Missieblog Kenia Nairobi 2024
Dag 1, maandag 18 maart 2024
Vanochtend vroeg ontbijt, daarna hebben we alle spullen geïnventariseerd: 1400 tandenborstels, 3 heel grote koffers vol kinderkleren en schoenen, gaasjes, pleisters en andere medische middelen. Na de lunch de bus ingeladen en op weg naar Riruta. Een school waar MCC niet eerder was. Lokalen van golfplaten houten palen, vloer van aarde. Toen we aankwamen stonden de kinderen met hun bord in de rij voor de lunch: ugali (dikke maispap) met wat groenten (kool). Wij bouwen de teststations intussen op, in de ruimte die ook als kerk wordt gebruikt. Inschrijving, meten&wegen, bloedprikken, dokter en apotheek. Buiten heeft Kristo, de tandarts, een tafel waar hij de kinderen op behandelde, alleen kinderen met pijn. Totaal hebben we 107 kinderen gezien in 2,5 uur. Vrijwel allemaal erg arm, kapotte vieze kleren en schoenen, vaak zijn de kinderen zelf ook vies. Vaak niet met moeder, soms met ouder broertje of zusje. Gelukkig goede tolken. De apotheek was druk met uitdelen van wormenkuren, multivitaminen en ijzer. Met voldaan gevoel eind van de middag terug naar het hotel. De kop is er af!
Dag 2, 19 maart 2024
In Kibera getest vandaag, in de kerk van de St. Georgeschool. In de ochtend zagen we de kinderen van die school, met groene uniformen. En in de middag jongere kinderen van de Jamii school wat verderop. Het team was goed, met lieve goede tolken die vaak juf op school zijn en de kinderen kennen. Kristo heeft veel gaatjes gevuld en tanden moeten trekken; hij en Sander, zijn assistent voor vandaag, waren erg onder de indruk. Hoe makkelijk kinderen zich laten behandelen is ook opvallend. De kinderen zagen er erg vies uit, met stinkende kapotte kleren, schoenen pasten niet. En toch zagen we veel blije kinderen, die genieten van de aandacht en het spelen. Ze zijn vaak erg aanhankelijk, komen op schoot zitten of een knuffel vragen.
Het is heel soepel gegaan, we waren aan het eind van de dag verbaasd dat we 209 kinderen hadden gezien.
Er was nog tijd om door de wijk te lopen. Steegjes, golfplaten, stank, 3 miljoen mensen wonen hier boven op elkaar. Winkeltjes, was, afval. En ineens stonden we in de Jamii school. Krap, vol, donker, heet, met hokjes als lokalen. Maar wel met toegewijde juffen, blije kinderen, een bibliotheek met veel lees- en leerboeken. We vragen ons af waar de kinderen van de school en de wijk kunnen spelen. Zijn ze veilig? Ze lopen alleen naar huis. Zeker is dat elke school hoop creëert in totale chaos. Bijvoorbeeld voor Diana, een van de tolken. Zij is in een onveilig gezin opgegroeid en op haar 12e door de Sophiastichting naar hun weeshuis gebracht. Daar was ze veilig, er was genoeg eten en ze kon naar school. Ze heeft een opleiding in accountancy gedaan, gaat nog verder leren.
Mooiste namen: Biden Obama, Fidel Castro, Reagan en Queen.
Dag 3, 20 maart 2024
Vandaag gaan we op weg, door Nairobi naar het noordoosten, geleidelijk de stad uit naar het platteland van regio Nyeri. Daar is Jambo Rescue home, een weeshuis waar we alle zeventig kinderen nakijken. We krijgen hier een dubbel gevoel, de contrasten zijn groot. De kinderen hier hebben veel meegemaakt, vaak een triest verhaal, ze zijn hier niet voor niets. Maar ze zijn hier wel veilig en de sfeer is goed, hoewel de omstandigheden erg arm zijn. De voorraadkast was vrijwel leeg, nog een stuk of tien kolen, dan is het eten weer op. De kleding is haveloos. (Slechts) 5000 euro per jaar is voldoende voor eten, kleding en (school)spullen, maar dat moet wel ergens vandaan komen. Gelukkig konden wij drie enorme koffers met kleding en schoenen achter laten, wat waren de begeleiders blij bij het uitpakken! Ook de tandenborstels zijn erg welkom.
Er wonen hier kinderen van twee tot twintig jaar. We vragen ons af hoe dat samen gaat. De kleinsten gaan naar een klasje in het weeshuis zelf, de groteren gaan met de bus ergens anders naar school. Ze gaan hier pas weg als ze zich kunnen redden met werk of soms naar boardingschool. We hebben ook de slaapkamers gezien, er slapen minstens twee kinderen in een bed. We werken vandaag binnen, en op de binnenplaats onder de was. Voor ons was het even wennen om ook die groteren te zien, dat praat toch anders. Wat opviel was dat de kinderen bij de tandarts en het bloedprikken banger waren dan op andere plekken, en toch huilen ook de bangsten meestal niet met tranen. We hebben ook veel vrolijkheid gezien. De oudere kinderen zijn erg zorgzaam voor de kleintjes. Zo helpen ze om hun bord met ugali en kool recht te houden. Veel kinderen zijn erg nieuwsgierig, ze aaien ons haar, voelen onze armen, trekken Kristo aan zijn baard en voelen zijn tattoo, horloge en de haren op zijn arm. De voetbal wordt meteen getest. Mooiste namen voor de jongens zijn Lovelyne en Purity, voor de meisjes Joy en Hope.
We laden de spullen weer in en op de bus en rijden nog een uurtje naar onze volgende overnachtingsplek.
Dag 4, 21 maart 2024
Ndunduini is een grote school met 330 leerlingen van 3 tot en met 12jr, waarvan er 150 op school lunchen (voor een klein bedrag), de rest neemt eten van huis mee. Er is veel ruimte binnen en buiten, en groen rond de gebouwen. Op het terrein van de school verbouwt men zelf maïs, aardappelen en avocado en er staan bijenkasten. Er zijn betrokken en bevlogen leraren, goede sfeer, het straalt hoop uit. De school is enorm vooruit gegaan de laatste jaren wat betreft hygiëne, onderhoud, zelf voorzien in eten, bomen en planten dichtbij school geven schaduw en dat zorgt voor minder stof. Enkele ouders helpen bij het onderhoud.
Er waren niet veel echt zieke kinderen, wel kreeg een kleintje ter plekke een koortsstuip, waar ze gelukkigsnel wee uit kwam. Wel was het druk bij de tandarts, met veel vullingen en weinig extracties, totaal gezien waren de gebitten beter dan vorig jaar.
We vragen de kinderen vaak naar hun dromen, de meesten willen dokter worden en nurse, stewardess, engineer of piloot komen ook vaak langs; een jongen wordt undercover agent, een ander profvoetballer.
We waren onder de indruk (dwz in tranen) van het verhaal van Diana (14) dat na het overlijden van haar moeder voor het gezin zorgt, voor én na school. Heleen heeft haar een dikke knuffel gegeven, en voordat we weg gingen kwam Diana nog een knuffel vragen (nog meer tranen).
Er was een meisje van elf met achondroplasie: korter dan een meter met een groot hoofd. Hoe gaat haar leven eruit zien? En een mager jongetje, dat bij opa en oma woont, die geen geld hebben voor eten. Om hem te helpen krijgt hij wel gratis eten van school, een maaltijd per dag op schooldagen. Dat kunnen ze niet voor teveel kinderen doen, de inkomsten zijn te hard nodig. Zo schippert het schoolhoofd dagelijks om de beste zorg te geven.
Tijdens de lunch hebben Jorien en Astrid de kinderen vermaakt met een liedje, een grote groep kinderen deed schaterend mee!
Veel bijzondere namen vandaag: Wicklife, Limestone, Gladwell, Phestus, Lucky, Hilton, Meemah en Charity.
Op de terugweg, nog geen kwartier van de school, stopten we omdat er een flinke kudde olifanten naast de weg stond. Na 10 min “ahh-s” en “ohh-s” vond Kristo het wel welletjes: “jullie zijn ook niks gewend, hè!”
Dag 5, 22 maart 2024
Vandaag zijn we in Makarios geweest, het weeshuis van de Sophiastichting. Hier komen ook kinderen uit de omgeving naar school; zij kwamen met hun (groot)moeder en een enkele (groot)vader om gecheckt te worden.
De dag begon met een warm welkom: alle kinderen kwamen naar onze bus voor een liedje en dansje. Ontroerend. Natuurlijk besef je dat de kinderen hier niet zomaar zijn maar ze zijn dan wel op een bijzondere plek: wat is het hier mooi en schoon, en wat een goede sfeer!
We hebben hard gewerkt, 240 kinderen gezien. Alles is soepel verlopen, met bij elk teststation goede hulp van de grotere kinderen. Zij plakken pleisters, stellen de kleintjes gerust, regelen de wachtrij en bij meten en wegen doen zij de schoentjes uit en aan. Er zijn lieve, betrokken en bevlogen teachers en vertalers. Tussen de middag kregen de kinderen ruim voldoende te eten, het zag er goed uit.
Er waren weinig acuut zieke kinderen. Bij de tandarts wel enkele heel bange kinderen, meer dan anders, door hun verleden misschien? De gebitten waren in betere staat dan eerdere jaren vond Kristo. Er was een kindje van drie dat nog niet kon lopen, hij kon sinds kort wel staan. Hij moet kunnen lopen om naar school te kunnen gaan, dus dat kan lastig worden, de Sophiastichting gaat hem hierbij wel ondersteunen.
Mooiste namen: Lucklise, Floshy, Elvis, Ambrosius en de drieling Precious, Prudence en Patience.
De dromen van vandaag waren niet gering, naast alle dokters en piloten vandaag ook een neurosurgeon, army soldier en intelligence technician.
Spreuk van de dag:
An apple a day keeps the doctor away, but if the doctor is cute, forget the fruit.
En natuurlijk:
If it’s yellow let it mellow, if it’s brown flush it down.
Morgen de allerlaatste dag! We zijn moe maar balen ook dat het voorbij is. Het is zulk mooi werk om deze kinderen een betere gezondheid te geven en hoop op een betere toekomst. We zijn een hecht team geworden waarmee we werk, plezier en emoties gedeeld hebben. Wat een bijzondere week!
Dag 6, 23 maart 2024
Vandaag zijn we bij Augustine Primary School geweest. Het was de eerste keer dat MCC er kwam checken, David van de Sophia Stichting had het contact gelegd en alles geregeld. Er zijn 800-1000 kinderen op deze school (de leraren wisten het niet precies), uit de wijde omtrek. Op de heenweg hadden we al twijfels: het is zondag, zelfs Palmzondag, zouden ze wel komen? We passeerden een processie, met een geestelijke, veel kinderen en volwassenen in nette kleding, en een palmtak in de hand. We waren er om half negen, het beoogde lokaal voor de tandarts zat nog op slot, en geen kind te zien. Een mooie school, dat wel, met nette lokalen rond een tuin en schoolplein. We bouwden de stations op, dat kunnen we inmiddels heel snel. Vanaf half tien druppelden er wat kinderen binnen en meer dan dat werd het niet. Ongeveer dertig kleintjes gecheckt. Kristo keek de tandjes na in de rij. Zwarte melkkiesjes vallen toch vanzelf uit, vullen of trekken was niet noodzakelijk. Er was nu wel extra aandacht voor de kinderen en moeders die er wel waren, dat was fijn. En de moeder met een heel klein baby-tje en drie oudere kinderen kreeg de laatste knuffeltjes mee.
Toen we al aan het opruimen waren slofte er een oude man het schoolplein op. Hij had zo overduidelijk staar dat hij een bril kreeg, met die radertjes aan de zijkanten om scherper te stellen. Hij was er blij mee, kon nu tenminste iets zien door de grijze mist. Helaas konden we ook bij hem zijn verkoudheid niet oplossen. Tevreden slofte hij weer weg, nadat hij ons Gods zegen had toegewenst. Prachtig.
Ook al zagen we weinig kinderen, er waren bijzondere namen: Gliff, Emmaculate.
De terugweg naar Nairobi verliep soepel. De laatste gesmeerde boterhammen pindakaas en jam en gekookte eitjes uit het vuistje werden in de bus gegeten terwijl het wijdse landschap langzaam plaats maakte voor de buitenwijken van de stad. De acrobaten en straatverkopers probeerden ons nog wat geld af te troggelen bij ieder stoplicht of andere verkeersverstopping.
Na aankomst in ons onderkomen hebben we alle medicijnen geordend en inventaris geteld en schoongemaakt. Klaar voor gebruik voor de volgende missie! En toen zat het erop! Met een welverdiend biertje de week bespreken in de tuin. Klaar met checken van meer dan duizend kinderen tussen 18 dagen en 20 jaar. We hebben aan iedereen een tandenborstel met poetsles gegeven, uitgelegd dat meer drinken helpt tegen hoofdpijn en buikpijn, en dat je je handen moet wassen voor het eten. We hebben enorm veel ijzer- en vitaminepillen uitgedeeld, zo nodig andere medicijnen en wat brilletjes. En vooral hebben we de kinderen aandacht gegeven, ze laten voelen dat ze er toe doen. Sommigen vinden dat het werk van MCC een druppel op de gloeiende plaat is, laat deze kinderen dat druppeltje vangen en daar verder mee komen. Natuurlijk zou de overheid dit (ook) moeten doen, maar in een land waar de gemiddelde leeftijd veertig jaar is (in Kibera dertig), met veel corruptie en een enorm verschil tussen rijk en arm, zijn dit de vergeten kinderen. Het zijn allemaal lieve, vrolijke, bijzondere en ook ondeugende kinderen die net als in Nederland talenten en dromen hebben, maar door de omstandigheden vaak zo anders terecht komen. Met de aandacht en zorg van MCC hopen we dat er steeds meer kinderen dichterbij hun droom kunnen komen: met stralende ogen spraken ze over hun toekomst als piloot, dokter, engineer, zanger of priester. Elk kind dat met ons werk geholpen wordt is er één meer!
Wat ons betreft: we hebben zo’n mooie week gehad! Het was heel intensief door de lange werkdagen en 24/7 samen te zijn; in heel korte tijd leerden we elkaar kennen. De vrolijkheid van de kinderen is aanstekelijk, hun zorgzaamheid en aanhankelijkheid zijn vertederend, hun ellende maakt ons verdrietig en machteloos, de succesverhalen en het doorzettingsvermogen van schoolleiders, onderwijzers en de Kenianen van de Sophia Stichting geven hoop. Al die emoties hebben we met elkaar kunnen delen omdat we hetzelfde doel hebben: we willen deze kinderen betere kansen geven.
De toepasselijke spreuk voor deze week: Tranen zijn als zeep voor de ziel, even soppen en alles is weer fris.
