Missieblog Kenia West 2020
Dag 1
Vroeg in de ochtend stonden de tassen gereed op het grind naast de witte bus. Het team, eindelijk compleet, genoot samen van een heerlijk ontbijt, hoewel de nacht voor sommigen kort was door de late aankomst van de vlucht. Ook viel voor een enkeling het afscheid van carnaval in Brabant nog zwaar. De rit verliep voorspoedig en de eerste zebra’s werden gespot. Helaas kregen de bekende lammetjes, geiten en koeien minder aandacht. Verder viel op dat menigeen in de berm naast de snelweg lag te rusten, terwijl het wegverkeer toch niet zo’n rustgevend schouwspel was. Men rijdt hier overigens links, maar soms toch rechts…
Na 8 uur rijden kwamen we aan in Kisumu, de havenstad bij het Victoriameer. De spullen en medicatie werden gesorteerd en geteld, waarna de missietassen werden gevuld. De eerste teambespreking was een feit, in het team heerst een gezonde spanning. We sloten de avond gezellig af. Een enkeling sloot af met een plons in het zwembad. Iedereen lag vroeg op bed.
Dag 2
Vandaag was onze eerste checkdag in een school in een prachtig bergachtig landschap in de omgeving. Vol geladen met doktersspullen, priknaaldjes en tandenborstels gingen we in onze bus op pad. Vrij vlot kwamen we op de bumpy road en dachten de komende anderhalf uur in een soort achtbaan te zitten, maar dat viel mee. Gelukkig konden we nog een eind op de provinciale weg voort. Onderweg was er veel contrast, er was prachtige natuur, bergachtig en groen. Daar tegenover de roodbruine kleur van de aarde. Enerzijds prachtige villa’s uitkijkend over de vallei, anderzijds armzalige hutjes van golfplaten. Na het laatste half uurtje toch nog flink door elkaar te zijn geschut op een onverharde weg met vele hobbels en steile hellingen, zagen we de school na mooie views op theeplantages. Na aankomst bij de school volgde een warm onthaal met vrolijk zingende en swingende kinderen die stiekem ook wel onder de indruk waren van onze witte bus met voornamelijk wazungu (witte mensen).
De sfeer zat er goed in en vol enthousiasme werden de stations van de carousel gebouwd met registratie, wegen/meten, bloed prikken, dokters, apotheek, tandarts en leefstijlvoorlichting. Niet lang daarna konden we van start en 8 uur later hadden we 170 kinderen gecheckt.
Al snel na de opbouw van de carousel stonden er lange rijen bij elk station, waarbij het maar zo kon gebeuren dat ineens iedereen in het kleine prikhokje stond, ondanks soms luidkeels protest van hun voorgangers. De pleisterplakmeesters, ofwel medeleerlingen van een paar klassen hoger, werden tijdens de dag steeds beter in het troosten van het jonge kroost.
Bij de dokterspost viel op dat er bij kinderen die al meerdere jaren zijn gecheckt verbetering opgetreden was in de groei en dat er meerdere kinderen met bloedarmoede hersteld zijn. Gedurende de dag bleek ook dat niet alle kinderen evengoed kunnen worden geholpen. Zo werden er 3 kinderen met epilepsie gezien, voor wie we helaas geen medicatie kunnen geven gezien langdurige follow-up hiervoor niet te realiseren is. Het is troostend om ook in deze casus voor de algemene gezondheid iets kleins te kunnen bijdragen.
Gedurende de dag leek een hevige regenbui het proces te verstoren, want bij de eerste druppels stoof iedereen uiteen, inclusief de kinderen die nog met blote buik bij de dokter zaten. Dankzij de goede instructies van de missie leiders, de leraren en de oudere leerlingen werd alles in goede banen geleid en de carousel in het klaslokaal voortgezet.
Het was een dag vol dankbaarheid bij zowel de kinderen en hun families als bij ons eigen team. Het schrijnende van de armoede (die overigens relatief mee viel dankzij het voedselprogramma van de Sophia foundation) werd verzacht door de liefde van de betrokken leraren van deze school en de gemeenschap rondom de kinderen. Wij kijken uit naar morgen.
Dag 3
De dag begon opnieuw vroeg met een warm lokaal ontbijt of tropisch fruit, wat voor de meesten van ons nog wel wat wennen is.. De boterhammetjes werden gesmeerd voor de lunch en we vertrokken vol energie over de inmiddels bekende weg van gisteren naar een school aan de andere kant van de heuvel. Onderweg deden we ons best om ons nog wat Swahili eigen te maken. Saferi kwa basi (we gaan met de bus). Maridani (mooi, hierbij moet je ook met je handen twinkelen). Opnieuw was er een warm onthaal van schoolkinderen, deze keer in paars/grijze uniformen in plaats van rood/blauwe. Er werd flink gezongen en meegeklapt. Wel leken deze kinderen wat meer beduusd. De stations werden opgebouwd in een leeg kerkgebouw met een golfplatendak. Het leuke hiervan was dat iedereen uitzicht had op alle stations, maar met de zon op het dak werd het al snel heet en ook was er beduidend meer rumoer.
Alleen het tandartsstation werd buiten geplaatst om te voorkomen dat de kinderen angstig werden en werden afgeschrokken. Ondanks dat dit station hierdoor het buitenbeentje leek, had het de mooiste lokatie bemachtigd met uitzicht over de groene heuvels en theeplantages. Dit stond in contrast met de vele bruine en zwarte vlekken en gaatjes in de gebitten. Met hulp van vertaler James, een vrijwilliger van de Sophia Foundation, en onze lieftallige tandartsassistente van de dag Titia, kon onze tandarts Kristo goed uit de voeten. De kinderen werden gerustgesteld door uitleg, bemoedigende woorden en handjes vasthouden. Soms moesten ze wel wat steviger vastgehouden worden terwijl kiezen werden getrokken en gaatjes werden gevuld. De hulp van 3 oudere schoolgangers kwam daarbij soms goed van pas.
Een meisje van 19 jaar met een dubbele hazenlip en gespleten gehemelte maakte het meeste indruk. Zij had 2 hersteloperaties gehad waarbij de lip was gesloten maar het gehemelte niet. Haar ouders werden gebeld over onze komst en waren binnen no-time ter plaatse. Ondanks de problemen en haar ontwikkelingsachterstand waren ouders enorm betrokken en liefdevol. Dit raakte velen van ons. Bij de tandarts bleek dat een voortand en een stukje bot wat losser zaten, waaraan zij helaas niet geholpen kon worden. Wel konden haar gaatjes gevuld worden. Het meisje toonde zich op de behandeltafel zeer dapper en liet achteraf enkele tranen.
Rond de middag werd de behandeltafel omgetoverd tot lunchtafel inclusief tafelkleed, vers fruit, yoghurt, heerlijke avocado’s en sapjes. De altijd vrolijke Cyprioten van de Sophia Foundation ontvingen veel lof voor deze inspanning. Nadat alles weer opgeruimd was diende de tafel van de tandarts eveneens als battlestation voor armworstelen tussen Kristo de tandarts, James en de helpers van het station. Met een beetje hulp van de schoolkinderen aan James heeft onze spierbonk Kristo toch eenmaal het verlies moeten ondergaan.
Op de andere stations verliep de dag voorspoedig. Er zijn 200 kinderen gecheckt, veel rode tabletten (ijzer en multivitaminen) zijn uitgegeven en de eerste verwijzingen zijn gemaakt. Overall waren de kinderen wat minder energiek en spontaan dan gisteren, mogelijk doordat zij gemiddeld 1-2 glazen water drinken per dag. Desondanks hebben we ook met deze kinderen kunnen lachen en gingen wij aan het einde van de dag in onze witte bus, deels zingend, terug naar onze basis in Kisumu.
Dag 4
Voor de 3e maal gingen we naar een school, grotendeels over dezelfde weg naar een andere heuvel in hetzelfde gebied. Deze keer was het laatste stuk van de hobbelige onverharde weg nog een grotere uitdaging. Op een gegeven moment waren de kuilen zo groot en bovendien gevuld met water dat we uit de bus moesten stappen. Onze buschauffeur, die MCC al jaren trouw rondrijdt, toonde zijn stuurkunsten en reed over 2 smalle richeltjes zand over de kuilen. Applaus!
Bij aankomst bij de school werden we al warm en vol enthousiasme toegezongen terwijl we nog aan kwamen rijden. Deze kinderen waren netjes opgesteld in een rij jongens en een rij meisjes. De jongens klapten terwijl de meisjes vrolijk een dansje deden met hun armen en passen op de plaats. De sfeer was direct anders dan gisteren. Allereerst was het terrein mooier met een groot groen grasveld en betonnen gebouwen in plaats van houten lokalen. Ook waren er elektriciteitskabels. Ze waren alleen niet aangesloten..
De kinderen waren veel enthousiaster en je zag regelmatig ondeugende oogjes. Ze hadden een leuke interactie met elkaar en waren soms flink aan het ravotten. Ook zagen we een vriendelijke interactie van de leraren met de kinderen, wat bijdroeg aan de goede sfeer. Zij namen tijdens het vertalen bij het doktersbezoek regelmatig de kinderen op schoot en luisterden met een open houding. Zij kenden de kinderen en families goed waardoor ze de informatie konden aanvullen. Je kon zien dat ze met zorg de leefstijladviezen aan de kinderen overbrachten. Bij de adviezen zoomen we met name in op voldoende inname van water, groenten en fruit. Een goede handenhygiëne en tandenpoetsen worden daarbij ook niet vergeten.
Gezien de grote hoeveelheid gaatjes en bruin/zwartverkleuringen van het gebit krijgen de kinderen aan het einde van de carousel tandenpoetsles van onze Esta, eveneens vrijwilliger bij de Sophia Foundation. Hierbij krijgen ze een eigen tandenborstel en hiermee mogen ze meteen oefenen na de instructie. Hierna bleven de kinderen de hele dag met hun tandenborstel in de weer en toonden hun poetsskills vol trots.
Het was een drukke dag en er zijn zoveel kinderen geprikt dat de pleisters op waren. Er zijn 231 kinderen gecheckt, waarbij we nu in totaal ruim 550 kinderen nagekeken hebben. Dankzij de sfeer viel de hoeveelheid kinderen reuze mee. Op de wc, wat overigens een gat in de grond is, was de grootte van de school wel te merken. Op het eind van de dag, was de geur niet te harden. De gouden tip bleek om een rolletje van wc-papier te maken en dit in je neus te stoppen, waardoor het toiletbezoek nog enigszins dragelijk was.
‘s Avonds gingen we uit eten bij een Indiaas restaurant, het was leuk om op de weg daarnaartoe vanuit de bus ook wat mee te krijgen van de enorme chaos van de Afrikaanse avondspits en avondmarkt.
Dag 5
Tel- en verhuisdag.
De dag begon rustig met pillen tellen en administratie. Hierbij vlogen de one-liners ons om de oren. “Heb je een fruitmomentje, zodat de vitamientjes nog even door je coronairen schieten (voor vertaling, zie google).” “Onder druk wordt alles vloeibaar”. “I wish I had my roar a few decades before”. In het echt ging dit bijna net zo random als nu in de blog.
Na de lunch vertrokken we met al onze bagage op het dak richting de volgende bestemming, Eldoret. Deze stad ligt wat meer landinwaarts.
Na een aantal uren rijden, ging de bus wel erg langzaam de berg op. We werden zelfs ingehaald door een motorbike met een dood varken achterop. Voor de dierenliefhebbers onder ons: gelukkig verdween dit snel uit het zicht. Onze chauffeur stopte langs de weg bij een heel klein dorpje en stelde de diagnose: teveel stof en zand in de filter van de motor, waardoor de motor te weinig lucht kreeg. Ondertussen hadden we veel bekijks, onder anderen van een jongen die lag te chillen in de kruiwagen. Op het volgende tankstation werd een pitstop gemaakt om de motor op te lappen, waarna we weer in volle vaart berg op reden. Gedurende de rit werden we opnieuw verrast door de zeer groene natuur en daarnaast zagen we ook wat van het lokale Afrikaanse leven. Huisjes van klei, kleine marktjes en vrouwen met volle manden op hun hoofd.
Na een gezellige maaltijd op ons nieuwe stekkie gingen we op tijd naar bed want de wekker gaat weer vroeg.
Dag 6
Toch weer wat anders om met tjielpende vogeltjes wakker te worden in plaats van woest kraaiende hanen en vroeg moskeegezang. Op naar de 4e school. Dit keer zagen we een groen/geel uniform. Omdat het zondag is, kwamen de kinderen speciaal voor de checks naar de school. Dit zagen we terug in de zondagse jurken van een aantal kinderen en de moeders. Bij sommige meisjes waren de haren mooi ingevlochten en versierd met kleurige kraaltjes. Het welkom kwam wat traag op gang, zoals dat gaat op een zondag, maar uiteindelijk werd er vol enthousiasme gezongen en geklapt.
De stations stonden vlot en de dag verliep voorspoedig. De jongen die direct het meeste opviel was een jongen bekend met sikkelcelziekte. Ook heeft hij vervormde botten van zijn benen, waarbij je ziet dat zijn onderbenen tijdens het lopen nog iets verder doorbuigen. Ondanks zijn onzekere toekomst is hij minstens zo vrolijk als de rest en kwam hij iedereen persoonlijk even een handje geven. Ook doet hij goed zijn best op school en wil hij graag dokter worden. Hij zal verwezen worden naar een orthopeed en hopelijk kan deze nog iets voor hem betekenen.
Het laatste checkstation is de apotheek. Hier wordt het hele MCC formulier nog eens nagelopen en worden er nog wat puntjes op de i gezet, zoals het aanvullen van missende coderingen voor medicatie voorschriften of toch nog een inventarisatie van de sociale situatie. De antiwormpil die ter preventie wordt gegeven, wordt met een forse beker water aangereikt om ook direct het vocht tekort aan te vullen. Het brein van de apothekers wordt flink aan het werk gezet, dat rekenen valt toch niet mee. Zo staat een voorschrift bijvoorbeeld genoteerd in het aantal mg per kg per dag, en zie het dan maar eens om te rekenen in het aantal mL per dag terwijl er nog 20 kinderen op je wachten. Toch hebben de dames van de apotheek het weer klaargespeeld en de kinderen met de juiste drankjes, pillen en zalfjes naar huis gestuurd.
Op het einde van de dag werd ondanks de lichte vermoeidheid nog een flinke eindsprint getrokken om alle kinderen te kunnen zien, voordat de regen losbarstte. We waren precies optijd klaar, en gelukkig maar, want bij de 1e druppel stoven direct weer alle kinderen en hun ouders de klasgebouwen in of onder een afdakje. Wij Hollanders liepen rustig door de regen door de wei naar het wc-hokje. De tip van de dag was: laat de deur open, met uitzicht op een koe valt het nog best mee. Gelukkig stond de stier een stukje verderop.
We hebben vandaag het hoogste aantal kinderen ooit op een MCC missie in Kenia gecheckt, namelijk 274! Yeah! Op de school waren 200 kinderen geselecteerd, wat betekent dat er 74 extra kinderen door de ouders van huis zijn meegenomen en gecheckt. Wat een mooie ontwikkeling!
Dag 7
“Tranen zijn de zeep van de ziel en soms moet je ff lekker soppen”
wijsheid van onze missieleider Nadine en tekenend voor deze dag
Allereerst gingen we met onze tassen op het dak richting Nakuru voor de volgende checks. Onderweg zijn we gestopt bij de evenaar, hier was het opvallend fris.. We vervolgden onze weg en kwamen bij een opvanghuis voor straatkinderen aan. Ondanks de belofte dat alle kinderen aanwezig zouden zijn, waren helaas vele kinderen afwezig omdat zij op school zaten. De kinderen die er wel waren hebben we uiteraard gecheckt, waarbij we naast het aanvullen van ijzer en vitamines onder andere 2 kinderen blij hebben kunnen maken met een verstelbare bril. Er heerste verder een vrij bedompte sfeer, waarbij de interactie tussen de kinderen en van de kinderen met ons wat leeg oogde. Ondanks de redelijk mooie gebouwen aan de buitenkant bleek dat er geen matrassen op de stapelbedden op de slaapzaal lagen. Ook waren met name de kleinere kinderen smoezig en waren er weer veel kleerscheuren. 34 kinderen later gingen we weer op weg. Onderweg zaten we ineens midden in een sprinkhanenplaag. Indrukwekkend om te zien hoe enorm groot deze wolk sprinkhanen was. Ook kwamen we langs de rand van een natuurpark, waar zebra’s en een baviaan op vuilnis zijn gespot.
Het weeshuis wordt gerund door 2 nonnen. Het was voor dit tehuis de eerste keer dat MCC op bezoek kwam. Vooraf was het spannend wat we zouden aantreffen en wat we mochten doen, maar we werden zeer hartelijk ontvangen en alle stations, inclusief de tandartspost, mochten worden opgezet. Direct viel op hoe schoon het tehuis was en hoe liefdevol de nonnen met de kinderen omgingen. We hebben de baby’s en peuters uit het tehuis nagekeken, het waren er 27.
Door tekort aan begeleiders van de kinderen hebben de MCC leden ook zelf met de kinderen de carousel doorlopen. De kleintjes waren erg aanhankelijk aan hun begeleider en bij switch van begeleider klampten ze zich ook daar weer aan vast. De nonnen vertelden alles wat ze over de kinderen wisten bij het doktersstation en namen alle adviezen ter harte. Aan het einde van de dag hebben de leerlingen van het bijbehorende schooltje na hun uitgebreide gebed voor een mariabeeld nog enthiousiast voor ons gezongen. Bij ons vertrek zwaaiden de kinderen uitbundig. Een klein jochie met witte kleding zwaaide het allerhardst en riep: unakuja kesho? (komen jullie morgen weer?)
Al met al was het een zware dag waarbij het hele team geraakt werd door de moeilijke situatie waarin deze kinderen opgroeien. Door de interactie werd duidelijk dat de kinderen al veel ellende meegemaakt hebben. De toekomst blijft voor hen ook onzeker. Met name voor de kinderen in het weeshuis, die op hun 13e het tehuis weer zullen moeten verlaten. Tevens blijft het moeilijk om een goed plan te maken voor de kinderen met een ontwikkelingsachterstand.
Desondanks zetten we elke keer weer met het team de schouders eronder en hebben we toch het idee dat we met elkaar iets moois hebben bereikt. We zijn een hecht team geworden en balen stiekem een beetje dat morgen de laatste dag is.
Dag 8
De bus, komt die überhaupt wel boven? Dit was een van de eerste gedachtes op de vroege ochtend terwijl we onderweg waren naar de vrouwengevangenis. Gelukkig hebben we niet hoeven duwen… Na het passeren van de eerste poort, waarbij bewakers met flinke geweren stonden, kwamen we op het terrein. Hier liepen gevangenen rond met zwart-wit gestreepte kleding, zelfs de hoofddeksels waren zwart-wit gestreept. Op het terrein was een aparte gevangenis voor vrouwen en voor mannen. Na aankomst mochten de missieleiders op het matje van de hoofdbewaker van de vrouwengevangenis komen. Nadat ze tot overeenstemming waren gekomen mochten we alle stations opzetten. Kinderen mogen bij hun moeder in de gevangenis blijven totdat zij 4 jaar zijn. Een gekke gewaarwording om kleine kinderen tussen de vrouwen met zwart-wit gestreepte kleding te zien. ‘s Nachts slapen de moeders in barakken en slapen de kinderen in de nursery, waar gelukkig de muur beschilderd is met fleurige ‘Lion King’ taferelen. De sfeer was gemoedelijk en de vrouwen oogden vriendelijk en betrokken bij hun kind. Ondanks dat er voldoende groente en fruit beschikbaar is, wat de vrouwen zelf verbouwen, hadden bijna alle kinderen een diepe anemie. We hebben veel ijzerdrank uitgedeeld en adviezen gegeven, zoals een extra stuk fruit voor de kinderen. De hoofdbewaakster was begaan met de kids en nam dit advies direct aan.
De laatste checks van de missie waren in de jeugdgevangenis, waar met name pubers zaten. Ze waren redelijk goed verzorgd en de meesten spraken aardig Engels. Ze hadden een uniform aan zoals we kennen van de schoolkinderen. Deze pubers gaan alleen niet naar school maar ze hebben wel een dagbesteding. Waarvoor ze precies zijn opgesloten en voor hoelang weten we eigenlijk niet, maar geruststellend en tegelijkertijd verschrikkelijk, was dat 1 van de meisjes aangaf dat ze het er wel fijn vond. Ze krijgt nu voldoende eten, heeft een slaapplek en er is geen geweld… De dag werd sportief afgesloten met een gezamenlijk potje volleybal.
Ondanks de heftige plekken, gingen we met een tevreden gevoel in de bus terug naar ons hotel in Nairobi. Dit voelde toch wel een beetje als thuiskomen. De missiespullen werden schoongemaakt en deels klaargemaakt voor de volgende missie. Het eerste afscheid werd genomen van de geweldige Keniaanse missieleden van de Sophia Foundation, die ons goed hebben kunnen ondersteunen. De eerste tranen werden gelaten en op de valreep volgde nog een dansles lokale moves op ‘Bongo Flava’ muziek (two fingers in the sky, motorbike en steps on tarmac). Ter afsluiting hebben we onszelf beloond met een heerlijk diner.
Het was een zeer geslaagde missie, waarin we in totaal 935 kinderen hebben gecheckt en veel kleine steentjes hebben kunnen bijdragen. Bij de evaluatie bleek dat iedereen zeer te spreken was over de samenwerking: “één team, één taak”. Wat een fijne missie week!
Inschrijving
Meten en Wegen
Bloed prikken
Dokterspost
Apotheek
Tandarts
Voorlichting
Ben je net zo enthousiast als wij over de MCC-missie: ga mee! Of als dat niet gaat, is er natuurlijk ook altijd nog de gelegenheid om te sponsoren.
