28 november 2018

Er was eens een boerenzoon in Chitwan, Nepal. Hij was leergierig en nieuwsgierig, maar had helaas niet veel mogelijkheden om naar school te gaan, laat staan om te studeren. Met wat geluk werd hij ober in een restaurant met veel internationale toeristen. Door wat met hen te babbelen maakte hij zich de Engelse taal eigen. Op een dag vroegen Nederlandse toeristen wat de droom was van de jongen. Hij vertelde dat hij graag een eigen  hotel zou hebben, maar dat hij ook een school zou willen oprichten, zodat andere kinderen – in tegenstelling tot de jongen zelf – wél de kans zouden krijgen naar school te kunnen, om zo een goede toekomst tegemoet te gaan. De jongen wilde verandering, verbetering! Wat hij niet verwachtte was dat deze zelfde toeristen hem later een brief zouden zenden, met daarin de boodschap dat ze een donatie wilden doen om hem te helpen zijn droom te verwezenlijken. And so it happened…

Durba, de boerenzoon uit het verhaal, vertelde ons zijn persoonlijke verhaal voorafgaand aan onze eerste medical check momenten hier in de Sapana School, Sauraha Chitwan, waar hij nu eigenaar van is. Een schooltje nabij Sapana Lodge, zijn ‘hotel’, waar voornamelijk de arme kinderen uit de omgeving onderwijs genieten. Hoewel rijkere gezinnen hun kind, tot teleurstelling van Durba, liever niet naar deze ‘arme’ school sturen, wil hij toch een goed voorbeeld geven en zorgen voor een andere mindset onder Nepali. Een mindset waarbij ondermeer gezondheid en hygiëne hoog in het vaandel staan. En daar horen ook medische check-ups en informatieverstrekking bij. Zijn doel is om andere scholen te inspireren. Een dankbare taak voor ons als MCC om daaraan bij te dragen! Met ook dit keer een tandarts inbegrepen in het medical team gingen we met plezier aan de slag en checkten we de eerste kindjes. Een veertigtal om mee te beginnen. Met hun lieve lachjes – en af en toe een traan –  wisten de kleine Nepali snel ons hart te veroveren. Een goed begin voor de rest van onze check-week een paar uur hier vandaan in Simri!

29 november – reisdag Sapana-Simri

Vanochtend werden we wakker, nog nagenietend van een goed spelletje 30 seconds, waarbij iedereen leerde dat Martin Luther King oprichter is van King pepermunt (volgens een van de deelnemers dan). Na een goed ontbijtje gingen we met 3 busjes op pad naar Simri, één voor ons en twee voor alle spullen. Nu kon het avontuur in Simri echt gaan beginnen! Onderweg werden diepgaande gesprekken gevoerd en genoten van de foute playlist. Na een stukje off road kwamen we rond 14 uur aan in Simri. Wat een hartelijk ontvangst! Alle kinderen stonden klaar langs de weg en we werden verwelkomd middels een applaus, een thika (hinduïstische rode stip op het voorhoofd), vele kleurrijke bloemenkettingen en bloemenboeketjes. Na aankomst op de school werd nog een groepsfoto gemaakt met alle kinderen. Onze tentjes hebben we opgezet in twee klaslokalen, welke we hebben versierd met alle bloemenkettingen. Vervolgens zijn we door het dorpje heen gelopen. Wat een mooi plekje, zeker bij een ondergaande zon en hartelijke begroetingen van de inwoners!

We hebben allemaal ontzettend zin om morgen van start te gaan met het checken!

30 november – checkdag 1

Vol verwachting staarden we rond klokslag 9u in de ochtend naar het schoolhek. Zouden ze wel komen, de kinderen? We zouden toch niet voor niets het schooltje hier in Simri omgebouwd hebben tot een heus ‘Health Camp’? 

9:05u. Nog geen klein Nepali gezichtje gespot.

9:10u. Tik tak tik tak….

9:15u. Niets. 

En dan… rond 9:25u verschenen daar plots de eerste gekleurde gewaadjes en gespannen koppies. De officiële start van de checks hier in Simri! Vlijtig werden de meetlinten nog even gladgestreken, de weegschaal aangeslingerd, de gaasjes voor de vingerprikjes per 10 stuks gerangschikt en stethoscoopklokken opgepoetst. En vervolgens konden we losssss! 

De aanwas aan kinderen kwam goed op gang en al gauw was ieder op zijn eigen eilandje bezig met wegen, vingerprikken, kindjes onderzoeken, pillen uitdelen of gaatjes in kiesjes vullen. Op de ene plaats werd een teek uit een gehoorgang gevist, terwijl op en andere plaats werd gezorgd dat voordringende moeders met kindjes netjes op hun beurt bleven wachten. En in deze gezellige chaos werden ondertussen ook Nepali terug gezien, die vorig jaar ook door MCC werden gecheckt. Een feest van herkenning voor sommigen onder ons.

Uiteindelijk kwam er – 128 checks later – een einde aan de toestroom kinderen, en doekten we het ‘kamp’ voor vandaag voldaan op. Die ‘dal bhat’ (een Nepalese specialiteit van rijst met linzensoep en groenten, red.) hadden we wel verdiend!

1 december – checkdag 2

Vandaag stonden we met z’n allen vol verwachting klaar voor een grote toestroom aan kinderen. Helaas kon deze verwachting niet helemaal worden waargemaakt vandaag. Zouden ze nog met z’n allen aan de Dal Bath zitten?.. Of nog aan het werk zijn op het land? Uiteindelijk hebben we toch zo’n 60 kinderen gezien vandaag. Het voordeel van een kleiner aantal was wel dat we extra aandacht aan de kinderen konden schenken. Extra bijzonder waren de geretardeerde kinderen die speciaal voor een medische check gekomen waren. In Nepal is het namelijk niet zo vanzelfsprekend dat deze kinderen onderdeel uitmaken van het dagelijks leven.

De gebitten de kinderen waren helaas niet al te best, vandaar dat het extra fijn was om een tandarts mee te hebben op deze missie. Een kind had zelfs 9 gaatjes! Ook zijn er de nodige kiezen getrokken. En er werden goede tandenpoets instructies gegeven om verdere beschadiging te voorkomen. Van onze tandarts leren ze dat elk kwadrant volgens zijn ‘1 kabouter, 2 kabouter, 3 kabouter, 4 kabouter’ (in gedachten tellen tijdens her poetsen) methode gepoetst moet worden. Dit zorgt ervoor dat alle tanden goed en vaak genoeg geraakt worden.

Verder zijn er vandaag nog een paar kleine ingrepen verricht. Bij één jongen is de te lage uitmonding van de plasbuis (hypospadie) verruimd waardoor hij beter kan plassen. Bij 2 andere kinderen zijn tongriempjes gekliefd zodat ze beter kunnen drinken en spreken. Al met al was het ondanks het tegenvallende aantal kinderen toch een hele bevredigende dag! Met als mooie afsluiter een goed potje volleybal samen met de Nepalese vertalers en helpers van de lokale stichting!

2 december – checkdag 3

Wachten, wachten en nog eens wachten. Zo begon de ochtend. Kopje koffie, boekje erbij, nog maar een kopje koffie… Geen kindje te bekennen. Tot onze spijt. Waarschijnlijk voelden ouders zich toch minder geneigd zich tot ons kamp te wenden met hun kindje óf waren er belangrijker werkzaamheden uit te voeren op hun land, zoals oogsten van rijst. Of waren het toch de ‘koude’ ochtenden, waardoor mensen later op gang kwamen? Het bleef gissen naar de reden van het uitblijven van drommen kleine Nepali rondom onze werkplekken.

De rust gaf echter wel ruimte aan twee van onze teamleden om op huisbezoek te gaan bij een jongen, Sushil genaamd, waarmee tijdens de vorige missie in 2017 kennis was gemaakt. Deze jongen –  14 jaar oud en spastisch – bracht al zijn hele leven zittend op een kleedje op de grond door, omdat hij niet kon lopen. In de avond werd hij naar bed gebracht, om vervolgens de volgende ochtend weer op hetzelfde kleedje geplaatst te worden door familie. Dag in, dag uit. Schrijnend om te zien, maar zijn familie kon niets anders. Geld voor hulpstukken of aanpassingen was er immers niet. Eén van onze teamleden had vooraf gehoord van dit verhaal, en had een lieve kennis bereid gevonden een tweetal rolstoelen gereed én op maat te maken voor deze missie. En uiteraard werd Sun… niet bezocht, zonder één van deze ‘pronkstukjes’. De lach op het kleine gezichtje toen hij in de rolstoel werd geplaatst, was er één om in een doosje te stoppen en nooit te vergeten en bracht heel wat emoties teweeg. Zowel bij familie als bij onze teamleden. Prachtig hoe we als MCC konden bijdragen aan een klein beetje meer levensgeluk voor deze jongen en zijn omgeving. Dat was het hele hoe-vervoer-je-een-rolstoel-van-Nederland-naar-Nepal-project op Schiphol  dubbel en dwars waard.

Na het delen van dit bijzondere moment met het hele team, stond ons een verrassing te wachten. Net voor het middaguur verscheen er een grote gele schoolbus voor de schoolpoort, met daarin – jawel! – niet minder dan 80 kinderen. Opgehaald door Raju, één van de trouwe Nepali organisatoren van het ‘Health Camp’ hier in Simri. Hij was dorpjes afgereden met de bus en had schooltjes ‘leeg getrokken’ om maar zoveel mogelijk kindjes voor de missie te verzamelen. And he did it!! We hadden het zelfs druk!

Uiteindelijk werd het alsnog een geslaagde missiedag, waarop we aan het einde ruim 120 kleine Nepali checkten. Life is like a box of chocolates*….

*’You never know what you’re gonna get’, aldus Forrest Gump, red.

3 december -checkdag 4

Aanvankelijk zouden we alle checkdagen op de school in Simri doen, maar ons plan werd aangepast omdat er te weinig ouders met kinderen uit zichzelf kwamen. Zo was er gisteren een bus naar een nabijgelegen scholen nodig om ons van voldoende kinderen te voorzien. Om toch meer kinderen te kunnen checken deze missie gingen we vandaag zelf naar een andere school 7 km verderop. Op deze school zitten 1000 kinderen, dus meer dan genoeg om 2 dagen te vullen! Vandaag hebben we ons beperkt tot de kinderen onder de 5 jaar. Tevens kwamen er mensen uit de buurt met kinderen die niet naar deze school gaan. Al met al hebben we vandaag zo’n 130 kinderen kunnen checken.

De rit naar de school was voor velen van ons al een hoogtepunt op zich. We reden door de rivierbedding en het platte land heen. Er werd vol enthousiasme ‘ik heb een potje met vet op de tafel gezet’ gezongen, dus de sfeer zat er meteen goed in! Eenmaal aangekomen hadden we het medical camp binnen no time opgezet en ging iedereen aan de slag. Ook vandaag hebben we enkele kinderen kunnen verwijzen en veel kinderen met onze eigen middelen kunnen helpen.

Een kind waar nog veel over nagesproken werd was een spastische jongen van 13 die door zijn moeder naar het kamp toe werd gedragen op haar rug. De jongen had een ontzettend mooie vrolijke lach en kon goed communiceren. Hij zei vol enthousiasme zijn naam: Samir. Dit brak veel van onze hartjes. Enerzijds is het ontzettend mooi om te zien dat zijn moeder zich zo inspant voor hem en dat hij ondanks zijn beperkingen zo vrolijk is. Anderzijds is het triest je te beseffen dat er in Nederland zoveel meer faciliteiten en mogelijkheden voor deze jongen zouden zijn.

Omdat we de afgelopen dagen toch een behoorlijk aantal gehandicapte kinderen hebben gezien gaan onze missieleiders samen met de lokale partner kijken of er iets voor deze kinderen op te zetten is hier in de omgeving. Wij als team zouden het ontzettend mooi vinden als dat zou lukken! Je gunt deze kinderen een menswaardiger bestaan met meer mogelijkheden dan ze nu hebben, waarbij veel kinderen de hele dag thuis in een hoekje zitten en de buitenwereld niet of nauwelijks te zien krijgen.

Het gaf ons vandaag allemaal veel voldoening om zo’n stroom aan kinderen te kunnen controleren. Aan het eind van de dag is de energie voor de meesten toch wel een beetje op. Dan is een mooie terugrit naar Simri erg fijn. Onderweg zagen we vele lokale mensen die met takken op hun hoofd of op hun fiets naar hun dorp aan het wandelen waren. Het blijft een ontzettend mooi en bijzonder gezicht! Ook zagen we onderweg een lokale kermis/markt met een reuzenrad van bamboe. Iedereen was foto’s en filmpjes aan het maken alsof we wildlife aan het spotten waren vanuit een jeep. De dag werd weer afgesloten rond een kampvuur om ons op te warmen voordat we weer moe en voldaan onze tentjes in kropen.

4 december – checkdag 5

Vandaag gingen we voor de tweede dag naar de secondary school ‘Kankali’ in Gujara. De carousselrollen waren al verdeeld voor vandaag, dus na aankomst stoof iedereen naar zijn ‘post’, bracht deze in gereedheid en werden de eerste kindjes na zo’n 30 minuten ingeschreven. Het checkfeest kon beginnen!

Ook dit beloofde weer een drukke dag te worden. En wederom werden er veel ‘disabled’ of ‘geretardeerde’ kinderen gezien. Ook de tandjes van vele kleintjes lieten helaas te wensen over. Tandarts Kristo wist hier gelukkig wel raad mee en vulde vele gaatjes, trok kiezen bij de vleet en onderwierp ouders ondertussen aan een stevige briefing met dieetadviezen en poetsinstructies. Of deze lieve ouders wel even in de oren wilde knopen dat chocolade geen goed middel is om kinderen te troosten, om te kopen of stil te houden!  Of het zal beklijven zal de tijd uitwijzen…

Een ander hoogtepuntje van vandaag was dat we besloten om Samir – de vrolijke dertienjarige (slimme!) jongen met spasmen, die gisteren op deze school werd gecheckt – opnieuw met z’n moeder te laten komen. Enigszins verbaasd verschenen ze een tijdje later, alwaar ons team klaar stond met… een rolstoel! De big smile die we hiervoor terugkregen was onbetaalbaar. De jongen had direct door hoe hij zich met zijn nieuwe device kon verplaatsen, en reed samen met zijn broertje en moeder ontelbare keren heen en weer over het schoolterrein, ondertussen lachend en zwaaiend naar het team. Onvergetelijk en erg bijzonder! Op naar een toekomst voor deze jongen. Op naar SCHOOL, want hij zou zó graag leren lezen en schrijven!

In een mum van tijd liep de dag weer ten einde. Tijdens de dagafsluiting kregen we het goede nieuws te horen dat de eerste doorverwezen kinderen in het ziekenhuis in Kathmandu waren gearriveerd! Wat fijn om een – voor velen van ons – emotioneel zware dag met dit positieve nieuws af te kunnen sluiten! En in de wandelgangen hadden we al vernomen dat de Sint mogelijk ook in Nepal zou zijn gearriveerd, dus wat ons betrof kon het heerlijk avondje beginnen…. 🙂

5 december – checkdag 6

Vandaag was het een totaal andere dag dan de voorgaande dagen, EN natuurlijk Sinterklaas! Zelfs hier in het verre Nepal werd gisteravond Sinterklaas gevierd, inclusief Hollandse stamppot met rookworst, Sinterklaas slingers, gedichten en pepernoten (die vielen bij de Nepali trouwens ook wel in de smaak!) rondom het kampvuur op het schoolterrein. Er was zelfs voor iedereen een chocolade letter meegebracht door Anoeska, onze Nederlandse partner van de stichting Health for Nepal die ons heeft uitgenodigd in Simri.

En wat er vandaag zo anders was: in plaats van onze checkcarousel hebben we in groepjes 3 huisbezoeken gedaan in het dorpje. Er werd een bezoek gebracht aan een meisje Lolita van 20 met een spastische parese die haar leven doorbrengt op een matrasje boven in het huis. Het contrast tussen de idyllische omgeving en het leven dat zich binnen het huis afspeelt was groot. Ze werd zo goed als kon liefdevol verzorgd door haar moeder, maar had desondanks doorligplekken. Ter plekke werden de wonden verzorgd en werd antibiotica gegeven. Om verdere doorligplekken proberen te voorkomen werd een kussentje voor haar achtergelaten, ter aanvulling op de rollen die moeder al gebruikt ter ondersteuning van haar benen.

Ook zijn we vandaag terug gegaan naar Sushil, de jongen die eerder deze week een rolstoel kreeg. Telkens wanneer we afgelopen week langs zijn huis reden met de bus zagen we hem in zijn rolstoel zitten. Tijdens ons bezoek van vandaag hebben we gekeken of er nog aanpassingen aan de stoel nodig waren. Moeder vertelde dat Sushil elke dag ook enkele meters zelf met zijn stoel liep. Omdat de stoel wat achterover kiepte tijdens het lopen, hebben we geadviseerd de stoel aan de voorkant wat te verzwaren, waarna het beter ging. Nadat Sushil nog lichamelijk werd onderzocht, zijn we weer vertrokken. Een mooi bezoek met dankbare moeder en Sushil!

Het derde bezoek was aan Umesh. Een jongen van 13 met spasticiteit en beperkte rompbalans. Hij brengt zijn dagen door op een stoel onder het afdakje van het huis. Hij lachte vrolijk, maar had zeer versleten en vervuilde kleren aan. Hoewel moeder dag in dag uit erg haar best doet om hem naar beste kunnen te verzorgen, gaf ze aan dat het haar toch erg zwaar viel. Een rolstoel was wel aanwezig in huis, maar werd helaas weinig gebruikt, omdat de jongen er door zijn aandoening vaak uit gleed. Een schrijnende situatie, en dus een intensieve ervaring voor de teamleden. Ter plaatse werd Umesh medisch onderzocht, en werden benodigde medicijnen overhandigd. Verder hadden we kussentjes en dekens voor hem evenals producten voor persoonlijke hygiene. Voor de rolstoel gaven we enkele adviezen. Tot slot werd met moeder gesproken over of zij open zou staan voor opvang elders voor de jongen, waar hij goede zorg zou kunnen krijgen en wat moeders’ last zou kunnen verlichten. Eenmaal terug in Nederland, zouden we kunnen onderzoeken wat hierin de opties zijn. In ruil voor dit alles schonk Umesh zo nu en dan een grote glimlach, en zelfs een kus op de wang voor één van onze teamleden.

Na de huisbezoeken die veel impact maakten, kwam de jongen die eerder deze week een kleine ingreep kreeg wegens hypospadie (de te lage uitmonding van de plasbuis werd verruimd) terug voor controle. Breedlachend vertelde hij dat het plassen nu een stuk beter gaat, ook de wondgenezing ging goed. Toch mooi om het deel van de missie in Simri met dit succesverhaal af te sluiten!

Aan het eind van de ochtend was het tijd om afscheid te nemen van het mooie Simri. Ons vertrouwde tentenkamp van de afgelopen dagen was vanochtend vroeg al afgebroken. We keken met z’n allen uit naar de warme douches en heerlijke bedden in Sapana, maar het was toch ook wel gek om afscheid te nemen! We werden door de Nepali waar me afgelopen week ontzettend fijn mee hebben samengewerkt en de schoolkinderen uitgezwaaid. Een mooie manier om Simri weer te verlaten. En eenmaal in Sapana aangekomen, werden de warme douches door iedereen ook enorm gewaardeerd!