Missieblog Kenia Nairobi 2017

Welkom op het Kenia Nairobi 2017 missieblog. Op deze pagina kan je de voortgang van het team bijhouden aan de hand van de updates die wij doorkrijgen van het team. Bijna elke dag zullen we wel weer wat nieuws te melden hebben, dus hou de pagina in de gaten!

Maandag 20 maart 2017

Eindelijk is het dan zover het team komt aan in Nairobi. Na altijd te lang wachten en wat problemen met lokale autoriteiten…hard op het raam kloppen als er een een keniaanse man met uniform en stok aan de andere kant staat is nooit grappig…

Dinsdag 21 maart 2017

Vandaag staat de Orthodoxe Saint Clemens school in Nairobi op ons programma. Streven is 150 kinderen te checken; dit is het 6e opeenvolgende jaar dat MCC hier komt. Het is onze eerste dag en we zijn niet allemaal bekend met werken in een carrousel. Met ons 9 vrouwen sterk team (waarvan 3 ervaren missie gangers) hebben we de boel binnen 2 uur ‘up and running’. Het prikstation krijgt versterking van 3 ervaren schooljongens. Ze voelen zich uitverkoren en zijn uitermate toegewijd hun taak als assistent super goed uit te voeren. Voor ons een zegen want ze wisten van hoed en prikrand waar wij dankbaar gebruik van maakten. Dit is weer een mooi voorbeeld duurzame samenwerking. Onze uitsmijter ‘Bonvas” zorgt ervoor dat we in het steeds warmer wordende lokaal druppelsgewijs de kinderen binnen krijgen. Pharel en Emanuel helpen ons met vingers poetsen en pleisters plakken. Mooi om te horen dat de veelal wezen en beschadigde kinderen een toekomstdroom als piloot, zangers, teacher, dokter en engineer najagen. Met ons team draaien we als een tierelier; we genieten, lachen, wegen, meten, prikken, checken, poetsen en tellen pillen. De teller staat aan het eind van de dag op 193 kinderen en we worden liefdevol en enthousiast uitgezwaaid. Wat een prachtig begin van onze missie in Kenia. Goed om te zien en te ervaren dat deze school de boel aardig op de rit heeft en dat de terugkerende jaarlijkse missie zoden aan de dijk zet. De hygiëne en voldoende water drinken blijft aandachtspunt. Moe en voldaan keren we terug naar ons guesthouse. Daar wacht een welverdiend drankje en douche (want Mozes, wat zijn we vies geworden!)

Woensdag 22 maart

Kibera – de sloppenwijk van Nairobi- telt bijna 1 miljoen inwoners die op 1,5 vierkante kilometer wonen. Temidden van al deze golfplaten hutjes staat een school (St. George) waar we door veel enthousiaste kinderen ontvangen worden. Als we het hek van de school achter ons sluiten voelt het als een relatief veilige haven binnen de ondenkbare harde wereld van armoede. Dit is ook wat bij ons allemaal hard binnenkomt; we ruiken de armoede, we zien de doffe ellende in de ogen van sommige moeders, we schrikken van de viezigheid van de kinderen, de deplorabele staat van schoenen en kleding….. En ook is een kind een kind. Als ze kunnen spelen, dan spelen ze. Zo doen wij met samen met een halve klas de ‘Vogeltjesdans’ en hebben we ook echt de grootste lol samen. De carrousel draait binnen no time; deze keer zetten we onze stations in de kerk op die midden op het schoolplein staat. Het geheel geeft rust en overzicht en we draaien relatief ‘chill’ wel 200 kinderen. We maken een kind blij met een speciale bril, we fabriceren voorzetkamers van plastic flessen zodat een kind met astma zijn ventolin kan inhaleren, er komt extra aandacht voor een meisje dat sexueel misbruikt wordt. Het zijn misschien kleine druppeltjes op een enorme gloeiende plaat… maar veel druppels tezamen vormen uiteindelijk een regenbui. En die regenbui was te merken! Na 5 maanden droogte kwam eindelijk die langverwachte plensbui. En dat klinkt luid, op de golfplaten van het kerkje en heel Kibera.

Donderdag 23 maart 2017

Vanochtend vertrekken we al vroeg naar Kibera voor een kleurrijke dag. De schooluniformen kleuren vandaag groen, blauw en bruin. De kinderen hebben namen als: Lucky Omaktu, Happiness Nukoma, Faith Mbungu, Gift Otieno en de klapper van de dag is Clinton Hillary. Het is echt waar: Clinton Hillary. De jongen zelf begreep niet dat hij op ons een onuitwisbare indruk heeft gemaakt. Overigens hebben veel kinderen dat op effect op ons. We gaan in de middag naar het schooltje Joyfull Spring midden in de sloppenwijk. Het is een heftige ervaring; deze kinderen zie je knokken voor een plekje en het recht van de sterkste geldt hier meer dan ergens anders. We bemannen vandaag het eindstation in de carrousel: de apotheek. We leren een belangrijk woord voor de anti-wormtablet: Tafuna! Dat betekent kauwen in het Swahili. En gekauwd hebben ze; dit alles werd weggespoeld met een beker water waarvan sommige kinderen er zelfs twee dronken. Het is soms het eerste vocht dat ze die dag krijgen….. We sluiten af met een sticker die ze als trofee het liefst op hun voorhoofd plakken. De enorme Winnie de Poeh sticker die ofwel voor een heel zielig kind bedoeld was danwel voor Nadine zelf, omdat Winnie nu eenmaal haar grote voorbeeld is, wordt resoluut uitgekozen door een wel heel klein pittig meiske. Over keuzes maken gesproken, daar kunnen wij volwassenen nog wel wat van leren! Een jongetje dat kennelijk al flink ziek is heeft geluk dat wij hem vandaag zien. Hij is erg ziek en Hij wordt snel en efficiënt opgelapt met een halve liter ORS en een flinke portie antibiotica die hij ter plekke in neemt. Een van de artsen krijgt een 9-jarige jongen die wat verlegen maar hardnekkig blijft volhouden dat hij klachten heeft bij het plassen. Uiteindelijk blijkt dat hij een tweede piemeltje heeft waar elke ochtend viezigheid uitkomt. MCC gaat voor verdere behandeling met dit mannetje aan de slag. Om 4 uur vertrekken we met onze handel op het dak voor een 3 uur durende rit naar Nyeri. We zijn moe, vies en voldaan en eenmaal in ons nieuwe oord aangekomen drinken we een koud Afrikaans biertje. Aan de voet van Mount Kenia lachen we zo hard dat de andere gasten weten dat we er zijn: ontlading heet dat!!! En dat is ook mooi om te delen.

Vrijdag 24 maart 2017

We worden vanochtend wakker in de sfeer van ‘Out of Africa’. Na een goed ontbijt vertrekken we al vroeg richting Ndunduini School. De weg erna toe is prachtig; wat een beetje asfalt al niet kan doen voor de infrastructuur van een land. Het schooltje waar we vandaag zijn is een schoolvoorbeeld van optisme en pro-activiteit. De schoolleiding is betrokken, daadkrachtig en trots. De school is ruim opgezet, schoon en probeert zelfvoorzienend te zijn. Ze hebben moestuinen (helaas is het kurkdroog en groeit er nauwelijks iets). We komen voor het tweede jaar op deze school en er is een enorme bereidheid om samen te werken met MCC. We merken ook dat er nauwelijks “mzungu” komen want de kinderen zijn schuchter en verlegen. “ I am not afraid of you anymore” klinkt het na een uur uit de mond van een 14-jarig meisje dat assisteert bij de prikpost. Gelukkig…. We realiseren ons dat we bij deze kinderen het omgekeerde zwartepiet effect hebben. Ook wij komen 1 per jaar…. Bij de apotheek verstaan ze ons “ Tafuna” niet. Hier spreken de kinderen geen Swahili maar een van de 41 dialecten die Kenia rijk is. “ Tanuka” is het toverwoord van vandaag. Learning all the time… We hebben vandaag 170 kinderen gezien en over het geheel zijn ze er redelijk goed aan toe. De kinderen komen uit de wijde omtrek. Zo rent Alice van 13 jaar elke dag een uur heen en een uur terug naar school. Met een brede grijns gaat ze een wedstrijdje met een van ons aan die ze glorieus wint. Ook de huis-, tuin- en keuken ongevallen zoals een schommel tegen de tandjes (gelukkig melkgebit) worden door onze dokters behandeld, met een zakje paracetamol tabletjes en de tandjes weer min of meer op hun plaats gaat het meisje met een betraand gezicht terug naar de klas. Voordat we met de terugreis beginnen gaan we nog naar het zeer eenvoudige maar niet zo stinkende toilet (gat in de grond…) en krijgen we een hartverwarmend optreden van de oudste leerlingen. We vertrekken met een blij en tevreden gevoel mede omdat we met wat extra eigen sponsorgeld de essentiële maar helaas lekke watertank kunnen laten repareren.

Zaterdag 25 maart 2017

Om 07.30 vertrekken we naar het weeshuis Makarios Home van de Sophia Foundation. De poort gaat open en een zee van rode truitjes staat enthousiast te zingen, klappen en dansen. Al gauw dansen we mee. Deze plek ligt prachtig in een kleine vallei aan een rivier. Hier wonen zo’n 100 kinderen die om diverse redenen nergens anders kunnen wonen. Het is hartverwarmend om te zien hoe de “mama’s” (helpers) met de kinderen omgaan en hoe ze langzaam hun vertrouwen weer opbouwen. Wij hebben ook een flinke dosis TLC (tender love & care) bij ons. Vandaag zien we maar liefst 220 kinderen, ook die van de school ernaast. Een record! We zijn dan ook op dag 5 een geoliede machine die ook nog een ‘on the job assesment’ van de toekomstige nurse Olga afneemt. Kennelijk is er in de carrousel ook nog plaats voor een afdeling P&O. Olga blijkt een talent met potentie. We hopen en denken dat ze een waardevolle aanwinst is voor het weeshuis. Darmaris en Nadine zien elkaar weer na een jaar en het weerzien is ontroerend. De speciale zorg voor Darmaris (een meisje met een ernstige groeiafwijking) wordt door MCC en de Sophia foundation ondersteund. Het is wel heel duidelijk dat het niet alleen de organisatorische steun is, maar ook de heel persoonlijke band met speciale kinderen zoals Darmaris, die een missie van MCC zo bijzonder maken. De drijvende kracht van dit weeshuis, een 33-jarige man, zelf op 14-jarige leeftijd gevlucht uit Congo. Een man die in de start van zijn leven werkelijk slechte kaarten heeft gekregen maar desondanks ze zo heeft ingezet dat hij nu in alle bescheidenheid ruimhartig deelt. Een inspiratie voor iedereen die met hem werkt. Fantastisch om te zien hoe de kinderen met een vol bord rijst, bonen en salade hun plekje op het veld zoeken en wij redelijk rustig de aftocht blazen. De etenslucht werkt aanstekelijk en wij gaan blij en tevreden terug naar ons hotel.

Zondag 26 maart 2017

Terug in Gracehouse Nairobi schrijven we deze al bijna laatste blog. Een meerstemmig gospelkoor verzorgt de achtergrondmuziek. Vandaag gaan we naar “Jambo Rescue Home” waar zo’n dertig kinderen tijdelijk verblijven. We checken in een kleine variant op de carrousel en zien veel kinderen met huidproblemen. Ter afsluiting spelen we een partijtje voetbal. Team MCC doet erg haar best maar blijft nergens. Team Jambo heeft dan ook ‘Messi’ en ‘Ronaldo’ in hun team ☺…. 5-2 is de eindstand in het voordeel van Team Jambo. We rijden terug naar Nairobi met een tussenstop bij het graf van Rachel, een meisje dat de missieleiding goed heeft gekend. Dit is een bijzonder en emotioneel moment. En het laat ons zien dat de betrokkenheid enorm is en zeker niet stopt als het team vertrekt van een locatie. In de bus is het stil; iedereen verwerkt de indrukken op haar eigen manier. We reizen al bijna een week met elkaar en de vermoeidheid is voelbaar: weinig privacy, heftige momenten, lange dagen, korte nachten en een ander klimaat maken dat je ‘huid’ dunner wordt. Tijdens de dag evaluatie delen we hoogte- en dieptepunten. De emoties spelen dan op en ook dat is wat een missie inhoudt en zo waardevol maakt. We beginnen aan dit avontuur als onbekenden van elkaar en we maken samen onvergetelijke herinneringen. Hoe mooi is dat! ‘What happens in Kenia stays in Kenia’ dus meer kunnen we hier niet over zeggen! Vanavond hebben we een diner met onze Cypriotische vrienden van de Sophia Foundation. Zij vliegen morgen terug. Wij hebben gelukkig nog een dag te gaan. De teller staat op 1029 kinderen!

Maandag 27 maart; laatste dag

Vannacht regent het; hard en veul, heul veul… (zoals Nadine kan zeggen) Daarom gaat David als verkenner vooruit om te checken of het pad begaanbaar is. Immers, vorig jaar was het een grote onbegaanbare modderboel. We krijgen het sein op groen en vertrekken naar de Kangeroo School in Nairobi. We schrikken wel erg… de school blijkt een nieuwe buur te hebben: een enorme stinkende vuilnisbelt. De bus blijft steken en we banen ons een weg door modder, puin en brandend afval. Het zijn erbarmelijke omstandigheden waar deze kinderen opgroeien. Deze school is zo ongeveer het afvalputje van het schoolsysteem in Nairobi. Hier werken deels ongekwalificeerde leraren, omdat er simpelweg geen geld voor is. Het geheel oogt troostelozer dan alles wat we tot nu toe gezien hebben. De kinderen zijn mat en we zien een ondervoedde baby van zes maanden, gedehydreerd en nog onder het geboortegewicht. MCC regelt een opname in het ziekenhuis. Of het meisje het gaat redden is de vraag. We zien veel brandwonden, littekens en wanhoop. Het grijpt ons enorm aan. Buiten het poortje van de school is de dreiging voelbaar. Volwassen mannen maken stampij en voor het eerst in deze missie voelen we ons niet veilig. Deze onveiligheid wordt weerspiegeld in het feit dat een 6-jarig meisje ernstig misbruikt is door zeven mannen, haar moeder had geen geld om naar het ziekenhuis te gaan. Door tussenkomst van MCC is het meisje nu wel ingestuurd. In de evaluatie is besloten dat we in toekomst niet meer naar deze plek terugkomen maar de kinderen naar een andere plek halen. Dit hebben we eerder in deze missie niet meegemaakt. We vertrekken na 120 kinderen gechecked te hebben in no-time en in de bus terug is het nog niet eerder zo stil geweest. We hebben vandaag geen vrolijke noot kunnen kraken met de kinderen. Na een lunch gaan we aan het poetsen en dat ruimt op; niet alleen letterlijk maar ook figuurlijk. We evalueren en sluiten als groep deze missie op een ontspannen manier af. Aan onze stamtafel in Gracehouse drinken we nog een borrel met een mug of tig. We vertrekken als rijker mens….. “ It doesn’t matter what you came for; what matters is what you leave behind.”