het was warm gisteren….en droog….en heeeel veeeel huilende kinderen. Eerst huilend bij het naar binnen gaan, dan een hoge huil bij het bloedprikken, heel even rust en dan weer huilen bij de dokters. En als er een bij de dokters huilt….juist dan huilen ze allemaal. Vooral bij mij zorgde dit toch wel voor enegie frustatie dus om af te reageren maar mijn teamleden blij gemaakt met verkwikkende waterdouchejes.

Aan het eind van een voor iedereen vermoeiende dag (vooral voor Mieke en Sylfke die eerste stations bemanden en samen in een grote ruimte zaten…:( :(…..) was het toch weer gelukt om alle moeders met kinderen te onderzoeken.

Toch ook wel weer aangrijpende momenten gehad; probeer je dapper aan moeders uit te leggen dat 1 glas water per dag te weinig is voor kinderen en dat ze meer nodig hebben dan alleen op maizepap en vlees ( en daar bedoelen ze hier geen steak mee maar kippevoeten, koeiehoofden, nekken etc) en een moeder je dan verschrikt en vertwijfeld aankijkt omdat ze geen geld heeft en vader ook niet werkt…Dan zie je opeens je eigen liter fles water staan en denk je terug aan de lunch die je net gehad hebt…soms weet ik dan gewoon even niet meer wat te zeggen.

In het gebied waar wij zitten heeft 30 % van de huishoudens geen enkele bron van inkomsten en moeten 70 % van de huishoudens rondkomen van nog minder dan het absolute minimum. Soms schieten woorden te goed.

Daarnaast wel gezien dat het HIV-programma werkt. Jonge mannetje en oma allebei HIV positief; allebei onder behandeling bij de health clinic en strak aan de ART’s. Vooral met ze gepraat. En hoop dat voor dit mannetje net als in Nederland geldt dat HIV een chronische ziekte is geworden….

Checkdag 5: donderdag 25 september

There is nothing I fear more than waking up without a program that will help me bring a little happiness to those with no resources, those who are poor, illiterate, and ridden with terminal disease.

Nelson Mandela

Gelukkig zijn wij onderdeel van een programma. En vandaag kwamen eigenlijk alle grote problemen van Afrika in 1 dag bij elkaar. En waar moet je dan beginnen?

Bij ons team dan maar. Het was een lange, hete stoffige dag en helaas moest Sylfke naast Maryse ook achterblijven in onze lodge. Maar de rest liet zich er niet onderkrijgen en ging gewoon over tot de orde van de dag en dat is kinderen onderzoeken, een moment van aandacht en warmte geven en zo ieder kind in ieder geval een nieuwe kans geven. Wat daar gaat het op zo’n dag om. Dat al onze kleine interventies er hopenlijk voor zorgen dat de kleine, ondervoede kiddo’s net de bocht kunnen maken en dat het HIV jongetje met bloederige diarree door onze antibiotica niet zo ziek wordt dat het bezoek aan de clinic te laat komt.

Hier een kleine impressie van ons medical camp.

Het is ook grappig om te merken dat we allemaal een beetje hetzelfde gevoel bij deze school hadden; bij aankomst denk je al wat een mooi gebouw, dan moet ik met de directeur mee om eerst te praten. Apart bij gebouw, stafroom met ronde tafel en luxe stoelen; veel ruimte voor de staf overal. En zo’n typisch afrikaanse directeur if you catch my drift….

…..maar je kunt je ook vergissen want de juf niet geinteresseerd leek, wist wel precies wie de HIV positieve kinderen waren. En aan haar heb ik veel uitleg over alarmsymptomen bij deze kinderen kunnen geven en ik heb ook echt vertrouwen dat ze het oppakt.

Daarnaast heel veel armoede; kinderen die om 12 uur nog niets gegeten hadden en wat lethargisch op hun stoeltje zaten en bijna allemaal vertelden dat ze honger en dorst hadden. Mijn hoogtepuntje (14-jarige helper van school die goed engels sprak en zo ontzettend lief was met alle kindjes) vertelde dat ze meestal 1 keer per week op school wel een sinasappel kregen..

Een indrukwekkende dag met een briljant team en veel stof tot nadenken.

It always seems impossible until its done.

Nelson Mandela

Checkdag 6: vrijdag 26 september

It takes a village to raise a child.  Afrikaans gezegde

Om te beginnen er zijn altijd licht puntjes ook op zo’n dag dat het allemaal zwaar is. Maar als ik zie hoe betrokken een medewerker van een creche kan zijn bij een klein 3-jarig mannetje met Down syndroom en HIV, dan voel ik heel even de potentie van het land. Betrokken omdat ze zich zorgen maakt, omdat de moeder op het land werkt en voor haar gevoel niet goed genoeg zorgt. Zij zal nu met dit mannetje naar het ziekenhuis gaan als zijn klachten met onze medicijnen niet na een week beter zijn. En natuurlijk zorgen we dat ze daar de mogelijkheden voor heeft en ik voel dat het goed komt.

Want dat is ook Africa. Als de moeders op het land zijn, zijn er altijd buren, nichtjes, oma’s, vriendinnen die voor elkaars kinderen zorgen. Die ook de buurkinderen uit het dorp meenemen naar ons medical camp als de eigen ouders niet kunnen. Die elkaar ondersteunen, kinderen, babies en medicijnen voor elkaar dragen. Hier betekent samen en gemeenschap zoveel meer.

If you want to go quickly, go alone. If you want to go far, go together. Afrikaans gezegde

Wat moet er verder nog over deze dag gezegd worden?  Weer veel kinderen, zoveel jonge kinderen en bij een voorzichtige poging om het over family planning met wat vrouwen te hebben wat er lacherig over gedaan omdat zij het s’ nachts tot warm moeten hebben. Gelukkig vertelt Rose mijn briljante vertaalster van deze week die hier healthcare worker is dat zij in de dorpen dit bespreekbaar maken samen met het gebruik van condooms.

Daarnaast ziekenhuis bezoek met Maryse waar gelukkig geen ernstige dingen naar voren kwamen maar er wel voor zorgen dat ze eerder terug vliegt naar Nederland.

De laatste dag: zaterdag 27 september

Vandaag stond in het teken van afscheid nemen. In de ochtend bij het centrum van de Valoyi Trust de laatste kinderen van ons medical camp gezien; voor de laatste keer samen de boel opbouwen en definitief afbreken en opruimen. Een redelijk rustige dag dus ook wat tijd om nog even te genieten van leuke momenten met een schattige baby, een lief Down-kindje en andere kinderen. Tijd om met Queen te bespreken hoe verder in de toekomst.

Na een korte afscheidsceremonie met het hele team waarbij traditioneel certificaten worden uitgedeeld aan al onze locale vertalers en mensen van de  Valoyi Trust die ons de afgelopen week zo geweldig geholpen hebben, was het einde echt daar.

Terug naar Tzaneen om daar op deze ludieke manier als team onze week af te sluiten….het was ook 36 graden hier dus volgens mij ook volledig gerechtvaardigd…..