Missieblog Kenia Nairobi 2020
Dag 1 Donderdag 5 maart 2020
In de prachtige tuin van Acacia Tree Lodge wachten missieleider Nadine, teamleden Kristo en Marriëtte de komst van het nieuwe team af. Zij hebben de vorige dag de missie Kenia-West afgesloten en gaan nu verder met de missie Kenia Nairobi. Inmiddels heeft Carolien, die samen met Nadine deze missie zal leiden, zich bij hen aangesloten en beide missieleiders zijn meteen volop bezig met het plannen van de komende dagen.
Even na 09u00 gaan de poorten open en rijdt de bus met de nieuwkomers binnen: Marilyn, Suzanna, Lethisia, Patrick en Gerjanne stappen uit, zwaarbeladen met koffers, die niet alleen hun persoonlijke spullen bevatten, maar ook hun deel van de medische uitrusting voor deze missie én ze hebben massa’s kinderkleren, knuffels, mutsjes en dergelijke bij zich, om daar uit te delen waar dat nodig is.
Ze zijn moe. Gisteren al in de middag vertrokken naar Schiphol, de hele nacht gevlogen en dan de security en het gedoe met visa en bagage op International Airport Jomo Kenyatta in Nairobi. Gelukkig staat het ontbijtbuffet van die ochtend nog in de lobby van het hotel, dus iedereen kan meteen aan de koffie en thee en er is ook nog genoeg te eten.
Daarna is er voor ieder de tijd en ruimte om zich te installeren in de kamers en wat te gaan slapen of gewoon, een beetje rond te hangen op het terras of in de tuin.
Voor Marilyn, Suzanna en Gerjanne is dit hun eerste MCC-missie. Kristo en Patrick hebben eerder samengewerkt in Nepal en na een hoop schoudergeklop en -geduw vertrekken ze naar wat we de rest van de missie de ‘mancave’ zullen noemen. Helaas is Janneke er deze keer niet bij. Zij is een vertrouwd gezicht in de missie Kenia-Nairobi en ze had zich er zo op verheugd, maar ze is te ziek om de reis te kunnen maken.
Als aan het begin van de middag iedereen min of meer is bijgekomen, regelen we een aantal praktische zaken: tassen worden klaargemaakt voor de volgende dag, pillen worden geteld en formulieren georganiseerd. Daarna de lunch en dan een belangrijk onderdeel van iedere missie: Een ronde waarin we onze persoonlijke doelen, hoop en verwachtingen ten aanzien van deze dagen kunnen uitspreken. Er komen mooie verhalen los. Op de vraag: ´Wat heeft je hier gebracht?’ mag het korte antwoord dan misschien: ‘de KLM-vlucht’ zijn, er is ook een veel dieper antwoord mogelijk, waarin de persoonlijke levengeschiedenis van ieder teamlid een rol speelt. Dat geldt evenzeer voor het antwoord op de vraag: ‘Wat denk je van deze missie mee te nemen, te leren?’ Antwoordend op de 5 vragen, die Carolien en Nadine hebben samengesteld, mogen we ook weten van elkaars sterke en kwetsbare kanten. Dat is belangrijk wanneer je, ver van huis, zo intensief met elkaar gaat samenwerken en we merken meteen hoe samenbindend dat werkt.
Tenslotte, voor een lichtere toets, komt er bier en water op tafel en vertrekken we uiteindelijk voor het avondeten naar een goed Indiaas restaurant, waar eerder begonnen gesprekken worden voortgezet.
Tijdens de terugrit is het stil in de bus en eenmaal in het hotel verdwijnt iedereen richting bed. Het is een intensieve en mooie dag geweest. Morgen gaat het echte werk beginnen…
Dag 2 Vrijdag 6 maart 2020
Vandaag starten we in de wijk Riruta in Nairobi waar we de kinderen van de St. Clemensschool zullen checken. De school valt onder het bisdom van de Cypriotisch Orthodoxe kerk in Kenia en na, wat wij zouden noemen, de bassischool, hoort er ook een highschool en een college bij.
Achter het terrein van de school is nog net het dak en de toren van de kerk zichtbaar, met de typische ronde basiliek-vorm en toren van de Oosters-Orthodoxe kerk. De bisschop, met zijn lange grijze baard, zwarte pij en alerte oogjes achter dikke brilleglazen zal deze dag regelmatig zijn opwachting maken tijdens het checken.
Maar zo ver is het nu nog niet. Vanuit de wijk Karen, waar ons hotel staat, zou het eigenlijk een korte rit moeten zijn naar Riruta. Maar het verkeer op deze vrijdagochtend is een crime, vooral ook omdat er op onze hele route wegwerkzaamheden worden uitgevoerd. In de wijk zelf is de weg vol kuilen en hobbels en al met al duurt het dus even voordat we gearriveerd zijn.
De nieuwkomers van het team zijn wat zenuwachtig. Zullen ze snel genoeg de routine van het carrousel doorhebben? Geen diagnoses missen? Natuurlijk vertellen Carolien en Nadine hen dat ieder nieuw teamlid zich dat afvraagt en dat uiteindelijk alles vanzelf gaat. Ze geloven het maar half.
Toch hebben we binnen de kortste keren alles stations operationeel en komen de eerste kindjes uit de jongste groepen met hun formulier in de hand langs. Meten en wegen wordt door Thasos gedaan, onze energieke cypriotische vriend van de Sophia-Foundation, de organisatie die ons voor deze missie heeft uitgenodigd. Thasos verzorgt ook op elke missiedag een fantastische lunch en schenkt echte espresso, dus hij mag zeker blijven..
Dan het prikstation, waar Carolien en Gerjanne het Hb meten van de kinderen, een testje om te kijken of er sprake is van bloedarmoede. Het zijn bepaald geen kinderachtige gastjes hier; we horen maar zelden een kik. Dan mogen de dokters zich over de kinderen buigen, bijgestaan door vertalers; meestal één van de teachers van de school. In de apotheek deelt Marriëtte vervolgens anti-wormpillen uit en ijzertabletten en multivitaminen alsof het snoepjes zijn: veel kinderen blijken toch in meer of mindere mate bloedarmoede te hebben, zoals we eigenlijk bij alle groepen kinderen zien die we checken. Tenslotte kijkt tandarts Kristo nog in de monden van de kinderen, die doorverwezen zijn. Samen met Lethisia vormt hij een mooi team en hij kletst zachtzinnig rotte tanden en kiezen uit de mondjes. Voordat ze het goed en wel door hebben, staan de kinderen al weer buiten met een bebloed gaasje tussen de lippen én met een grote grijns.
Met de lunch hebben we al ruim 100 kinderen gezien en rond half drie wordt de bus weer ingeladen en hobbelen we op de overvolle wegen terug naar ons hotel. De eerste checkdag zit er op. 170 kinderen zijn gezien, onderzocht en waar nodig behandeld. De kop is eraf!
Morgen een nieuwe dag, die nu met vertrouwen en zin tegemoet kan worden gezien.
Dag 3 zaterdag 7 maart 2020
Vandaag Kibera. De grootste urbane sloppenwijk van Afrika. The Chocolate City, zoals deze slum ook wel genoemd wordt, naar de bruine kleur van alle verroestte golfplaten daken. Kibera laat niemand onberoerd. De eerste keer zeker niet, maar ook alle volgende keren is het weer slikken te weten, dat dit de dagelijkse werkelijkheid is voor honderdduizenden mensen. Een leven in abjecte armoede, veelal zonder voldoende vers drinkwater en zonder riolering. Werkeloosheid is hoog en het gemiddeld inkomen minder dan 1 dollar per dag. Politieke en etnische conflicten, een hoog misdaadcijfer en ’overall’ onveiligheid zijn aan de orde van de dag.
We draaien het terrein van St. Georges Church op. Hoewel de gebouwen van de school ook gammel en provisorisch zijn, is het een oase binnen de wijk. Hier en daar zien we wat groen, er is een plek voor de kinderen om te spelen en er is het kleine kerkje van de Cypriotisch Orthodoxe Missie, de plek waar we vandaag zullen checken.
Op het moment dat we de bus uitstappen, rent er een piepklein jongetje op Kristo af en klemt zich vast aan zijn been. En laat niet meer los. Ook andere kindjes komen op ons af of staan vanaf een afstandje enigszins bedremmeld toe te kijken.
De mannen van de Sophia Foundation, Nelson en Hesbon, zelf kinderen van Kibera, hebben de kerkzaal al voor ons in gereedheid gebracht. Zij wonen op het terrein van St. Georges en hebben het kerkje is schoon en doelmatig voor ons ingericht. We kunnen beginnen. De verschillende stations zijn dan ook gauw ingericht.
Hoe leven jonge kinderen in deze omstandigheden? Het antwoord is, dat kinderen gewoon kinderen zijn. Mooie koppies, verwachtingsvolle ogen, speels en vol plannen. Doodgewone kinderen. In een lange rij staan ze voor het tafeltje van Hesbon om zich te laten inschrijven. En ze zijn vandaag niet alleen! Veel kinderen zijn, nu voor het eerst, samen met een vader of moeder gekomen. Nelson heeft, op verzoek van de missieleiding, veel van de ouders opgezocht en er op aangedrongen mee te komen als hun kind onderzocht gaat worden. En dat heeft gewerkt! Soms lukt het de eigen ouders niet, maar komt een tante of buurvrouw met een hele ceel kinderen aan. Bij de apotheek wordt het enkele kind, dat toch alleen is door Nadine’s vertaalster gemaand tegen mamma of pappa te zeggen, dat de medicijnen moeten worden opgehaald. Als het zo lukt de ouders intensiever te betrekken bij de medische zorg voor hun kind, is dat geen geringe overwinning!
Terwijl wij de kinderen binnen checken is er buiten op het terrein een luidruchtig en buitengewoon energiek festival aan de gang. Internationale Vrouwendag!! Vrouwen en meisjes in matchende t-shirts, opzwepende dans en muziek, sportieve volleybalpogingen en vurige speeches en vooral heel veel herrie, maken het beluisteren van kinderlongetjes bijna onmogelijk. Onze dokters zetten dapper door en tegen 14.00 uur zijn er toch 187 kinderen de hele carrousel langs geweest. Ze gaan terug naar hun eigen plekje in deze tegelijkertijd vreselijke en fascinerende wijk. We hopen dat het ze goed gaat. Dat we hen volgend jaar weer teruzien. Dat ze veilig zijn.
Terug in de bus maken we een kleine detour. Vanaf een hoger gelegen, nieuwe weg hebben we een breed overzicht over het geheel van Kibera. Een plek, die we niet licht zullen vergeten.
Dag 4 maandag 8 maart 2020
De koffers worden gepakt en op de bus geladen en we vertrekken richting Nyeri, onze uitvalsbasis voor de komende vier dagen. Eenmaal buiten de stad wordt het landschap al snel groener en schoner en de lucht helderder.
Voordat we ons hotel bereiken, het oude koloniale Outspan-hotel, gelegen op een prachtige plek met uitzicht op Mount Kenia (als het tenminste helder is), zullen we eerst checken in het Jambo Rescue Home. Dit is een kleinschalig kinderopvanghuis, in the middle of nowhere, waar zo’n 35 kinderen worden opgevangen. De redenen dat deze kinderen hier zijn is heel divers, maar voor allemaal is Jambo een uitkomst. Misschien blijven ze hier een paar weken, misschien een paar jaar. In ieder geval vinden ze hier een warme en liefdevolle plek, waar ze veilig zijn en ook onderwijs krijgen. De jongsten zijn misschien 2 of 3 jaar, de oudste is een grote knul van 17, met zoals zijn leeftijdsgenoten overal ter wereld, oortjes in en een smartphone in zijn kontzak.
De kinderen en de ‘mamma’ van het huis, Lucy, bezorgen ons al zingend en dansend een warm welkom en het checken gaat snel en gesmeerd. Enkele teamleden hebben vanuit Nederland koffers vol kinderkleren meegebracht, die hier prima van pas gaan komen. Patrick heeft voor de oudste jongen een paar toffe sneakers, die goed blijken te passen. Toch zien we hem even later rondlopen op zijn oude, afgetrapte gympen. Hij wil ze eerst nog even bewaren, verklaart hij. Er gewoon naar kijken…
Rondlopend door het huis, zien we gezellig en persoonlijk ingerichte slaapkamers, met maximaal drie bedden. In die warme sfeer past ook, dat er een puppy voor de kinderen is: een klein wit hondje met een rood halsbandje, dat zich gewillig door iedereen op zijn buikje laat kietelen.
In principe is dit huis bedoeld voor tijdelijke crisisopvang, of als doorgangshuis naar andere, meer definitieve opvang. Maar één meisje, dat er al ruim drie jaar woont, noemt het gedecideerd ‘haar thuis’. Waar ze wil blijven.
Al zingend nemen de kinderen weer afscheid van ons en we rijden naar ons hotel.
Voor de teamleden, voor wie dit de eerste kennismaking met het Outspan en vooral met de prachtige tuin, is het een oh en een ah. Het is niet heel zonnig, maar de bomen staan volop in bloei, ibissen lopen door de tuin en allerhande kleine, felgekleurde vogeltjes maken drukte in de heggen.
In de avond eten we samen op de veranda van het hotel, terwijl snel de zon ondergaat en de krekels beginnen te tjirpen. Er ontstaan mooie gesprekken en Marina, founder van de Sophia-foundation, deelt met ons niet alleen haar verhalen over de kinderen, die haar foundation probeert te helpen, maar ook haar zorgen. Het zijn betrokken en vaak emotionele verhalen over kinderen, dapper en getraumatiseerd, die met vallen en opstaan op weg zijn naar de nieuwe toekomst, die Marina hen zo heel graag wil bieden. Ze klinkt, heel gewoon, als een moeder.
Dag 5 dinsdag 9 maart 2020
De Ndunduini Primary School is een school, ongeveer een uur rijden van Nyeri, waar MCC al jaren komt checken. De tocht voert door een verbluffend mooi landschap in het bergachtig gedeelte rond Mount Kenia. Onderweg zien we bavianen door de bomen slingeren, dit alles doordat Nadine een geoefend oog heeft voor het spotten van wildlife en wijst ons er op!
Er valt onderweg nog veel meer te zien: herders lopen met hun kuddes koeien langs- en vaak ook gewoon over de weg. Geiten grazen in de bermen en wat wij in Nederland als gewone kamerplant in de vensterbank hebben staan, wordt hier met gemak een boom van enkele tientallen meters hoog.
Ndunduini is een verrassing. Een mooie oprijlaan en pas geschilderde gebouwen. In het midden een tuin met mais en enkele bananenbomen. Een nieuw toiletgebouwtje, Dat was enkele jaren geleden wel anders, maar deze school is ambitieus en wil werkelijk het beste voor haar kinderen. Elk jaar ziet het MCC-team dan ook verrassende verbeteringen, zoals onder meer innovatieve manieren om zichzelf van drinkwater te voorzien. De headmaster laat het ons graag zien.
De dag loopt plezierig en relaxed, terwijl aan het eind van het checken er toch 190 formulieren zijn ingevuld, wat betekent, dat 190 kinderen zijn nagekeken op de meest elementaire gezondheidsrisico’s en waar mogelijk zijn behandeld. Tandarts Kristo heeft, vandaag met dokter Patrick als charmante assistent, 51 kiezen getrokken en tientallen gaten gevuld, waarover tijdens de rit naar huis natuurlijk de nodige grappen worden gemaakt: ‘Er waren vandaag maar weinig huilers, Kristo, de kinderen durfden zeker geen kik te geven met twee van die enorme kerels aan weerszijden!’. Maar misschien waren er ook maar weinig huilende kindjes door de derde man van dit illustere team, Benson, de jongeman, opgegroeid in het Makerios Home, die deze week met ons meereist en de kinderen in hun eigen taal kan toespreken en troosten.
Door de prima sfeer is er ook steeds even gelegenheid met de kinderen te kletsen of even te spelen. Thasos probeert de kinderen in zijn onnavolgbare Engels een ingewikkeld spel uit te leggen; ze hebben een hoop lol, dat is duidelijk, maar niemand weet eigenlijk precies waarover het gaat…
Volgens traditie lopen we aan het einde van de dag nog even naar de drie boompjes, die Carolien, Nadine en Noppie (van het Cypriotische team) jaren geleden hebben geplant achter de school. Eveneens traditiegetrouw volgt er dan een discussie van het kaliber: ‘Mijn boompje is lekker groter dan dat van jou’, foto’s worden gemaakt als bewijs en daarna is het richting bus, zwaaien naar de kinderen. ‘Tot volgend jaar!!’
Bij thuiskomst moeten er natuurlijk weer pillen worden geteld voor de volgende dag, formulieren worden ingevoerd in de computer en de dag wordt geëvalueerd: Het was een goede MCC-dag.
Dag 6 woensdag 10 maart 2020
Eén van de hoogtepunten in elke missie Kenia-Nairobi is een bezoek aan het Makarios Childrens Home, het kindertehuis met school dat met enorme liefde en toewijding wordt gerund door de Sophia-Foundation. Het is niet heel ver rijden van ons hotel in Nyeri en als we het smalle zandpad indraaien dat van de grote weg naar het Home leidt, staan er al wat kleintjes in hun rode schooluniformen op de uitkijk.
Zodra ze de bus spotten, rennen ze luid roepend voor ons uit, kennelijk om de anderen te waarschuwen. Als we dan het terrein opdraaien, staat een grote groep kinderen van piepklein tot bijna-volwassen ons al op te wachten. Een kleine groep meisjes, gekleed in identieke rokken, begint te zingen en te dansen terwijl drie van de grotere jongens hen begeleiden op de djembé. Wat een welkom!!
Het is een prachtige dag en we checken, op Kristo na, allemaal in de buitenlucht vandaag op verschillende plekken op dit mooie en grote terrein. Tussen alle bedrijven door is er gelegenheid de gebouwen van de kinderen te bekijken. ‘Joy’ leest het bordje boven de ingang van één van de slaapzalen. ‘Dream’, boven één van de andere. ‘Hall of Hope’, boven de ingang van de grote eetzaal. Dit is de plek, waar kinderen met een verhaal, kinderen met een rugzakje en kinderen, gered uit een onvoorstelbare werkelijkheid, weer leren te dromen, vreugde te voelen en hoop te hebben. Gewoon, weer kind te zijn…
Al spoedig draait het carrousel op volle toeren. Met de kinderen, die door MCC al jaren worden gevolgd, is het een mooi weerzien. Met andere kinderen wordt nu voor het eerst kennisgemaakt. Eén piepklein meisje vindt het allemaal maar helemaal niets. Bij ieder station zet ze opnieuw een enorme keel op. ‘Is ze misschien bang voor al die witte mensen?’, vraagt Marriëtte aan Alex, de jongen die haar vandaag helpt bij de apotheek. ‘Yes’, antwoordt hij onbewogen, ‘she has mzungu-phobia’. (Mzungu is het Swahili woord voor blanke mensen).
Vandaag zien we ook David, de man, die ons niet alleen op al onze reizen vergezeld maar achter de schermen ook ontzettend veel regelt en uitzoekt, in zijn andere rol: die van directeur van het Makarios Home. Het is duidelijk dat hij ieder kind persoonlijk kent en zich hun verhaal aantrekt. Omgekeerd zijn de kinderen ook dol op hem. De interactie tussen hen is ontroerend om te zien.
We zien totaal 249 kinderen vandaag: de kinderen, die in het Home wonen en degenen, die van buiten de school van het Home bezoeken en ook nog een heel aantal, die in de buurt wonen en eveneens van harte welkom zijn. Nadine en Carolien kennen de bijzondere medische geschiedenissen van sommige kinderen en zullen hun zorg verder doen vervolgen, ook nadat het team straks weer vertrokken is. Dat is goed om te weten.
Het is een mooie dag, daar in het Makarios Home. Tegen half vier vertrekken we met een grote stapel ingevulde formulieren, die diezelfde avond nog ingevoerd zullen worden in de database, zodat de gegevens niet verloren gaan en de groei en ontwikkeling van deze kinderen over de jaren heen gevolgd kunnen worden.
‘s Avonds gaat het team onder de bezielende leiding van onze cypriotische vriend Thasos los: Sterke verhalen worden uitgewisseld over onwaarschijnlijke gebeurtenissen op verre reizen. Daarna moeten we onze meest happy herinnering vertellen: Niet iedereen wil zijn of haar geheim kwijt, maar er komen mooie verhalen los over grote avonturen en klein geluk. Lach, traan en complete slappe lach wisselen elkaar af. Wat een team!
Ben je net zo enthousiast als wij over de MCC-missie: ga mee! Of als dat niet gaat, is er natuurlijk ook altijd nog de gelegenheid om te sponsoren.
