Missieblog Jessore Bangladesh 2016

Twee weken voor vertrek

Over twee weken is het zover! De missie naar Bangladesh (Dhara) vertrekt bijna! In oktober heeft onze groep voor het eerst kennis gemaakt met elkaar. Vanaf oktober is het spannend geweest of de missie naar Naobeki door zou gaan of niet. Er zijn een aantal mensen afgevallen en weer nieuwe mensen bij gekomen. De groep die in november zou vertrekken is niet gegaan, dus het was spannend of onze missie wel door zou gaan. Inmiddels zijn we met tien enthousiastelingen over: Annette en Marijke (voorlichters), Joep, Addi, Sacha, Josine en Ciska (de dokters) en Bert, Diane en Aletta (niet-dokters). Aan mij (Aletta) de eer om de blog tijdens onze missie bij te houden, dus onderstaand een klein voorproefje waarin ik onze voorbereidingen met alle geïnteresseerden deel.

Er heeft een hoop gespeeld de afgelopen drie maanden. Op 10 januari hebben we dan eindelijk de knoop met zijn allen doorgehakt: onze missie gaat door! De afgelopen maand zijn we met zijn allen druk geweest met de voorbereidingen. Natuurlijk moest er geoefend worden met prikken op elkaar, zodat we de kindjes in Noabeki op ijzer kunnen prikken. Er moest geïnventariseerd worden wie wat mee zou nemen; bestek is voor sommigen best prettig, in Bangladesh eet men met zijn handen. Naast bestek, is ook koffie niet onbelangrijk, want daar is koffie niet wat het hier voor ons is. Verder hebben we besloten via India naar de plaats van bestemming te reizen. Dhaka is wat onrustig en we willen zo min mogelijk risico’s nemen. Een visum voor India regelen schijnt zeer ingewikkeld te zijn, dus daar keken we niet echt naar uit. Al met al gingen er best wat uren inzitten, maar na een reis naar Den Haag, 10 à 20 wachtenden voor ons, een scan van ons gezicht en van onze handen en als laatste een weekje geduld, hebben de meesten van ons het visum binnen. Al met al is het deze voorbereidingen nu al meer dan waard! Ik denk dat ik voor ons allen mag spreken als ik zeg dat we er super veel zin in hebben!

Eerste impressie Bangladesh

Na een bezoekje Dubai, kwam een deel van de groep bij elkaar op Dubai Airport, samen hebben we de reis naar Calcutta gemaakt. Eenmaal aangekomen, was het nog een hele toestand om India binnen te komen. Na heel wat lange rijen en mislukte vingerafdrukken kwamen we buiten. Daar stonden Joep, Marijke en Annet ons op te wachten met drie taxi’s. De tocht naar de grens met Bangladesh was me het tochtje wel. Verkeersregels kennen ze hier niet echt, behalve dat je gewoon zoveel mogelijk moet toeteren. Een tweebaansweg wordt en drie- of vierbaansweg. Alles reist door elkaar: bussen, vrachtwagens, fietsers, e-bikes, riksja’s. Onze chauffeur reed redelijk netjes. Desondanks ging het af en toe maar net goed! Vlakbij de grens werden we eruit gezet en mochten we te voet verder. We waren werkelijk een attractie voor de locals. De meesten staarden ons aan, maar een enkeling durfde ons ook wat te vragen. Mensen vonden het toch wel heel interessant en wilden weten waar we vandaan kwamen. Bij de grenspost werd een speciale rij voor ons geopend. De baliemedewerker vroeg verbaasd ‘Do you hate India!?’ Hij zag dat ons paspoort dezelfde dag bestempeld was en dat we nu alweer ‘uitgestempeld’ werden. Bij de grenspost van Bangladesh aangekomen, waren we er nog niet. Er was een hoop gedoe en geregel, maar na een telefoontje met Lipika (oprichtster van DHARA in Bangladesh), stonden we een uur later toch buiten. Zij had een busje voor ons geregeld en onze verkeersregelarme reis kon vervolgd worden.

Een hoop gehobbel en getoeter later, kwamen we om drie uur aan in ons hotel in Jessore. Het is hier helemaal goed voor elkaar! Wat een beetje jammer was, was dat mijn twee blikken oploscappuccino de vlucht niet overleefd hebben, ze waren ontploft. Resultaat: hele koffer vol oploskoffie! Toen ik mijn koffer op bed wilde leggen, kwam er allemaal wit poeder uit. Er stond een jongen van het hotel naast me en gelukkig legde hij de link met koffie en niet met wat anders;) ze waren erg behulpzaam en hebben geholpen m’n koffer schoon te maken en mijn kleren te wassen. De beste jongens hadden de dag van hun leven, want ze mochten mijn hele ondergoedgarderobe uitwassen; wat een feest. Sacha genoot ondertussen en maakte tussen het lachen door nog wat foto’s. Goed begin van de reis na twee nachten amper slapen! Welkom in Bangladesh…

Na een heerlijke Bengaalse maaltijd in het hotel, een valentijnsplateautje met fruit en een goeie nacht slapen, zijn we vandaag Jessore in gegaan. Bert en Joep sluiten ondertussen de laatste dingen kort met Lipika Jessore is een leuk stadje, waar een hoop gebeurt. We zijn de markt over gegaan en hebben een hoop files veroorzaakt omdat we zoveel bekijks trekken. Acht blanke vrouwen (waarvan Annet Bangla spreekt) is toch wel een bezienswaardigheid natuurlijk! Ik denk nu te weten hoe het voelt om de koningin te zijn. Fotootje hier, zwaaitje of lachje daar, het houdt niet op! Mensen zijn onwijs vriendelijk en nieuwsgierig. Ze kijken vooral heel erg, maar dringen zich niet op.

Vanmiddag zijn we met Lipika op pad geweest. Zij heeft een aantal projecten lopen de regio, waaronder wat schooltjes, een toiletproject en een vuilnisbeltproject. Eerst zijn we naar een slum gegaan waar een  demo stond van een ecotoilet. Hij werd vandaag geopend en zou in gebruik genomen worden door het hele dorp. Urine wordt opgevangen en verdund, ontlasting wordt opgevangen en aangevuld met zand. Na een jaar is dit een mengsel geworden wat gebruikt wordt voor het land. Tijdens de opening en uitleg was het dorp erg geïnteresseerd in onze komst. Er kwam een trotse vader met een grote glimlach naar ons toegelopen die vertelde dat hij farmer en teacher was. Ook stelde hij zijn kindjes voor. Andere dorpelingen lieten hun bezigheden zien (plantjes verbouwen bv). Vervolgens zijn we in de riksja naar het vuilnisproject gegaan. Hier wordt vuil uit het dorp gedropt, dat opgehaald wordt door vuilniswagens. Er zijn een aantal processen die tot het eindproduct compost leiden. Afval wordt gescheiden, verbrand (tot biogas) en nogmaals gescheiden. Het laatste project waar we langs zijn gegaan, was een school. De kinderen krijgen alleen ‘s ochtends les en waren speciaal opgetrommeld om er te zijn als wij langs zouden komen ‘s middags. Het was preschoolklasje met kindjes tot maximaal 7jr. Ze lieten ons trots zien wat ze geleerd hadden en sommige kindjes hebben heel dapper een liedje voor ons gezongen. Kinderen reageren over het algemeen heel nieuwsgierig en verlegen, toch wel spannend al die mensen die komen kijken. Als Sacha een foto van hen maakt en die vervolgens laat zien, vinden ze het erg leuk om terug te zien en worden ze iets makkelijker in contact.

Het is allemaal prachtig om te zien en deze eerste indrukken beloven veel goeds voor de komende dagen. Morgenochtend vertrekken we met z’n allen naar Noabeki en woensdag gaat de missie echt van start! We hebben er heel erg veel zin in:) Meer verhalen volgen! Abar dekka hobe!

Eerste checkdagen

Op maandagochtend zijn we met z’n allen richting Noabeki vertrokken. Wij stonden met z’n allen prachtig op tijd klaar en de chauffeur was er ook klaar voor, alleen organisatorisch was het niet helemaal goed gegaan: we moesten met 10man (en dus 10koffers) in een busje voor 10 personen. Niet gek natuurlijk, alleen 10 koffers van om en nabij 20kg per stuk, past natuurlijk nooit in een kleine achterbak… Joep en Josine waren gedwongen om achter te blijven en later opgehaald te worden. Half 10 waren we zover, na een hoop gepas en gemeet konden we op weg (dat dachten wij). Verkeerd gedacht! Eerst moesten we natuurlijk langs het kantoor van Dhara om de tolken en Lipika op te halen. Vanzelfsprekend konden we daar niet direct weg nadat onze groep compleet was. Een deel van de bevolking uit Jessore had zich voor het kantoor verzameld en moest ons even goed bekijken en soms ook aanspreken. Erg gezellig allemaal, maar we hadden nog een reis van een uur of vijf voor de boeg.

Om 10.15 waren we er dan echt klaar voor! Tolk Sabbi zat bij ons achterin gepropt tussen de bagage in (die arme jongen) en we konden vast kennismaken met elkaar. De toch naar Noabeki was weer benoemenswaardig gevaarlijk. Gaten in de weg, vrachtwagens die bijna frontaal op ons botsten en een hels kabaal dat getoeter genoemd wordt, het was weer fantastisch:) Desondanks dikke credits voor onze chauffeur, want die reed onwijs goed!

In Satkhira hebben we een tussenstop gemaakt om naar het nieuwe project van Lipika te kijken: een nieuw ziekenhuis. Het zag er allemaal erg strak uit, er werd geregeld en de basis stond. De bedoeling is dat het ziekenhuis over drie maanden geopend wordt, maar het is de vraag of dat Banglaplanning of Nederlandse planning is. Een half uur later wilden wij met z’n allen zo snel mogelijk door, zodat we er maar zouden zijn. Om 15u waren we dan eindelijk aangekomen. Achter het ziekenhuis staat een gebouwtje waar wat kamers zijn. Deze kamers hebben we verdeeld, de gezelligste kamer bevindt zich aan de voorkant en wordt bewoond door Sacha, Josine en mij. Samen met onze achterburen, Cisca en Annette vormen wij het leukste blok. Anyway, we zijn goed en wel en ietwat oververhit aangekomen en hebben toen de voorbereidingen tegen de muggen getroffen. Toen de klamboes hingen, hebben we een voorbereidend rondje in het ziekenhuis gemaakt. We hebben alle posten klaargezet en bij elkaar verzameld wat we op de eerste dag nodig zouden hebben. De posten zijn als volgt: men start bij de inschrijving en gaat vervolgens naar het weeg- en meetstation. Daarna wordt de tocht vervolgd naar het lab, waar op hb geprikt wordt (en waar een sticker uitgedeeld wordt als de kindjes het goed gedaan hebben), daarna mogen ze in de rij naar de dokter en worden ze lichamelijk gecheckt. De dokter stelt vervolgens een diagnose (indien nodig) en schrijft medicatie voor wat kinderen bij het eindstation kunnen ophalen, de apotheek (hier worden zij ook van een tandenborstel voorzien, als praktisch presentje).

Woensdagochtend: het is eindelijk zover! De dag waar we zolang naartoe leven, is daar eindelijk. Om 9u staan we er met z’n allen klaar voor. De tolken hebben een verdeling gemaakt over de posten. Ik had bij het lab toch wel de held onder de tolken. Ik heb hem voorgedaan hoe hij kan prikken en het resultaat kan aflezen en na kind twee was hij een volwaardig assistent en hebben we de toko samen gerund! Terwijl de artsenposten bezet werden door Cisca, Sacha en Josine, de meet- en weegpost door Diane, de apotheek door Bert en Addi en de coördinerende post door Joep hebben Annette en Marijke ondertussen voorlichting over gezonde voeding gegeven aan een vrouwengroep van 16 vrouwen. Na de ochtend hebben we onze heerlijke lunch genuttigd (wat overigens hetzelfde is als ons ontbijt en avondeten: rijst, dahl, groenten, vis en ei (in verschillende variaties)), op het dakterras. De middag liep gesmeerd en we hebben allemaal keihard gewerkt:) met een resultaat van 133 gecheckte kinderen vandaag, kunnen we trots op onszelf zijn:)

Vandaag hebben we vooral veel groeiproblemen (kleine, lichte kindjes), gaatjes (door veel snoepen) en ijzertekorten gezien. Ook hebben Marijke en Josine een moeder met een kind van 2,5 moeten vertellen dat het een ernstig gehandicapt kindje was. Moeder was hier niet van op de hoogte en wist niet dat haar kindje echt blind was en dat er weinig/geen spierkracht in de armen en beentjes van het kindje zat. Dokters hier hadden haar verteld dat het kind fysio moest krijgen om te leren lopen en zeiden dat een afwijking in de hersenen was. De arts had moeder geadviseerd om naar India te gaan om gespecialiseerde zorg in te kopen, zodat het kind weer beter zou worden, maar artsen in Bangladesh schijnen de waarheid niet altijd te hoeven zeggen en lijken mensen hoop te willen geven. Het was dus nogal wat voor de moeder dat zij dit nieuws te horen kreeg, maar desondanks liep zij stralend het ziekenhuis uit, blij met het gegeven dat zij in ieder geval weet waar ze aan toe is, ze was erg dankbaar. Wat ook gezegd mag worden is dat zij erg lief en zorgzaam naar haar kindje was.

Dat was me het dagje wel! Morgen staat de volgende groep weer op ons te wachten en gaan we op andere posten aan de slag. Ik hou jullie op de hoogte!

Donderdag tot en met zondag

Voordat ik jullie op de hoogte ga brengen van onze volgende checkavonturen, eerst even een klein frustratiepuntje. De blog die gister op de officiële site is geplaatst, was al drie dagen klaar, maar het lukte op de een of andere manier niet om hem online te zetten (overigens wel op de Dhara MCC Facebook, welke via de zoekfunctie op fb gevonden kan worden). Verder proberen Sacha en ik ook al een week lang tevergeefs foto’s met jullie te delen, maar ook dat wil voor geen meter. Waarschijnlijk kunnen we de blog in Nederland pas weer aanvullen met foto’s (we blijven natuurlijk proberen, dus wie weet vangen jullie eerder een visuele glimp op van onze ervaringen:)). De blog heb ik via nl op de site gekregen en vandaar dat deze er nu ook zo snel achteraan komt, dat is per nu namelijk mijn vaste route met dank aan Mark-Jan.

Dat gezegd hebbende, begin ik bij donderdag, onze tweede checkdag. Ook op donderdag hebben we lekker doorgewerkt en hebben we ongeveer 120 kinderen gezien. Donderdag leek wel een soort syndroomdag. Er is een jongen met downsyndroom gecheckt en er waren nog een aantal kindjes met syndromen (te zien aan hun hoofdomtrek, oogstand, bijzonder loopje). Chapeau voor onze artsen die de ouders geïnformeerd hebben over de stand van zaken, want zoals in de vorige blog te lezen, is dat niet makkelijk. Terwijl wij ‘à ochtends onze carrousel aan het uitvoeren waren, mochten Marijke en Annette het dorp in om voorlichting te geven. Ze kwamen onwijs enthousiast terug en hadden met 57 vrouwen in een ruimte van 2 bij 3 hun verhaal gedaan.

Vrijdag waren Josine en Cisca getuige van een operatie, een blindedarm die verwijderd werd. De patiënt kwam kreunend op de schouder van iemand binnen. Toen haar steun even wat anders moest doen, kreeg zij het infuuszakje aan haar hand en mocht ze hem zelf dragen. De chirurg genoot ondertussen van zijn mandarijntje en appeltje. Cisca en Josine vroegen de arts of zij nog iets van speciale kleding aan moesten voordat ze naar binnen moesten. Dat was op toch wel de bedoeling (waarschijnlijk omdat het gevraagd werd). Na twee minuten handen wassen en het aantrekken van zijn eigen handschoenen, kwam het de chirurg ter oren dat Cisca en Josine artsen zijn. Dus deed hij een voorstel  dat de dames wel mochten opereren en dat hij zou assisteren. Dat leek hen toch niet zo’n goed plan.

De patiënt kwam met haar zwierige groene jurk aangelopen en stapte soepel de operatietafel op. Zij werd met ketamine en zonder zuurstof in slaap gebracht. Ze lag met gespreide armen op de operatietafel en de spuit met ketamine viel uit haar arm op de grond, het kon allemaal. De operatie-instrumenten lagen in verschillende metalen boxen waar ‘steriel’ op stond. Alle boxen werden geopend en er werd naar de juiste instrumenten gezocht. Aan de kunde van de chirurg twijfelde Cisca en Josine niet; hij maakte een keurig sneetje en handelde snel. Hij heeft de appendix nog laten zien en uitgelegd waar de ontsteking zat. Toen de snee weer dichtgenaaid moest worden kwam hij met een pook van een naald aan en draad ter dikte van een waslijn aan. Nadat de wond gevuld was met behoorlijk wat jodium en er daarna gedept werd met een doekje wat eruitzag als een washandje dat al drie keer gebruikt was, werd de wond dichtgemaakt. Mevrouw zou naar Satkhira gaan om te herstellen en kreeg hoogstwaarschijnlijk antibiotica mee voor twee dagen. Waar doen we in Nederland zo moeilijk over met steriel zijn enz…

Bij de carrousel was het vrijdagmiddag een stuk minder spectaculair. Het was heel erg rustig en waar we ‘s ochtends ongeveer 60 kinderen hadden gezien, zagen we er ‘s middags maar 15. Anderzijds hadden Annet en Marijke weer meer succes, zij hebben buiten voorlichting gegeven voor 120man/vrouw. Omdat het ziekenhuis wat eerder dicht kon dan gepland, zijn we met zeven man en acht man tolken het dorp in gegaan. Zij waren werkelijk onze bodyguards. Ze hadden de opdracht van Lipika gekregen om goed op ons te letten en waren continu bezig met tellen en de groep bij elkaar houden, die armpjes waren echt heel voorzichtig en leken behoorlijk nerveus onder hun verantwoordelijke taak. We zijn met de groep naar de rivier hier in de buurt gelopen, de brug ernaartoe stond na onze komst helemaal vol met dorpelingen en camera’s, het was ongelooflijk, net de Oscaruitreiking! Toen we terug wilden moesten we ons door de mensenmassa banen en zijn we bij een theehuisje gaan zitten voor een kopje thee. De locals werden daar gelijk in de hoek gezet, zodat wij konden zitten. We zaten met onze rug naar de straat toe en achter ons stonden de tolken, waarachter weer drie rijen mensen stonden die allemaal aan het kijken waren hoe wij ons kopje thee dronken. Het was een bijzondere ervaring! 17.45 moesten we gauw weer terug, want we moesten absoluut voor het donker weer thuis zijn van Lipika. (Dit klinkt allemaal heel spannend, het gaat erom dat wij veilig zijn, maar eerlijk is eerlijk, vanaf het moment dat ik in Bangladesh ben, heb ik mij nog geen seconde onveilig gevoeld)

En toen was het alweer zaterdag! De tijd vliegt echt. Zaterdagochtend om 6u waren de meesten van ons wakker voor een ochtendwandeling. Bert, Marijke en ik hebben een rondje gewandeld door omliggende dorpjes. Prachtig om te zien hoe men wakker word/is en de zo’n opkomt. Natuurlijk hebben we een deel van de wandeling behoorlijk wat gevolg gehad van kinderen die met ons meeliepen. Sacha, Josine, Annet en Addi hebben een andere ronde gelopen en hebben ontbeten bij een plaatselijk winkeltje, waar heerlijke chapatis (broodachtige pannenkoekjes) gebakken werden. Zaterdagochtend hebben we met z’n allen lekker doorgewerkt, maar toch voelde het relaxt, 80kinderen later hadden we onze middagpauze op het dakterras. Verassend genoeg hadden we groenten, rijst, dahl en garnalen (van gister over) ipv vlees! Het moet niet gekker worden, dit was toch wel variatie. Zaterdagmiddag was het opnieuw erg rustig, dus was er tijd om wat te geinen en kletsen met de tolken. De groep tolken is een vriendengroep en bestaat uit drie meiden en vijf jongens. Ze zijn super gemotiveerd en doen erg hun best met vertalen en kinderen entertainen, een topgroep! Ik heb de tandenborstels die we uitdelen erbij gepakt en toen hebben we elkaar de kleuren geleerd in het Bangla en in het Nederlands, erg leuk, de g van geel is toch wel erg lastig voor ze. Met de kennis die ik rijker ben geworden (oranje-komla, paars-begoni, geel-holud en groen-sobbut) was het weer een innoverende dag! Morgen zijn we een dagje vrij omdat het international motherlanguageday is. Lipika heeft een programmaatje voor ons bedacht en dus gaan we lekker op pad.

Vanmorgen zijn een aantal van ons een stukje gaan wandelen en een ontbijtje in het dorp gaan doen, na het ontbijt was er nog even chilltijd, maar om 10u moesten we klaarstaan voor ons programma met Lipika. We waren er allemaal klaar voor, de tolkmannen zagen er prachtig uit en de vrouwen hadden hun chique outfit aangetrokken (ivm de feestdag), alleen was Lipika er nog niet klaar voor. We hebben een half uur de tijd gehad voor een fotoshoot met de crew en daarna liepen we met de hele delegatie het dorp in. Daar zijn we naar een monument geweest om een (geplukt) bloemetje te leggen, uit respect voor de soldaten die gestorven zijn in de oorlog met Pakistan. Ook voor het monument was er even een fotomomentje. Het was bloedheet, maar nadat het hele dorp onze groep vastgelegd had, zijn we naar de rivier gelopen waar een bootje voor ons klaar lag. Na een half uurtje varen kwamen we in Jhapa aan, een dorp aan de overkant van de rivier. Hier hebben we wat rondgehobbeld en onderweg kwamen we vooral een hoop geitjes en dorpelingen tegen. Ook was er een huis waar ze Shiva aan het kleien waren. Het zag er prachtig uit. Het blijkt dat goden gekleid worden en na het feest in de rivier gegooid worden om vervolgens volgend jaar weer nieuwe te kleien. Halverwege kwamen we bij een overdekte ruimte waar vrouwen uit het dorp kwamen zitten. Wij werden er tegenover neergezet en toen wachtten we in spanning af wat er zou gebeuren. Addi had een springtouw in haar tas, dus besloot dat voor de aanwezige kinderen te gaan demonstreren. Het duurde even, maar op een gegeven moment werden kinderen enthousiast en wilden zij ook laten zien wat zij konden. Ondertussen vertelde Lipika het doel van het samenzijn met z’n allen. We mochten vragen stellen aan de dorpelingen. Tijdens de checkdagen bleek dat de kinderen uit Jhapa er niet zo goed aan toe waren, dus we waren vooral benieuwd naar het eten en medische hulp daar. Groenten konden niet goed gekweekt worden, daar was het veel te droog voor. Rijst kon ook niet. Water in de omgeving is zout en drinkwater kopen is 60ct/liter. Dus moeten mensen noodgedwongen zout water drinken, want het is een erg arm dorp. Mensen halen hun voedsel in Noabeki. Het was treurig om te zien hoe arm het in Jhapa was en hoe weinig ze daar kunnen qua zelfvoorzienend werk leveren. Dhara is bezig met een project om daar floating gardens aa te leggen, zodat er hopelijk eten verbouwd kan worden.

Na onze heerlijke boottocht terug, was het tijd voor de lunch en een welverdiende siësta  (is hard nodig in 33graden) later op de middag is het idee om met z’n allen de film van de missie van vorig jaar te kijken, maar dat zijn toekomstgeluiden, nu eerst een klein dutje…..

Laatste checkdagen

Onze laatste checkdagen zitten erop, wat is dat ontzettend snel gegaan! Inmiddels zijn we weer in Jessore aangekomen (na een bumpyride) en hebben we hier nog anderhalve dag om rond te wandelen en souvenirs te kopen.

Maar! Eerst zal ik wat over maandag vertellen. ‘s Ochtends hebben we weer heerlijk doorgewerkt en hebben we 90 kinderen gezien. ‘s Middags was het was rustiger, maar hebben we er alsnog ongeveer 44 gezien. Vanwege de rust kon Sacha met Marijke en Annette mee het dorp in voor voorlichting over misty (snoepen), groenten en koorts bij kinderen. In eerste instantie was er maar een persoon, maar gelukkig bestond de groep uiteindelijk uit 40 mensen. Het publiek zat er klaar voor en Marijke en Annette hebben hun stukje opgevoerd. Naderhand wilde het publiek het Bangla volkslied voor de voorlichters zingen en daarna waren zij benieuwd naar het Nederlandse volkslied. In geheel eigen stijl (eerst lang zal ze leven, daarna altijd is Kortjakje ziek erachteraan geplakt) hebben de dames het ‘Nederlandse volkslied’ voorgedragen. Het publiek vond het fantastisch!

Dinsdag was de laatste dag en omdat er het een en ander opgeruimd en schoongemaakt moest worden, was het plan om om een uur of 16:00u te stoppen. Het liep echter storm! In totaal hebben we tussen 9.00 en 17.00 maar liefst 175 kinderen gecheckt! Zo’n drukke dag hadden we nog nooit gehad. Er waren een hoop baby’s (ook hele kleintjes van 4 weken oud!) en de dokters hebben veel klachten gehoord. Hoofdpijn, niks willen eten (niks eten is alleen misty eten), hoesten, obstipatie en pijnlijke tanden waren toch wel de meest voorkomende klachten. De gebitten die we gezien hebben de afgelopen week waren veelal in slechte staat. Kinderen van twee met verrotte voortanden waren geen uitzondering…

De hele week hebben we in totaal 750 kinderen gezien en we hebben het idee dat een aantal mensen echt wat aan de adviezen van artsen gehad hebben. Een aantal casussen in vogelvlucht;

– Een jongetje met een waterhoofd wat door Sacha doorverwezen is naar het ziekenhuis en daar een CT heeft laten maken, waarop duidelijk te zien was wat er aan de hand was en waar nu hopelijk vervolgstappen mee ondernomen kunnen worden. Moeder was heel emotioneel omdat zij nu eindelijk weet wat er aan de hand is met haar kindje;

– Een heel klein meisje dat een flinke urineweginfectie bleek te hebben en de afgelopen twee maanden afgevallen was, zij bleek een aandoening aan haar nieren te hebben wat Cisca door goed onderzoeken ontdekt heeft. Het meisje is vervolgens ook doorverwezen naar de kinderarts;

– Een jongetje met het downsyndroom die calcium van de lokale artsen had gekregen, want dan zou zijn ziekte wel overgaan. Cisca heeft de moeder geïnformeerd en ook zij was blij te horen waar ze aan toe was;

– Er is een meisje met een aangeboren hartafwijking door Cisca gecheckt en zij is doorverwezen naar een ziekenhuis via het hartfonds van een man waarvan ik de naam vergeten ben, hij heeft zijn erfenis nagelaten aan mcc voor hartproblematiek.

Bovenstaande is een kleine selectie uit wat voor kinderen we gezien hebben.

Gisteravond was het tijd voor ons afscheid. Dikke party dus met de Dhara crew en de tolken. Party in Bengaalse zinnen is wel iets anders dan ik het voor ogen had. Er was een grote kring in het ziekenhuis gemaakt en Lipika regisseerde waar iedereen moest gaan zitten. We zaten met de hele club bij elkaar en Joep heeft zijn woordje gedaan (lekker langdradig, want daar houden ze van in Bangladesh). Daarna hebben we iedereen die deze week geholpen heeft een certificaat en een medaille uitgereikt. Het was erg leuk om te zien hoe blij men daarmee was. Daarna was het tijd voor muziek. Lipika heeft haar chauffeur opgelegd om voor ons te gaan zingen en ook een andere Dharamedewerker greep het podium. Terwijl de hele boel aan de gang was in het ziekenhuis, stonden er buiten allemaal dorpelingen door het hem te kijken. Een van hen heeft ook nog een liedje opgedragen, dolle boel. Ik heb me ondertussen vermaakt om een man die consequent uit de maat klapte wanneer we mee gingen klappen met de liedjes.

Je kon me opvegen, als er iemand geen ritmegevoel heeft, is hij het. Natuurlijk werd er na het volkslied ook nog wat van ons als MCC team verwacht. Oeps… Die hadden we niet zien aankomen. Maar, flexibel als wij zijn, hebben we de zevensprong met zijn allen gezongen en uitgedanst in een kringetje, dat was het muzikale hoogtepunt van de avond (op deze manier doe ik de zangers wel tekort, want eerlijk is eerlijk, ze kunnen wel goed zingen, het duurde alleen wat lang..) om 23.15 was het feest voorbij en was het bedtijd. De ochtendwandeling om 6.15 moest namelijk gewoon doorgaan op de laatste dag!:)

Woensdagochtend , 6.15: rise and shine!

We stonden met z’n allen klaar om een lekker wandelingetje te maken. Diane bleef helaas in bed, want zij is de afgelopen dagen echt niet lekker en heeft wat boven haar macht gewerkt. Ze is continu aan het hoesten en snotteren, echt wel heel zuur voor haar. We zijn met z’n negenen gaan lopen en hebben de omliggende dorpjes zien ontwaken. Onderweg kom je van alles tegen. Er is vooral heel veel droogte, mensen zijn aan het vissen en kinderen zijn onderweg naar school. Natuurlijk zijn wij ook nog even een klas binnengetreden, erg leuk om te zien en andersom vonden de leerlingen en docent het ongetwijfeld ook erg leuk om ons te zien. Na de wandeling hebben we weer heerlijk onze verse baksels (chapati’s) ontbeten met banaan en chocopasta! Na het ontbijt was het toch echt tijd om terug te gaan want Lipika had gezegd dat we ‘9 o’clock sharp’ zouden vertrekken naar Jessore. Nou, daar stonden we dan met ons goeie gedrag, iedereen was er klaar voor, maar wie kwam er op banglatijd aanzetten? Juist, om 9.25 kwam Lipika aangewandeld en konden we vertrekken. De tocht was niet zo hels als de heenweg, de chauffeur reed netjes en alleen op het laatst hadden we wat gaten in de weg. Wat is het heerlijk om weer een echt bed te hebben (geen matrasje van 5cm), een douche die vrijwel altijd werkt (nog wel koud, maar we can handle it) en airco. Vanmiddag zijn we Jessore nog even ingegaan en hebben we wat gewinkeld, aangezien er veel MCC spullen op zijn gegaan hoeven die namelijk niet meer mee terug in de koffer en is er plek voor andere dingen!

Mijn plan is om vrijdag de laatste blog online te zetten, dan zit het er allemaal weer op! There is one thing left to say, because the translators are reading this too: thanks for the good work last week! We couldn’t do this without you.

Last but not least

Eerst even een kleine correctie op mijn vorige blog: Cisca zou de ouders van een jongen met down (wat met calcium wel over zou gaan) geïnformeerd hebben over zijn ziektebeeld, maar dit heeft Addi gedaan! Aangezien ik niemand wil passeren en iedereen probeer te noemen in de blog, moest dit toch even gemeld worden:)

Dat gezegd hebbende kan ik het einde van onze onvergetelijke reis uitschrijven. Woensdagmiddag zijn we aangekomen in Jessore en zoals gezegd hebben we toen het een en ander geshopt. Bert heeft vorige week 2 jasjes besteld bij een kleermaker en die zouden nu af moeten zijn. Helaas had de kleermaker de jasjes op een aanzienlijk dikkere Bert berekend, dus zaten ze niet zo mooi als verwacht. Gelukkig hadden we donderdag nog een dagje en zou de kleermaker ze kleiner maken.

Donderdag hebben we gewoon nog een rondje gedaan! Er zijn sjaals, sari’s en spaarpotjes gekocht. Ik kan er maar niet over uit hoe goedkoop het hier is. Een aantal van ons hebben wat aardewerk gekocht (waxinelichtpotjes en spaarpotten) voor €0,40 en €0,10! Het is echt bizar, alleen daarom zou ik al alles mee willen nemen. Helaas heeft de koffer niet oneindig veel ruimte. Donderdag werden we einde van de middag op het kantoor van Dhara verwacht waar het tijd was voor een officieel gedeelte. Er zijn wat vrienden en kennissen van de mcc crew die geld gegeven hebben. Diane, Annette en Sacha en hebben besloten dat zij daar wat speelgoed van wilden kopen. Lipika heeft dit georganiseerd en heeft voor tien scholen een pakket van speelgoed samengesteld (cricketset, badmintonspul, potloden, etc.). Ook had zij wat boeken gekocht die docenten kunnen lenen van Dhara. Einde van de middag waren alle docenten er en zijn de boxen officieel overhandigd. Daarna kregen wij als MCC groep nog een cadeautje: een mok met ieder een eigen foto erop en een dankwoord. Photoshop kennen ze ook hier; al ons haar was strak gemaakt (à la Beatrix), blijkbaar vinden ze rommelig haar maar niks! De lange toespraak kon uiterMeten en wegenaard niet uitblijven, dus hebben we daar geduldig naar geluisterd.

We hebben onze laatste taka’s verzameld en gedoneerd aan de Dhara support group (de zoon van Lipika is de founder en onze tolkengroep is daar onderdeel van). Zij hebben plannen om kinderen onder andere bijles Engels te geven. Dit is iets wat wij graag willen steunen. Na het officiële gedeelte moesten we nog even langs de Dhara fashion winkel. Met z’n allen in drie riksja’s zijn we op pad gegaan. Dit was onze eerste ervaring met Bangla by night, wat een gezellig sfeertje met de lichtjes overal! De winkel was klein, maar we hebben er anderhalf uur doorgebracht. Er is het een en ander gepast en gekocht. Als klap op de vuurpijl zijn we met z’n 22en (tolken, Dhara en wij) uit eten geweest. Na het eten was het moment toch echt daar; er moest afscheid genomen worden.

Eenmaal terug in het hotel bleek er een feestje aan de gang op het dakterras. Nieuwsgierig als wij waren, hebben we een kijkje genomen. Het bleek een moslimbruiloft te zijn. Zodra wij ontdekt werden door de gasten, werden wij het feest in gesleept en waren wij eregasten! Wat een cadeautje aan het einde van onze trip! Iedereen zag er prachtig uit, we voelden ons behoorlijk underdressed in ons vakantiekloffie. Het mocht de pret niet drukken! Sacha en ik mochten naast de bruidegom gaan zitten en we moesten hem voeren. We vroegen ons af waar de bruid was, maar die had haar eigen feestje al gehad, dit scheen een soort vrijgezellenfeest te zijn. Anderen hebben de bruidegom ook gevoerd, het was een hele beleving! Natuurlijk werden we vervolgens de dansvloer op gesleept en hebben we meegedanst. Er werd speciaal een nummer voor ons aangekondigd en we zijn helemaal los gegaan. Na een paar dansjes was het tijd voor een fotoshoot. Wat een ellende, ik denk dat er wel 3000 foto’s gemaakt zijn, had er hoofd- en kaakpijn van aan het einde van de rit! Om 22.15 werden we ineens heel abrupt weggestuurd, we hadden geen idee wat er aan de hand was. Later sprak ik een man van het hotel en die gaf aan dat de manneDokterspostn nog even alleen doorgingen tot 23.00u. Het was echt een kers op de slagroom en een prachtige afsluiter.

Vrijdagochtend zijn we met de hele bups richting India gegaan. Al met al zijn we zes uur onderweg geweest naar Calcutta. Bert en ik pakken het vliegtuig vanavond terug, Diane, Addi, Sacha, Josine en Cisca morgenochtend. De overige drie vliegen zondag terug en gaan eerst nog even de markt in Calcutta verkennen.

De afgelopen twee weken zijn fantastisch en heel bijzonder geweest! De groep was leuk en we mixten goed met elkaar. MCC crew: bedankt voor jullie gezelligheid, veiligheid en persoonlijkheid! We hebben het toch maar even goed geregeld met z’n allen en het waren twee weken om nooit te vergeten:) Aan anderen: leuk dat jullie de blog gevolgd hebben en ik hoop dat ik jullie mee heb kunnen laten genieten van onze ervaringen!

Adios!