Missieblog Nepal Mude 2016

Maandag 31 oktober

Vandaag gaat het eindelijke echt een beetje beginnen, ons eerste regeldagje in Kathmandu. Vanochtend samen met Prakash naar de apotheek om onze medicijnen op te halen. Altijd weer spannend. Is de bestelling doorgekomen? Is alles op voorraad? En hebben we genoeg cash geld om de rekening te betalen? En het was Tihar vandaag….maar de apotheek is speciaal voor ons open gegaan zodat wij onze medicijnen konden krijgen. Maar het was dus Tihar vandaag….dus het duurde even voordat wij onze dozen in een auto konden zetten…want pick-up truck na pick-up truck met nieuwjaar vierende Newari’s kwamen langs met bekkens, trommels en hele schelle stemmen…..

‘s Middags een korte ontmoetting met Francien, Nawang en Pasang om nog wat praktische zaken voor het medical camp door te nemen. En ook al leek het als gisteren dat we elkaar voor het laatst zagen maar het is dus gewoon 2 jaar geleden!

Daarna met Pasang naar Ishan kinderziekehuis. Het ziekenhuis waar we al een aantal jaren de kinderen naar toe sturen die ziekenhuiszorg nodig hebben. Spannend want er is een nieuwe directeur en dan is het toch weer hopen dat we alles zo kunnen afspreken als we willen. Maar ook hier uiteindelijk een topgesprek gehad en we gaan gewoon door met de afspraken die we ook in het verleden hadden. Dus ook met ons MCC totaal pakket voor de kinderen dwz dat in het ziekenhuis alles voor ze geregeld wordt, verblijf, zorg, apotheek en ook de cafetaria! Tja als je het doet, moet je het goed doen.

Zondag 30 oktober

Na een eerste voorbereidingsbijeenkomt in Nederland begin September, is het nu dan eindelijk zover. Zaterdag 29 oktober zijn we op het vliegtuig gestapt richting Kathmandu! Altijd weer even spannend of alle MCC spullen in de baggage passen en pas als de tassen zijn ingecheckt en er echt geen gedoe is, voelt het alsof we echt gaan beginnen! Een drietal teamleden waren al in Nepal, 2 vertrekken zondag dus stapte ik samen met Jolijn en Janneke op de Qatar vlucht richting Doha. Met enorm veel zin maar ook met een beetje spanning. Het is immers al weer bijna 2 jaar geleden dat we hier voor het laatst waren; eerst de grensblokkades met India en toen de aardbeving. Hoe zou het zijn? Zouden onze plekjes er nog zijn?

Maar eerst in Doha nog een grote verassing. Nopi van de Sophia Foundation for Children waar we in Kenia medical camps mee doen, vloog ook via Doha. En was op hetzelfde moment op de airport. Een bizar weerzin. In doha op weg naar Nepal het over de kindjes en de problemen in Kenia hebben….

Uiteindelijk goed in Kathmandu aangekomen; van het vliegveld op weg naar het guesthouse bij de stupa toch veel schade. En vrij cynisch het opvangkamp voor de slachtoffers van de aardbeving ligt eigenlijk naast het Hyatt. (meest luxe hotel van Kathmandu) De renovatie werkzaamheden aan de stupa zien er eigenlijk best goed uit. Maar toen ik Janneke en Jolijn Shechen Monastery wilde laten zien, een moment van ontzetting. Het omhulsel staat nog maar verder verwoest! En overal stapels met puin waartussen je stukken van de eens zo indrukwekkende muurschilderingen ziet liggen. Ongeloof.

En vandaag was het dan ook nog Tihar festival; een belangrijk vijfdaags festival omdat het niet alleen om mensen en god gaat maar ook om dieren zoals koeien en honden die een relatie met mensen hebben. Tijdens dit festival maken mensen op de stoep voor het huis tekeneningen met verf, bloemen en lichtjes om de goden zo welkom te heten in het huis. En nu na een lange dag eindelijk slapen. Morgen op pad voor de medicatie etc.

Woensdag 2 november

Na gister nog een dagje rust in Kathmandu voor die net aangekomen waren en een dagje de heuvels en monastaries rond Kathmandu verkennen voor de anderen, gingen we vandaag als team aan de slag.

Direct na het ontbijt gingen de verschillende groepen aan de slag; medicatie tellen en voorbereiden, missiespullen tellen en handig in de tassen pakken of boodschappen en hardware kopen. Rond de middag was iedereen terug in de Guesthouse en konden we met z’n allen effe lekker gaan lunchen rond de stupa. Het moment dat de strips met pillen of de tandenborstels weer door je handen glijden, zit je weer direct in het MCC gevoel. Anticipatie voor wat gaat komen de komende dagen. Een gezond gevoel van onrust en spanning.

Bij terugkomst de eerste bijeenkomst op locatie en toen was het toch uiteindelijk vrij snel alweer een uurtje of 16 en moesten tassen etc klaar gemaakt worden voor de jeeps morgen. Om 6 uur morgen zullen de jeeps voor de deur staan en gaan we dan echt op pad. Benieuwd hoe het landschap eruit zal zien 2 jaar later. Hoe zijn de wegen? Wat zullen we merken van de schade van de aardbeving onderweg? En misschien nog wel belangrijker hoe is het met onze school en onze mensen?

De komende tijd in Mude zullen we volledig offline zijn maar bij terugkomst in Kathmandu volgt een verslag van onze ervaringen.