Missieblog India Kolkata 2019
4 februari 2019
Vandaag is de vijfde missie van MCC in Kolkata India van start gegaan! Op 2 februari verzamelde een team van 12 artsen en niet-artsen zich in Kolkata. De stad werd de volgende dag al ingeruild voor het stadje Diamond Harbour op het platteland van India. Vanochtend reed het team in drie landrovers naar de eerste school, waar 200 kinderen werden verwacht. Hoe zou het hier nu zijn, twee jaar na de vorige missie?
Onze landrovers reden door het toeterende stadsverkeer, waar vele voetgangers en gezichten uit kleurrijke bussen en tuktuks ons met verbazing aanstaarden. Blank zijn is hier niet gebruikelijk. De stad ging over in rijstvelden met verspreide huisjes. Bij een spoorwegovergang vingen we een glimp op van de typische Aziatische trein zonder deuren. Zo druk is India hier niet.
Na deze mooie ochtendrit wachtte ons op de school Baghawatipur een bijzonder onthaal: een schoon en opgeruimd schoolterrein, met daarop talloze ouders en kinderen die al op ons stonden te wachten. De leraressen van Baghawatipur en de chauffeurs van de trucks hielpen met alle spullen naar binnen tillen en in no time stonden alle stations – elk in een eigen klaslokaal. De teamleden die al meer missies hebben gedaan, zeiden dat dit luxe omstandigheden waren. Ontzettend goed geregeld door de school!
Vanaf dat het eerste kind binnen kwam, hebben we in een rustig tempo 134 kinderen kunnen checken op gewicht en lengte voor de leeftijd, Hb waarde, mochten ze bij de dokter langs en konden zij uiteindelijk hun medicijnen halen bij de apotheek. Een ‘enkeling’ zou worden doorverwezen naar de tandarts; er bleken echter ontzettend veel doorverwijzingen te zijn door de grote hoeveelheid caries onder jonge kinderen. Tandarts Marloes en lokale collega Apratim hadden het er druk mee. Over de algemene gezondheid van de kinderen waren de artsen best tevreden, wat zou kunnen betekenen dat er echt verschil is gemaakt in de afgelopen jaren!
Uiteindelijk kwamen niet alle 200 kinderen naar de check van MCC door onrust in de omliggende dorpen. Onlangs zijn er regionale verkiezingen geweest, waarbij aanhangers van de Hindoestaanse en Moslim partijen op het platteland met elkaar de strijd aangingen. Hierdoor was het voor sommige ouders en kinderen niet mogelijk om helemaal naar school te komen. Heel triest, maar een extra bevestiging dat Kolkata een regio is waar aan de toegang tot basisgezondheidszorg voor kinderen nog hard moet worden gewerkt. Aan de positieve kant hebben we 134 kinderen wél kunnen zien!
5 februari 2019
We hoopten vandaag meer kinderen te kunnen zien dan de 134 van gisteren. Met onze drie auto’s vol spullen reden we vanochtend een kortere route naar de tweede school van deze missie: Raghunathpur.
De kinderen en docenten van Raghunathpur gaven ons een warm onthaal met een ceremonie, waarbij we de gebruikelijke stip op ons voorhoofd kregen, bloemen en lovende woorden van een van de docenten. Er werd zelfs een lied voor ons gezongen. Missieleider Ilse hoorde later hoe erg er door deze mensen wordt uitgekeken naar de bezoeken van MCC en hoe inspirerend ons werk wordt ervaren.
Veel lachende kinderen passeerden vandaag de MCC stations. De docenten hadden de organisatie goed in handen en wisten naast vertalen ook heel goed wat ze moesten vertellen over hygiene en voeding. Roosmarijn, die eerder ook op missie naar India is geweest, merkte verheugd op dat er buiten een heel blok was gebouwd speciaal voor handen wassen. Ook komt er in het schoolgebouw schoon drinkwater uit de kraan.
Als klap op de vuurpijl hebben we maar liefst 278 kinderen kunnen checken. Het was een positieve dag waarbij goed werd samengewerkt tussen de docenten en het MCC team. Helaas weer veel kinderen met slechte gebitten. Tandartsen Marloes en Apratim hebben 70 kinderen doorverwezen gekregen. Als oorzaak komt het vaak slechte dieet naar voren. Chips, chocola en weinig groenten en fruit. Hier ligt nog werk voor de toekomst; een welbekend probleem op grote schaal in veel armere gebieden.
Na de afsluitende ceremonie op Raghunathpur hebben we een wandeling gemaakt door het dorp. In het schemerlicht liepen we over een pad langs water, hutjes en grote stapels hooi. Mooi om te zien waar een deel van de mensen woont die we vandaag hebben gezien. Een rustig dorp temidden van alle drukte.
6 februari 2019
Deze dag waren onze medische formulieren gevuld met het woordje ‘Joy’, afkorting voor het dorp Joynagar. Onkarakteristiek arriveerde het MCC team een uur te laat op school. De oorzaak was een bijna eindeloze file vol toeterende auto’s, bussen en tuktuks. We integreren aardig in het dagelijks leven in India.
Het dorp Joynagar deed haar naam eer aan. We vonden wederom een schone school vol kinderen en docenten, die ons toezongen en welkom heetten. Zelfs de burgemeester kwam langs. Ook op deze school is inmiddels buiten een speciale hoek gebouwd voor handen wassen. Erg mooi was de samenwerking met de docenten. Deze vertelden als vertalers van de artsen geanimeerd aan de kinderen over het belang van gezonde voeding, bespraken met de apotheek de timing van de anti-worm pil en hielden de organisatie van 200 kinderen en ouders strak, zodat wij rustig maar in goed tempo konden werken.
Naast de gebruikelijke lange rij bij de tandarts, waren er ook enkele doorverwijzingen naar het ziekenhuis. Onder andere een EEG scan, een vermoedelijke breuk van een sleutelbeen en een meisje met scoliose. Hopelijk kunnen zij met steun van MCC in het ziekenhuis worden geholpen.
Als afsluitend ritueel stonden we met de docenten in een kring en werden er woorden van dank uitgewisseld. Ilse en Véronique hadden plastic gouden medailles geregeld voor de docenten; de MCC missieleden kregen elk een Certificate of Appreciation van de lokale organisatie Young Men’s Welfare Society. Tapolina sprak ons toe en vertelde dat de aanwezigheid van MCC was gemist in het afgelopen jaar en dat mensen het hier lokaal over hadden. Ilse sprak haar waardering uit over hoe ongelofelijk goed deze docenten hun kennis hebben overgebracht en dat we dankzij hen gezondere kinderen hebben gezien dan in eerdere jaren.
Na dit enigszins emotionele afscheid stonden we weer gewoon in de file. Onderweg terug naar Kolkata deze keer. Na enkele uren kwamen we weer aan in deze grote stad. Morgen bezoeken we een school die nieuw is voor MCC. Spannend!
7 februari 2019
Maulana is een school speciaal voor kinderen uit de islamitische sloppenwijk Topsia in Kolkata. Alleen wanneer het maandinkomen van het gezin minder is dan 5.000 rupees (65 euro) wordt de dochter toegelaten tot deze school. De school zet zich in voor de educatie van meisjes, omdat traditioneel meisjes nauwelijks buitenshuis komen, laat staan op school. De slums zijn een vreselijk oneerlijke start in het leven.
Onze verwachting was dat het eerste bezoek van MCC aan de Maulana school gepaard zou gaan met een hoop geregel en misschien chaos of een lage opkomst. We verwachtten relatief ongezonde kinderen. Deze verwachtingen bleken onterecht. Toegewijde docenten en nette meisjes in hun beste kleren wachtten ons op. Veel kinderen spraken goed Engels, wat op het platteland wel anders was. Men was hier alleen nog wel wat te onwennig om de tandarts kiezen te laten trekken.
Ook deze school is een initiatief van de lokale organisatie Young Men’s Welfare Society. Zij huren een schoolgebouw in de sloppenwijk Topsia. ‘s Middags werden we door meerdere docenten geescorteerd naar Topsia en mochten we de school inzien. In zeer kleine bankjes en lokaaltjes krijgen 380 meisjes les. Zij wonen in de sloppenwijk met hun familie in één kamer, dezelfde ruimte waar ook wordt gekookt en het toilet zich bevindt. Vervolgens leidden de docenten ons door de hoofdstraat van de sloppenwijk. Veel flats waar mensen dicht op elkaar wonen in kleine kamertjes. Enkele missieleden zagen een fiets met een soort hondenhok van gaas. Achterop hing een bordje ‘school van’ met een plaatje van een meisje. ‘Girls only’. Kunnen meisjes alleen op deze manier veilig naar school?
We waren erg onder de indruk van hoe veel de Maulana school betekent voor de levens van meisjes uit deze slum. Na deze school gaan de meeste van hen verder met studeren en werken zichzelf zo op in de Indiase samenleving. Docenten vroegen of MCC volgend jaar weer komt. Meerdere missieleden voelen zich geroepen de docenten te ondersteunen in hun inspirerende werk. Hier zal waarschijnlijk nog meer over worden geschreven.
8 februari 2019
Vandaag waren we te gast op de Diksha school. Niet om kinderen te checken, maar om docenten van twee scholen voor kinderen uit sloppenwijken een workshop te geven over hygiëne en gezonde voeding. Wij zijn er inmiddels aan gewend, maar eigenlijk is het best opvallend dat alle docenten met wie wij te maken hebben vrouwen zijn.
Het was een bijeenkomst waarin we veel van elkaar hebben geleerd. Wij hebben geleerd dat het voor kinderen moeilijk is om ‘s ochtends tanden te poetsen, omdat hun ouders daar geen belang aan hechten. Dat een gezin van gemiddeld 6 personen leeft op 4-5 liter ongefilterd water per dag, waarvan wordt gekookt en gedronken. Geen wonder dat de kinderen die onze artsen zagen droge lippen hadden en veel hoofdpijnklachten. Simpel oplossen doe je dit niet. Wij vertelden onder andere over het belang van hygiëne, hoe het beste je tanden te poetsen, wanneer je het beste je tandenborstel kan vervangen en het belang van vitamines en ijzer voor de energie.
De docenten wisten al wat dingen en stelden veel vragen net als doel de kennis te kunnen doorgeven aan de kinderen en met name de ouders. Dagelijks eenmaal tanden poetsen op school kan eventueel in de krappe tijd worden gepropt, maar wie betaalt de tandenborstels en tandpasta? En glazen water op school voorzien? Nogal lastig zonder kraan. Maar zoals een van de docenten opmerkte: waar een wil is, is een weg. Duidelijk is dat hier hard hulp nodig is; in combinatie met de wil van de docenten zijn er zeker mogelijkheden.
In de middag had het MCC team vrije tijd en zijn we in kleine groepjes verspreid over café’s, winkels, musea en koloniale kerkhoven. Terug naar ons hotel. Warme douche, schone kleren en uit eten en een drankje op een dakterras. Ongelofelijk hoe ongelijk de wereld in elkaar steekt.
9 februari 2019
We ronden het vijfde bezoek van MCC aan India af met een check op de Diksha school in Kolkata. Hoewel het een nationale feestdag is waar Saraswati, godin van de kennis, thuis en op straat wordt vereerd, komen er meer dan 100 kinderen naar de MCC carrousel.
Begin van de middag sluiten we af met lovende woorden voor onder andere lokale tandarts Apratim, die zich in de afgelopen jaren heeft ontwikkeld tot een belangrijk figuur in de mondhygiëne van de armste kinderen. Hij zal worden gesteund zijn bereik in de komende jaren nog verder te vergroten.
We lunchen wederom uitgebreid (Indian hospitality is groot) en vertrekken dan richting de opening van een nieuwe school van de Young Men’s Welfare Society – de organisatie die educatie voor de armste kinderen mogelijk maakt. Gelukkig hebben we ons nog even snel omgekleed in nette kleren in plaats van onze veel gedragen MCC shirts, want we komen terecht bij een behoorlijk officiële ceremonie die ons allen inspireert. De ceremonie staat in het teken van ‘humanness’; de boodshap is om door middel van empowerment de armsten in India te helpen. Meerdere school principals, CEO’s en niemand minder dan Jonathan Jackson, zoon van de Amerikaanse Jesse Jackson, houden een speech. Ook wordt dank betuigd aan MCC voor alle MCC teams van de afgelopen jaren en we krijgen applaus.
Het voelt goed om het MCC traject in India zo af te sluiten. Met name op de rural schools is de kennis over hygiëne en gezonde voeding in de afgelopen jaren succesvol overgedragen. Hiermee kunnen ziektes onder kinderen tot wel 46% verminderen. In Kolkata loopt deze kennis (en vooral het in de praktijk brengen ervan) nog iets achter, maar er is goede hoop dat de kennis verspreid. De scholen zijn van dezelfde organisatie en er is een team van social workers opgezet die zich hiervoor gaat inzetten.
MCC heeft een mooie rol gespeeld op het gebied van gezondheidszorg tijdens het groeien van de lokale hulporganisatie, die inmiddels voor 95% self-sustainable is. We zijn nog in overleg hoe we die die laatste 5% een extra zetje kunnen geven, maar zien in dat ons werk verder is gedaan. Kolkata is een inspirerend voorbeeld van het maken van een groot verschil door klein te beginnen.
