Missieblog Bangladesh Dhara 2019
Medical Checks for Children is terug in Bangladeshsie. De missie, in samenwerking met Dhara, start 19 oktober en de missieleden zullen ons via dit blog op de hoogte blijven houden van hun belevenissen.
Stichting DHARA (Development of Health & Agriculture Rehabillitation Advancement) is een Bangla NGO die sinds 2011 werkzaam is in Jessore, een middelgrote stad in het zuidwesten van Bangladesh.
DHARA richt zich onder de bezielende leiding van mevr. Lipika Gupta Das op vrouwen en kinderen in de sloppenwijken van Jessore en heeft sinds een aantal jaren ook een ziekhuisje in Noabeki, in de buurt van Satkhira ten zuiden van Jessore.
Noabeki ligt in een zeer arm gebied waar door regelmatig voorkomende overstromingen met zout water landbouw beperkt mogelijk is. Er zijn ook weinig voorzieningen op het gebied van gezondheidszorg.
Dag 1-2 Zaterdag 19 & Zondag 20 Oktober
Het is zondagavond 18:00u en we zitten met z’n dertienen aan een mango juice op het dakterras in Jessore.
De reis hiernaartoe verliep voor iedereen prima. Geen grote vertragingen of chagrijnige douanemedewerkers. Dit kwam mede door Marijke, die door lief lachen en zwaaien op een bijzondere wijze door de lange rijen kon komen zonder al te veel te wachten. De eerste groep begon de reis een dag eerder. Twee waren al meer in de buurt in Nepal en er was een verstekeling die via Istanboel vertrok.
Het begon al met een prachtige zonsondergang en een aantal uur later ook nog een zonsopgang in het vliegtuig. Na twee vluchten en heel veel eten kwamen we aan in Dhaka waar we we wat langer moesten wachten op de volgende vlucht. Enkele gingen de stad bekijken. Anderen lagen verspreid over de banken om wat uren slaap in te halen. Meteen was al duidelijk hoe erg we opvielen en er werden dan ook regelmatig (stiekem) foto’s van ons genomen. Ook werd ons reactievermogen getest toen de auto’s opeens van de andere kant af kwamen. Gelukkig konden we onze laatste vlucht eerder (met een propellervliegtuig!) nemen en kwamen we rond 16;00u aan in Jessore. Dhaka was een bijzonder vliegveld, nergens stond je gate nummer genoteerd en een kwartier voor vertrek was er nog nergens sprake van ‘boarding’. De baggegeclaim bestond in Jessore eigenlijk uit een grote kruiwagen die door een mannetje vooruit werd geduwd en onze spullen werden aan de zijkant van het vliegveld uitgestald.
We werden naar het hotel gebracht met een politie escorte waarbij ze letterlijk de hele lokale bevolking van de weg hebben getoeterd.
Eenmaal aangekomen in het hotel was de groep compleet en de sfeer was meteen goed. Met volle verbazing konden we genieten op het dakterras, dat een jungle aan planten bevatte. Andersom leek het wel alsof de Bangladeshi ons als megasterren zagen.
De eerste vergadering is een feit en we hebben een plan voor de komende dagen. De avond hebben we goed kunnen afsluiten met een ruime variëteit aan maaltijden en we doken vroeg ons bed in. Geslaagde eerste dag met z’n allen!
Dit jaar is ons team samengesteld uit 13 gemotiveerde vrijwilligers die het grote avontuur in Bangladesh aangaan. Velen hebben deze missie al eerder gedaan maar voor een deel is dit de eerste missie. Door de blogs heen willen wij onze missieleden één voor één voorstellen.
Patrick (23)
Na een jaar werken als verpleegkundige in Nederland heb ik besloten mijn baan op te zeggen en een combinatie te maken tussen reizen en vrijwilligerswerk. Nu, na een jaar in het buitenland kwam de mogelijkheid op mijn pad om met de missie in Bangladesh mee te gaan. Iets betekenen voor kinderen in een ontwikkelingsland zoals Bangladesh is gedurende mijn reis mijn missie geworden.
Een kind kiest niet waar hij of zij wordt geboren, een kind is afhankelijk van de omgeving waar hij opgroeit. Dat de zorg hier vaak niet voldoende is raakt mij. Ik wil mij graag inzetten om elk kind de nodige zorg te geven die hij of zij nodig heeft.
Dag 3 Maandag 21 Oktober
Voor vanmorgen stond een kleine rondleiding door Jessore op de planning. Lipika was hierbij onze gids. Om 9:30 vertrokken we met de groep en onze politie escorte naar een klein schooltje in de buurt. Patrick heeft vandaag vrienden gemaakt met de politie en mocht achterin de politiewagen zitten om met een politiefluitje de weg vrij te maken voor ons. In het schooltje werd les gegeven aan kinderen van 2-8 jaar. Veel kinderen lieten hun talenten horen/zien door een gedichtje voor te dragen of op het bord het alfabet op te schrijven. Wij lieten daarna nog ons talent zien door met z’n allen hard ‘lang zal zij leven’ te zingen. Het was erg bijzonder om te zien dat zulke jonge kinderen al zo snel Engels leerden. Na een grote fotoshoot voor de deur met alle kinderen, ouders en missieleden konden we door naar de volgende bestemming; een klein dorpje waar ze compost maakten voor de oogst. De baas van het bedrijfje liet met trots alle fases van het drogen van compost zien en straalde als ze erover praatte. Ook liet een dorpeling zien hoe zij kleding naaide met een ouderwetse naaimachine. Wat een leven, zo primitief maar zo veel trots voor wat ze deden en konden. Heel mooi om te zien. Na dit bezoek bracht Lipika ons nog naar haar kantoor waar alle zaken werden geregeld. Na een kort voorstelrondje en een kleine lunch werden we weer terug gebracht naar ons hotel. In de middag is ieder zijn eigen weg gegaan, sommigen gingen weer de stad in en anderen bleven nog in het hotel. Enkelen bezochten de markt waar enorm veel te zien was; levende vissen die werden verkocht, kippen in een klein hokje en enorme hoeveelheden van groente, tassen en ander lekker eten. Om 17:00 uur hadden we een gezamenlijke vergadering om de laatste dingen te regelen voordat we zouden vertrekken naar Nowabeki de volgende morgen.
Iedereen heeft er enorm veel zin in, de groep is erg gezellig en gemotiveerd. In de avond zijn we met zijn 13en uit eten gegaan bij een local restaurantje. Hier hebben we meer dan ruim avond gegeten voor maar liefst €26 in totaal, bizar. Na het lekkere eten is iedereen zijn eigen kamer ingedoken en vroeg gaan slapen voor de drukke maar spannende dag morgen.
Bert (67), missieleider
Ik ga nu voor de vierde keer mee voor stichting Dhara in Bangladesh. Na de eerste keer was ik gelijk verknocht aan Bangladesh door de mensen, het mooie land en de dynamiek. Ik schrok van de bedroevende staat van de zorg. Als deelnemer van deze MCC missie kan ik hier heel misschien een stukje bijdragen aan positieve verandering. Vanaf jaar twee ging ik mee als organisatorisch missieleider naast Joep. Net als ieder jaar hebben we ook dit jaar weer een prachtig team dat staat te trappelen om woensdag te beginnen. Ik vind het erg jammer, maar ook onontkoombaar dat het de laatste keer is dat we naar deze heerlijke plek gaan.
Dag 4 Dinsdag 22 Oktober
Het was een mooie dag om naar onze definitieve bestemming te rijden. Vol enthousiasme stonden we om 08:30 uur klaar om op pad te gaan. Maar de Bengalese tijden zijn net even wat anders dan we gewend zijn dus uiteindelijk vertrokken we een uur later. De route was prachtig. We zagen heel veel groen (het regenseizoen is inmiddels voorbij) oa palm, dadel en bananenbomen. Een hoop hardwerkende mensen en ook aardig wat verkeer. De geiten liepen los over de wegen. De koeien zaten meestal wel vast. De kinderen liepen ook los maar werden nog net door een moeder tegengehouden wanneer we al toeterend (in 4 verschillende mogelijke deuntjes) voorbij sjeesden. Regelmatig zagen we langs de muur van een huis allemaal stokken liggen waar poep omheen werd gesmeerd wat weer zal worden gebruikt om vuur mee te maken. De wegen waren meestal verhard en op wat gaten na prima te berijden. Onze drivers waren zeer behendig maar desondanks hadden we veel bijna-ongelukjes en kon een enkele gil zo nu en dan ontsnappen. Ze zetten dan ook behoorlijk het gas erop. Helaas zagen we onderweg ook een groepje mensen bij elkaar staan, die bleken verzameld rondom een persoon op de grond waar een doek overheen was gelegd. De driver legde uit dat hij of zij was verongelukt. Eigenlijk verbaasden het ons dat we niet meer ongelukken hadden gezien onderweg.
In het eerste gedeelte werden we nog begeleid door de politie. Toen we hun district eenmaal hadden verlaten, hadden we een nieuwe groep verwacht maar die kwam niet (uiteindelijk hadden we ‘s-avonds in het dorp wel weer een politiewacht voor ons verblijf). We namen een korte plasstop en binnen enkele minuten hadden zich allemaal Bangladeshi verzameld om ons te bezichtigen. Bij een tentje onderweg kregen we mierzoete thee, wat wel typisch Bengalees is. Na een aantal uur kwamen we aan in Nowabeki, het dorp waar we de komende week gaan checken. We werden verwelkomd door de locals en wat geïnteresseerde kinderen en de lunch stond praktisch al klaar. Helaas bleken onze slaapplekken nog niet helemaal gereed. Zo werden de ‘gat-in-de-grond-wc’s’ nog even snel schoongemaakt, de bedden van her en der verzameld en de klamboes gezocht. Ook het water was nog niet overal aangesloten. Desondanks verbleven we weer in een prachtige omgeving met mooie, aardige en geïnteresseerde locals die binnen no time door hadden gekregen dat we aanwezig waren. Op het dak van ons verblijf verzamelden we ons op het enige stukje schaduw en konden we ook hier genieten van het uitzicht en een beetje bijkomen van de hitte (de temperaturen liggen hier overdag rond de 30 graden). Na de lunch had iedereen even een momentje voor zichzelf. Drie man ging naar het dorpje in de buurt om fruit te halen. Ze kwamen terug met ongeveer dertig man (veel kinderen, maar ook een aantal volwassenen). Hierna begonnen we ons voor te bereiden op de ‘checkdagen’. Iedereen had zijn verantwoordelijkheid voor een onderdeel van de carroussel. De spullen werden klaargelegd zoals meetlint aan de muur en voetjes van stickers op de grond zodat ook de kinderen weten waar ze moeten staan, de plek waar bloed geprikt gaat worden werd bepaald op een iets afgeschermd gebied, de apotheek waar alle bestelde medicijnen gecontroleerd en geteld moesten worden en (helaas) ook werd er ook een kamer beschikbaar gemaakt waar eventuele slecht nieuws gesprekken gevoerd konden worden. Ondertussen was het ziekenhuis gewoon open dus werd er nog een patiënt voor een paar uur opgenomen en ‘s-avonds vinden er nog spreekuren plaats. Ook het ziekenhuis is zeer primitief met een zaal waar enkele stalen bedden in staan en wat infuuspalen en de OK was onsteriel met overal nog half-gebruikte medicatieflesjes. Het is duidelijk dat er weinig gebruik wordt gemaakt van dit ziekenhuis, mede doordat er voor langere tijd geen artsen aanwezig zijn.
Nadat we klaar waren met alle spullen gereed maken, kregen we nog een korte uitleg van Marijke over hoe om te gaan met tolken gesprekken. We kregen veel handige tips en zijn benieuwd hoe ze t gaan doen. Vervolgens was het alweer tijd voor het avondeten en de nabespreking van de dag. We deden een rondje hoogtepunten en dieptepunten waarbij we meteen de dag een beetje langsliepen. In het algemeen hebben we het enorm naar ons zin, zijn we een gezellige en close groep (terwijl we slechts sinds enkele dagen met elkaar aan het reizen zijn) en weten we nu al dat die dieptepunten snel ‘vergeten’ zijn. Morgen is het zover en gaan we eindelijk doen waar we voor gekomen zijn. We hebben er mega veel zin en vinden het toch ook iedere keer weer spannend!
Diane (54)
Ik werk al meer dan 25 jaar op de spoedeisende hulp als verpleegkundige. Mijn drive hierbij is in het acute moment het verschil te maken voor die ene patiënt. Dit is de tweede keer dat ik mee ga met de missie naar Nowabeki, ik vond in het eerste jaar zo ontzettend bijzonder om de dankbaarheid van de mensen te zien. Ook hier is het kleine wat wij aanbieden zo’n groot verschil voor deze mensen en dit motiveerde mij om dit jaar weer mee te gaan. Het werken in een team met relatief onbekende mensen vind ik heel inspirerend. De dankbare blikken van de moeders zullen mij altijd bij blijven. Wat vind ik tot nu toe van dat jaar? Nou, wauw! Ik geniet enorm.
Dag 5 Woensdag 23 Oktober
De eerste checkdag is begonnen! Om 8 uur zijn we met zijn allen gaan ontbijten, direct hierna was het tijd om in het ziekenhuisje alle posten klaar te zetten, de tolken te ontmoeten en ons voor te bereiden op deze spannende dag. Iedereen was snel klaar voor de start, vanaf het moment dat het hek open ging bleven de kinderen komen. De emoties verschilden enorm, sommigen waren erg verlegen en huilerig, anderen keken hun ogen uit en konden alleen maar lief lachen. Zoveel mooie kinderen en babies bij elkaar, zo leuk om te zien. Binnen 1 uur had ieder zijn draai gevonden en liep alles als een trein, iedereen was op elkaar ingespeeld, je kon bij iedereen terecht voor vragen en de tolken deden allemaal enthousiast mee. De spanning was er al snel vanaf en in plaats daarvan ontstond er een gezellige gemotiveerde sfeer van hardwerkende tolken en missieleden. De tijd vloog en al snel was het 13 uur, tijd om te pauzeren en onze drie maal dagelijkse rijst met dahl, ei en komkommer te eten. Tijdens de pauze werden vele verhalen en ervaringen uitgewisseld, ook kozen veel ervoor om zich even terug te trekken van de drukte. Om twee uur was het weer zover, de ronde startte weer en iedereen ging weer als een trein. Er werd in de rij voorlichting gegeven door Marijke, Bert liep rond en hield binnen de sfeer er in door met bellenblaas aan de gang te gaan. Het enige nadeel van een rij bij de ‘prikpost’ was dat alle kinderen werden aangestoken door de huilende kinderen die voor hun aan de buurt waren. Je kunt je vast voorstellen dat dit zorgde voor een heksenketel in een gehorige ruimte. Om 17 uur was het tijd om af te sluiten, alles werd opgeruimd, de laatste kinderen werden geholpen en alle gegevens werden ingevoerd. En het eindresultaat: Vandaag zijn er maar liefst 120 kinderen gezien, een supergoed resultaat voor zo’n eerste dag. Na de dagelijkse vergadering en het bespreken van de hoogte- en dieptepunten was het weer tijd voor ons avondeten. Na nog wat nabesprekingen en delen van ervaringen was iedereen eigenlijk wel klaar om gauw te gaan slapen. Morgen weer een leuke dag op de agenda!
Merel (24)
Ik schrijf nu dit verhaaltje om me voor te stellen vanuit een knoephard bed. Nog even checken of de klamboe aan alle kanten goed zit en nog even mijn wekker zetten om 5.45 om morgen mee te gaan met de ochtendwandeling langs de velden. Na de wandeling gaan we weer aan de slag om een hoop kinderen te checken. Zelf kom ik niet uit de medische wereld, ik studeer bedrijfskunde, iets wat er in eerste opzicht ver vanaf lijkt te staan. Ik probeer mezelf nuttig te maken onder andere door het geven van voedingsvoorlichting. Ik heb me hier goed op voorbereid en ook al kom ik niet uit de medische wereld, een gezonde voeding houdt me ook bezig in Nederland. Hier in Bangladesh is snoepgoed goedkoop en makkelijk te krijgen. Het is verbazingwekkend om te zien dat door onwetendheid het geld wat er is, besteed wordt aan ongezond eten. Je ziet hier ontzettend veel slechte gebitten. Ik vind het altijd heel interessant om te zien hoe dit soort dingen er in andere landen aan toe gaan. Ik vind het ook erg leuk om eens met een van de tolken in gesprek te gaan. Ik hoop dat er door wat goede voorlichting langzaam stappen gezet worden richting een beter eetpatroon en ik vind het echt fantastisch dat ik hier een bijdrage aan kan leveren. Wat deze ervaring extra bijzonder maakt, is dat ik het samen met mijn moeder kan doen. Zij is al een aantal keer eerder mee geweest op missie en heeft me gemotiveerd om deze keer ook mee af te reizen naar Nowabeki. En hier zijn we dan, voldaan van een eerste geslaagde dag.
Dag 6 Donderdag 24 Oktober
Om 06:15u begonnen we met een hele leuke wandeling door een van de dorpjes. Het was een beetje aan het miezeren en daardoor waren de weggetjes heel modderig. De meeste huisjes waren gemaakt van hout en klei. In het begin waren er nog niet heel veel mensen buiten, maar gaandeweg werd het steeds drukker op straat. Ook hier liep op een gegeven moment het halve dorp mee met ons. We werden door iedereen uitgenodigd om bij hun thuis thee te komen drinken, maar helaas hadden we daar geen tijd voor omdat we nog moesten ontbijten en om 09:00u weer zouden beginnen met checken.
Vandaag moesten we het helaas ook met een dokter minder doen aangezien Josine werd gegrepen door de reizigersdiarree. Dat mocht de pret niet drukken en uiteindelijk hebben we alsnog 125 kinderen kunnen checken.
We zagen er met name ‘s-ochtends erg veel door enige miscommunicatie met de tolk die bij het hek stond. Er bleken namelijk 150 nummertjes te zijn uitgedeeld in plaats van 90 (gelukkig kwamen ze niet allemaal meer terug).
Het is dus soms best een tijdje wachten voor de ouders en kinderen. Dat betekent niet dat de kinderen netjes wachten tot ze thuis zijn om hun behoeftes te doen. Aangezien ze vaak geen luiers dragen (veel te duur) wordt er dan ook zeer frequent op de grond en over moeders’ kleding geplast en gepoept. Ook dat gebeurde meerdere keren in de wachtrijen en de verschillende kamers. Een enkele keer is er ook een plasje geleegd over de voeten van een van ons.
We zagen een hoop kinderen met bloedarmoede en ‘simpele kinderkwaaltjes’ en gelukkig ook een aantal gezonde kinderen. Helaas zaten er ook een paar heftigere casus tussen, zoals een meisje met epilepsie (waarbij dagelijks veel aanvallen) en forse ontwikkelingsachterstand. Zij was vorig jaar voor het eerst langsgekomen en toen heeft er een ‘slecht nieuws gesprek’ plaatsgevonden over haar ziektebeeld en prognose.
Het is in Bangladesh namelijk helemaal niet gebruikelijk dat ouders hier zo duidelijk over worden geïnformeerd. Veel vaker wordt gewoon gezegd ‘het wordt beter’. Deze ouders kregen dus iets afschuwelijks van ons te horen en het was nog maar de vraag of ze dat zouden accepteren… Dit jaar hebben we haar opnieuw gezien. De ouders kwamen met de vraag of we een rolstoel konden regelen, dus eigenlijk een hele adequate en reële vraag. Het was voor ons heel leuk om te zien dat deze ouders hier zo goed op hebben gereageerd, dat ze weer terugkwamen voor meer vragen en advies en dat we dus ook voor hun wat hebben kunnen betekenen.
Een ander leuk voorbeeld is dat we hier soms moeten werken met wat we hebben en dat gold ook voor een meisje met onbehandeld astma die eigenlijk een puffer (met voorzetkamer) moest hebben om dat te behandelen. Die medicijnen konden wel bij een lokale apotheek gekocht worden maar de voorzetkamer was een ander verhaal. Vervolgens heeft Leonore er zelf maar een gemaakt met een waterfles. Via de tolk heeft ze de ouders instructies gegeven en die pakten het echt ontzettend goed op. Het meisje voelde zich ook direct minder benauwd!
Diane vertelde ook nog een heel grappig verhaal wat haar die dag was overkomen op de prikpost. Een baby van 10 dagen oud was net geprikt en bleef maar huilen dus Diane stelde voor dat moeder haar even aan de borst zou leggen om te laten kalmeren. Vervolgens werd dat gedaan en werd het kind rustiger. Nadat Diane een andere vraag aan haar stelde zei de vrouw die op dat moment borstvoeding aan het geven was “maar ik ben eigenlijk de tante!”. Het is hier dus blijkbaar best gebruikelijk dat je door verschillende moeders gevoed wordt.
Rond 15:00u zijn Saskia en Vera nog op pad gegaan richting het ziekenhuis in Satkhira met drie kinderen die aanvullende onderzoeken nodig hadden. Dat was weer een hele beleving..
Een tweejarig kind moest gezien worden door de chirurg vanwege een groot buikwanddefect (wat op den duur zal moeten worden geopereerd maar hij zal eerst groter moeten worden).
Een meisje van 8 jaar met een pijnlijke tumor in haar rechter bovenarm moest een MRI krijgen waarvan we helaas nog niet weten of het goed- of kwaadaardig is.
En als laatste een 4-jarig jongetje met verdenking van een vergrootte schildklier die bloedonderzoek en een echo moest krijgen.
De drie kinderen werden gezien in een klein privé diagnostisch centrum waar ze hun wensen op tafel legden en ze binnen no time een echo hals en lab hadden geregeld. Vervolgens werden Vera en Saskia in een stoffig oud kamertje gezet wat een spreekkamer van een arts bleek te zijn en ze kregen thee. Opvallend is het steeds weer hoe gastvrij de mensen hier zijn. De echo werd snel gemaakt door een Engels sprekende goed geklede en verzorgde radiologe, die uitgebreid en trots verslag deed van haar bevindingen: geen afwijkingen. Binnen een half uur werd er lab geprikt. Kosten samen: 12 euro.
Voor de MRI moesten ze een straat verder.
Ook daar weer thee met een geschild appeltje. Een kind in een MRI is in Nederland al een uitdaging, maar hier zonder enige begeleiding haast onmogelijk. Het meisje was angstig en moeder durfde ondanks aanmoediging niet bij haar te blijven tijdens de MRI. Ze is zwanger. De MRI mislukte en zal maandag opnieuw worden gedaan maar dan onder narcose
De kinderen kregen nog een grote zak mandarijnen in de auto. 5 euro voor 20 stuks. Net zo duur als het laboratoriumonderzoek en dus onbetaalbaar voor de ouders. In het pikkedonker reden ze terug over de smalle wegen en gelukkig kwamen ze veilig aan rond 23:00u.
Na het avondeten hebben we nog even kunnen genieten van de danskunsten van onze host Lipika en de meiden die tolken. Op hun kamer werd er muziek gedraaid en een aantal goede Bangladeshi moves getoond (waarbij soms de muziek even uitviel door een slechte internetverbinding). Patrick en Merel kregen een ‘masker’ op het gezicht waarna de huid lekker zacht was geworden. Uiteindelijk ging het feestje nog best een tijd door.
Nadat Vera en Saskia een update hadden gegeven van hun ziekenhuis bezoek konden we met een voldaan gevoel naar bed.
Anneke (53, in Bangladesh mijn 53e verjaardag gevierd) Jeugdarts.
Als kind had ik al bedacht dat ik ooit iets wilde doen voor kinderen in een arm land. Tijdens mijn co-schappen zag ik dat er ook in Nederland genoeg (arme) kinderen zijn voor wie ik iets zou kunnen betekenen. Als jeugdarts voelde ik me dan ook prima op mijn plek.
Maar toen een huisarts mij een paar jaar geleden bij een feestje attendeerde op MCC heb ik daar direct de website op geopend.
Zonder specifieke voorkeur voor een land, maar wel voor Azië, zag ik dat in t najaar van 2019 Bangladesh en Nepal op ‘t program stonden. De hoeveelheid kleurrijke kinderen dat in Bangladesh de afgelopen jaren in het kliniekje langskwam was steeds overweldigend. Die uitdaging leek me echt iets voor mij. En tot mijn verrassing mocht ik direct mee. Vandaag onderzochten we de eerste 120 kindjes. En kleurrijk en enthousiast over onze komst, zijn de kinderen en hun ouders zeker!
Dag 7 Vrijdag 25 Oktober
Checkdag 3, voor velen stond de wekker vandaag op 6:30 om enthousiast mee te doen aan de ochtendwandeling door het dorp. Helaas werd dit leuke plan al snel van de baan gegooid toen het bleek te gieten, dan maar een uurtje doorslapen. Om 8:00 begon de pret weer en gingen we ontbijten. Jammer genoeg werd Saskia niet zo lekker wakker en koos zij er voor om vandaag even rust te nemen. Heel vervelend dat zij zich zo voelde en vervelend dat we vandaag twee dokters zouden missen.
Door de regen moest de wachtrij vanaf buiten worden verplaatst naar de gang in het ziekenhuis zelf. Hierdoor kreeg Marijke een perfecte kans om veel ouders naar een ruimte te brengen en voorlichting te geven over van gezonde voeding, borstvoeding, hygiëne en dergelijke. Het was niet onrustig, iedereen was stil en er werden zelfs vragen gesteld. Het was een enorm geslaagde voorlichting en iedereen leek het goed te begrijpen. Door de regen en het missen van twee goede dokters was de opkomst vandaag iets minder, maar alsnog ruim 100 kinderen gecheckt! Dit kwam mede door de goede samenwerking en het enthousiasme van onze groep. Na deze derde geslaagde dag gingen we weer vergaderen en avondeten. Iedereen was tevreden met de dag en we waren trots op onze prestatie. Onze rustdag (die zaterdag zou plaatsvinden) is verplaatst naar zondag in verband met slecht weer en een lokale feestdag. Daarom gebruikten velen deze avond om snel uit te gaan rusten en voor te bereiden op morgen.
Saskia (48)
Ik ben Saskia Bouma en meer dan 10 jaar werkzaam als algemeen kinderarts. Al vaker tijdens mijn opleiding als basis arts heb ik ervaren dat medisch zorg buiten de westerse wereld heel andere skills vraagt omdat de middelen beperkt zijn. Als kinderarts met veel ervaring was ik nieuwsgierig of ik in staat zo zijn mijn kennis te kunnen inzetten zonder toegang tot moderne diagnostische mogelijkheden. MCC geeft me de mogelijkheid om van toegevoegde waarde te kunnen zijn voor de kinderzorg in Bangladesh. Het feit dat deze missie al jaren wordt geleid door mijn oom en tante maakt deze missie nog eens extra bijzonder.
Dag 8 Zaterdag 26 Oktober
Vanochtend hebben we weer een prachtige wandeling gemaakt langs de dorpjes en rijstvelden. Omdat het vannacht nog even flink had geonweerd was het een beetje drukkend weer wat tegelijkertijd ook een heel mooi mistig beeld gaf. Dit keer waren de dorpelingen er nog sneller bij en werd de groep die met ons meeliep nóg groter. De jongste was 11 dagen, de oudste richting de 70 jaar. Wat een enorm succes is, is om met de kinderen selfies te maken. Ze vinden het namelijk heel leuk om zichzelf (en hun vriendjes) te zien maar dan al helemaal als een van ons er nog bij staat. Je ziet ook dat sommigen ons al kennen van het checken of van de vorige wandeling waardoor ze steeds dichter bij durven te komen en ook wat ondeugender worden.
Vervolgens liepen we nog naar het ‘grote’ dorp Nowabeki waar we in een van de winkeltjes thee gingen drinken. Deze zaak zat aan een van de hoofdweggetjes en de locals waren zo benieuwd dat ze in ongeveer drie rijen achter ons stonden te kijken en dus ook midden op de weg stonden.
Om 09:00u begonnen we weer te checken en de eerste locals stonden al wat te dringen voor het hek. We begonnen in de ochtend met vier artsen en hadden wat complexe casuïstiek, waardoor we voor de lunch slechts zo’n 45 patiënten hadden kunnen zien. In de middag daarentegen waren we met volle bezetting (iedereen was beter!), waardoor we de dag konden afsluiten met 125 checks.
‘s-Middags was het wel iets té druk geworden bij het hek waardoor de sfeer wat grimmig werd. De Bangladeshi zijn ook zeer goed in kabaal maken en ze waren bijna aan het vechten om een van de kaartjes te krijgen. Dit keer waren we dan ook blij dat we nog steeds ‘politiebegeleiding’ hadden waardoor onze politieman van die dag kon ingrijpen. Wel was het nog te onrustig om verder te gaan met de voorlichting buiten.
Ook vandaag gebeurde er van alles bij elke post en elke wachtrij. De kleine blazen van de kinderen werden uiteraard overal geleegd, maar de kinderen zochten elkaar ook op en waren lekker aan het spelen met elkaar. Een enkeling durfde zelf op pad te gaan en onze groep wat meer te ontdekken. Dat begon met een korte aanraking met één vinger. Na een tijdje werd het een handje en daarna ging het eigenlijk heel snel en zaten ze zo op je schoot.
Niet elk kind was even blij met ons, want uiteraard zijn we hier ook voor wat voorlichting over gezonde voeding en tandenpoetsen. Dat betekende voor veruit de meeste kinderen dat ze minder snoep mochten gaan eten en minder fast food (chips e.d.). Toen ze dat hoorden konden ze echt heel beteuterd kijken. Maar niet bij iedereen ging het knopje om. Zo werden er nog steeds weleens pakjes koek of zakken chips open gemaakt, ook gewoon tijdens de voorlichting.
Helaas konden we ook niet iedereen tevreden krijgen. Zo was er een oma die eigenlijk maar met 1 reden was gekomen, namelijk medicatie. Toen ze dat niet kreeg, aangezien haar kind gezond was, weigerde ze om weg te gaan en moesten we haar zo wat naar buiten duwen. Zo waren er met name vandaag een aantal nogal dwingende caretakers die niet met ‘lege’ handen naar huis wilden en dat vonden we heel jammer. Met name omdat we allemaal hartstikke ons best doen en wij juist heel blij zijn als er ook gezonde kinderen tussen zitten. Maar de leuke ervaringen overheersten met weer een hele hoop lieve ouders en lachende kinderen.
Met het avondeten hadden we de standaard rijst, groente en ei maar dit keer ook krab wat een hele lekkere nieuwkomer was. Na onze dagelijkse vergadering ging een deel van de groep z’n eigen ding doen en de rest kwam terecht in een soort sing battle met de tolken, wat heel goed klonk.
Leonore Wever (28 jaar)
Dit jaar ben ik voor het eerst meegegaan op missie en wat een geweldige ervaring is het tot nu toe! Ik ben op dit moment als basisarts aan het werk bij de kindergeneeskunde. Ik heb altijd al interesse gehad in de ‘tropen‘ en ik zie mezelf nog wel vaker op dit soort plekken rondlopen, waarbij ik nu ook echt wat kan bijdragen. Ik schrik ervan als ik hoor hoe de ‘local doctors’ te werk gaan. Zo schrijven ze standaard 5-6 medicijnen voor, ook bij een baby van 2 maanden met een simpele bovenste luchtweginfectie en de tolken hebben me verteld dat ze blijkbaar nooit lichamelijk onderzoek doen. Ik vind het enorm leuk om te horen dat de Bangladeshi zo blij zijn met ons, ‘omdat we langer de tijd nemen voor ze’ en de kinderen een keer goed worden nagekeken. Het is ook ontzettend leerzaam, zowel op medisch gebied als het omgaan met kinderen die je taal niet spreken. Deze missie heeft zeker nog een vervolg..
Dag 9 Zondag 27 Oktober – Rustdag-
Wat hebben we heerlijk uitgeslapen vandaag, de wekker stond op 8 uur om ons klaar te maken voor onze bootreis naar een dorpje aan de andere kant van de rivier. Hier heeft Bernardien vorig jaar de prachtige beslissing genomen om een waterpomp voor het dorp te financieren. Deze wilde we natuurlijk dolgraag in het echt zien.
Al lopend gingen we naar de boot, met alle tolken en missieleden op 1 bootje zijn we in een kwartiertje de rivier overgestoken. Prachtig uitzicht en we kregen natuurlijk veel bekijks met zoveel bleke gezichtjes op 1 boot. Bij het dorp aangekomen kwamen we al snel aan bij de nieuwe pomp. De pomp is 230 meter diep geslagen en voorziet 150 (al dan niet extended) families van drinkwater! Dat betekent dat 1300-1500 mensen er van kunnen profiteren. Hoe ontzettend gaaf is dat!
Na dit bijzondere bezoek zijn we met de boot terug gegaan en in groepjes het dorp ingegaan. ‘s middags had een groot deel van de groep afgesproken om rond 2 uur met de tolken een stukje met de boot te gaan varen naar een eiland. Het plan was om voor zonsondergang weer terug te zijn (17 uur). Je raadt het al, om 15 uur vertrokken we met de groep naar het dorp. Na een korte wandeling stopten we, de tolken hadden 3 Riksja’s geregeld en zo zijn we met 8 personen per riksja naar de vertrekplaats van de boottocht gereden. Naast dat het een spannende vlotte rit was, konden we genieten van de prachtige uitzichten van Nowabeki. Bij onze aankomst werd ons verteld dat we moesten wachten op toestemming om het water op te gaan en het natuurgebied te betreden. Na een klein half uurtje werden we weer terug naar de weg gestuurd en werden we op een elektrische fiets met een houten plaat erachter gezet. Ook weer erg spannend allemaal.
Inmiddels was het al bijna half vier en kwamen we eindelijk aan op de plek waar de boot zou vertrekken. Omdat het water erg laag stond moesten we met de loopplank als ladder naar beneden de boot op klimmen. Dit was voor sommigen nog wel een ingewikkeld klusje, gelukkig kwam iedereen veilig beneden. Met de boot hebben we een uur de prachtige rivier afgevaren en onderweg de zonsondergang meegemaakt, ook wel prima natuurlijk. Op de boot zat de sfeer er goed in, er werd gezongen, gegeten en er werden enorm veel foto’s gemaakt. Toen werd het donker, niemand van ons wist precies wat het plan van de tolken was en de boot werd ondertussen ergens aangelegd, wij verwachtten dat we dicht bij thuis waren. Als antwoord op onze vraag hoelaat we terug zouden zijn kregen we helaas te horen dat we een kleine tussenstop zouden maken en daarna hetzelfde stuk terug op de boot zouden varen. Een ruim uur in het donker over een rivier klonk toch niet erg aantrekkelijk voor ons, dus al gauw stelden we voor om over land terug te gaan. In het dorpje konden we makkelijk weer 3 Riksja’s regelen, zo zijn we na een half uur veilig thuis aangekomen nog net op tijd voor het avondeten (19:30). Niet helemaal volgens de planning, maar meer kan je niet verwachten hier. Wat hebben we een heerlijke avontuurlijke rustdag gehad met elk vervoersmiddel afgestreept vandaag. Iedereen vond het een geweldige ervaring. Morgen wordt onze een-na-laatste checkdag, we zijn weer opgelaten en zijn klaar om weer keihard aan de bak te gaan!
Vera (24)
In het dagelijks leven ben ik werkzaam als verpleegkundige in het Amalia Kinderziekenhuis te Nijmegen. Ik vind reizen ontzettend leuk en het leek mij een prachtige ervaring om eens op een “andere manier” op reis te gaan. Het verschil in zorg en faciliteiten in Bangladesh is schrijnend. Ik ben daarom heel blij dat we ouders en kinderen een zetje in de rug kunnen geven. In Nederland hebben we voor veel dingen een makkelijke oplossing, hier vergt het allemaal wat meer creativiteit. Dat maakt het allemaal leuk en uitdagend!
Dag 10 Maandag 28 Oktober
Onze eennalaatste checkdag. We konden er weer helemaal tegenaan na onze vrije dag gisteren.
Er was al een aardige rij voordat we begonnen, er werden namelijk 110 nummers uitgedeeld. Zelfs het grote hek nog voor het ziekenhuis moest worden gesloten vanwege de drukte. Vervolgens probeerden sommigen zich met allerlei excuusjes binnen te praten en andere probeerden over de muur te klimmen. Ook werd er bijna weer gevochten en werd er flink geduwd waarbij Marijke menig krasje, blauwe plek en kapotte teen eraan overhield. Er was nog een slimme ijscoman die via een boom aan onze kant was gekomen en binnen enkele minuten al zijn ijsjes wist te verkopen.
De medische staf had een nieuwe aanpak bedacht waarbij de voorlichting echt pas bij het station ‘voorlichting’ werd gegeven (en meer in groepen i.p.v. individueel) en dus niet meer zo uitgebreid door de artsen. Ook deden de artsen eerst het lichamelijk onderzoek en beoordeelden ze de groei en of er sprake was van bloedarmoede waardoor werd begonnen met het zeggen hoe gezond het kind eruit zag. Daardoor hadden ouders veel minder irrelevante vragen en hadden de artsen minder tijd nodig per kind. We namen wel de tijd voor de kinderen met ‘echte’ problemen en ook vandaag heeft iedere arts weer een slecht nieuws gesprek moeten voeren. Dit was de dag waarin we heel veel kinderen hebben gezien met asfyxie (zuurstofgebrek tijdens de geboorte). Overigens worden alle kinderen die er niet normaal uit zien ‘autistisch’ genoemd dus de mentaal geretardeerden, de syndromale kinderen maar ook kinderen die bijvoorbeeld scheel zien terwijl zij wel cognitief goed zijn.
Bij de apotheek hadden we voornamelijk tevreden ouders. Wat wel leuk was om te zien was dat een kind van 5 jaar zijn wormtablet niet in wilde nemen ondanks dat we het hadden opgelost in water en dat oma er op een gegeven moment genoeg van had; die draaide het kind om, trok het hoofd naar achter, neus dicht en ze goot zo het goedje in zijn keel. Het kind vond het op die manier ook best.
Vanwege de rij zijn we nog iets langer door gegaan met goed resultaat want daardoor hebben we uiteindelijk bijna 200 kinderen gecheckt!
Ook vandaag ging er nog een auto (met Bernardien en Diane) naar het ziekenhuis in Satkhira voor aanvullende onderzoeken. Dit keer werden twee kinderen meegenomen. Zie het einde van de blog van vandaag voor het verhaal geschreven door Diane.
We hadden een klein uur om even te relaxen en op te frissen voordat we zouden gaan vergaderen op het dak.
Dat de locals steeds meer aan ons beginnen te wennen ofwel dichterbij durven te komen heeft Saskia gemerkt toen ze aan het douchen was en opeens wat kinderkoppen door het (hoge) raam zag gluren.
Tijdens de vergadering kwam ook naar voren dat we echt heel lekker hebben gewerkt vandaag met z’n allen en dat iedereen super flexibel was en goed heeft samengewerkt. Ondanks dat we veel meer kinderen hebben gezien waren we niet perse vermoeider.
Verder hebben we ons voorbereid op de bonte avond die morgen zal plaatsvinden; een dansje werd bedacht en we hebben wat leuke anekdotes op een rij gezet.
We gingen allemaal vroeg slapen want morgen zal een lange dag worden maar wel een hele leuke waarin we nog een keer alles uit de kast gaan halen.
Het ziekenhuis verhaal van Diane:
Om 15 uur in de middag ben ik samen met Bernardien, 2 tolken en 2 kinderen met hun ouders in een busje naar Satkhira gereden. Dat is een hobbelige rit van 2 uur. Deze kinderen hebben specialistische zorg nodig. Een jongen met oogafwijkingen en een baby met ernstige hartafwijking. Mijn taak was om te zorgen dat het hartekind geopereerd gaat worden met donatie uit een Nederlands fonds. Eenmaal daar ging Bernardien naar de oogarts en werd er voor later in een winkeltje ter plekke een bril in elkaar gezet, waarbij de glazen op de markt gekocht worden, het glas met een grote schaar in model van het montuur geknipt wordt é voila de bril is klaar.
Mijn baby was aangekondigd bij de kinderarts, was daar al eerder geweest er waren al onderzoeken gedaan, en daar volgt verder dan geen actie op. Zeker niet als je zo arm bent. Mij werd verteld ga daar maar zitten het duurt een half uurtje voor de arts komt. Dus wij aan de thee… daar had ik 2 slokjes van gedronken en gelukkig samen met Sabbïr mijn tolk de situatie nog even doorgesproken…want hup komt u maar mee. In een ander kamertje met moeder en baby, uiteindelijk ook de opa erbij en nog een paar andere nieuwsgierigen werd ik op een stoel gezet vlak bij de arts (die later kwam). Ik ben nog meer naar voren geschoven, zat rechtop en had mijn meest geleerde gezicht opgezet … nadat hij binnenkwam was ik even bang dat ik totaal genegeerd zou worden….dus schoof ik nog even naar voren in mijn MCC t-shirt en kreeg zowaar een hand. Nadat ik mijzelf voorstelde met naam en beroep (generaal doctor=huisarts) en een hele riedel tekst over MCC had ik zijn aandacht en ging het gesprek in het Engels. Hij heeft gebeld met een thoraxchirurg in Dhaka, een soort van afspraak gemaakt voor as. zondag. Het probleem van organiseren dat moeder en baby in Dhaka komen (dat is een dag reizen) contact houden via mail met Joep en dan na de ok de rekeningen mailen en vertrouwen dat wij echt betalen wilde hij niet op zich nemen. Ik heb 2x met hem gesproken. Ik ben daarna zo brutaal geweest om míjn tolk te vragen om deze organisatie te coördineren, hij is de leider van Dhara Youth Organisation. We maken kleine stapjes…hij wil dit en gaat het met zijn team bespreken.
We hebben in de drukte van inmiddels een donker Sathkira nog medicijnen gekocht bij een apotheek (dat duurde slechts een klein uurtje) bananen en gefrituurde hapjes bij een karretje op straat. Het oversteken op straat is al een ervaring op zich.. ze rijden hier links, alles op de weg, beesten, fietsers, plank-riksja, motorische fietstaxi, motoren, auto’s, busjes, vrachtauto’s, grote bussen en alles en iedereen wil als eerste er zijn…We werden door de jongens bij de hand genomen…
Om 22.15 waren we weer terug.
Het was weer een bijzondere dag
Het is alweer de derde keer dat ik, Josine, deel heb mogen nemen aan deze Dhara- missie. In het dagelijkse bestaan ben ik werkzaam als kinder-en jeugdpsychiater bij Karakter. Ik voel me begaan met kinderen die minder mogelijkheden hebben om zich goed te ontwikkelen. Dan kom je hier dus goed aan je trekken. Vanuit Nederlands perspectief kunnen we weinig, echter voor de mensen hier betekenen we veel en ervaren we veel dankbaarheid. Dat maakt alle ongemakken van de primitieve omstandigheden waarin we werken helemaal goed. Ik voel me een gezegend mens dat ik in deze geweldige groep missieleden, met bevlogen tolken dit werk kan doen. Helemaal speciaal is dat mijn dochter mee is.
Dag 11 Dinsdag 29 Oktober – De laatste checkdag-
Om onze laatste checkdag goed te beginnen gingen we ook vanochtend weer een bijzondere ochtendwandeling maken. Deze keer kozen we voor een route wat meer richting de grote rijstvelden en minder de stad in. Het was verrassend om te zien dat we om 6:30 onze wandeling begonnen en al een stuk of 6 kinderen met ouders bij het ziekenhuis zagen zitten. Eigenlijk zo raar om te beseffen dat sommige mensen uren in de rij staan om door jou (en je team) gezien te worden en ook al vanaf zo vroeg. Natuurlijk hebben we tijdens de wandeling weer mooie foto’s gemaakt en genoten van de prachtige uitzichten van Nowabeki. Tijdens de wandeling kwamen we een jongetje van 7 jaar tegen met één been, hij had handgemaakte krukken die te klein waren voor hem. Dit moment bleef voor sommigen wel hangen, zo’n jong kindje dat waarschijnlijk iets heeft meegemaakt waarvan niemand hoopt het ooit mee te maken.
Om 7:45 waren we terug bij het ziekenhuis en stond het al redelijk vol voor de deur. Na een snel ontbijt was iedereen klaar om er een geweldige laatste dag van te maken. Omdat de dokters gisteren een nieuwe manier van onderzoeken hadden uitgeprobeerd waardoor alles veel sneller ging hadden we wat aanpassingen gemaakt om dit vandaag weer zo vlot te laten verlopen. Bij de prikpost stond het gister toch vaak vast, dus vandaag stonden er twee prikkers klaar om de rij vlot weg te werken. Deze week is het al meerdere keren voorgekomen dat dingen niet lopen zoals wij willen, we hebben gemerkt dat ons team zo flexibel is dat we ons snel kunnen aanpassen en een nieuwe manier van doen neerzetten. Zo dus ook met deze nieuwe aanpassing, iedereen past zich vlot aan en de werksfeer is heerlijk.
De kinderen vlogen weer voorbij, in de ochtend kwamen we toch wat meer geretardeerde kinderen tegen. Hier namen de dokters altijd wat meer tijd voor, maar alsnog liep de rij goed door. Ook viel de drukte bij de poort vandaag erg mee, er werd minder geduwd en er hoefde niemand weggestuurd te worden. In de late ochtend kwamen we een bekend gezichtje tegen, het jongetje wat wij ‘s ochtends tegen waren gekomen. Al snel viel op dat zijn krukken erg klein en ongelijk waren, dit kan tot klachten leiden. Op advies van onze dokter zijn de ouders nieuwe krukken gaan halen in het dorp, ze kwamen met volwassen krukken, helaas dus veel te groot. Opnieuw naar het dorp, daar werden krukken op maat gemaakt en binnen een half uur was alles klaar voor 500 Dhaka= €5,00. Voor ons geen geld, voor hun van groot belang.
Rond 15:00 uur begon de rij buiten snel te krimpen en kwamen er geen nieuwe kinderen binnen. Wat was het gaaf om deze dag af te sluiten zonder kinderen weg te sturen en echt het gevoel te hebben dat we iedereen die geholpen wilde worden hebben kunnen helpen. De teller van vandaag stond op maar liefst 170 kinderen, dit brengt ons naar het prachtige resultaat van 850 kinderen die in 6 dagen zijn gezien en geholpen. Na het opruimen stortte iedereen in, de vermoeidheid van afgelopen week kwam hard aan. Wat hebben we ongelooflijk hard gewerkt met zijn allen en iedereen heeft zoveel inzet getoond deze week. Na onze dagelijkse vergadering waarbij we konden terugblikken op mooie momenten gingen we snel eten en kort uitrusten. Want….om 21 uur was het tijd om samen met de tolken en Lipika een bonte avond te houden als afsluiting van deze week.
We moesten nog ‘even’ wachten met het aanzetten van de muziek omdat er in het ziekenhuisje nog een operatie werd uitgevoerd waarbij een blinde darm werd verwijderd. Sommigen van ons konden hier een korte blik op werpen. Het is echt schokkend om te zien hoe dit hier gaat, er wordt niets gemonitord, er staat 1 chirurg en 1 zuster in de operatiekamer en of het allemaal steriel is is nog maar de vraag. Niet te vergelijken met hoe dit in Nederland allemaal gaat. Toen kon de bonte avond beginnen, er werden certificaten uitgedeeld aan onze goede tolken en hier en daar werd een praatje gemaakt. Wij hadden nog wat leuke anekdotes bedacht waarbij de tolken moest raden over wie het ging en we gingen de ‘Chu Chu Uá’ samen met de tolken dansen. Kortom, het was een super gezellige avond die werd afgesloten met veel gedans. Toen de stroom uit viel rond half één was dit voor iedereen een mooi moment om lekker naar bed te gaan. Het was een intensieve en ingrijpende dag, morgen gaan we inpakken en aan onze terugreis beginnen.
Marijke (70)
Ik ben gepensioneerd huisarts, ik heb 28 jaar gewerkt in de Schilderswijk. Meer dan 95% van de patiënten waren hier van een andere culturele achtergrond. Dit is de twaalfde keer dat ik in Bangladesh ben, eigenlijk waren wij (Joep en ik) degenen die Bangladesh bij MCC hebben aangebracht. Nadat we hier bij een vriend op bezoek waren en zagen hoe arm dit gebied was met weinige medische zorg. Inmiddels hebben we op drie plekken onze carrousel gedraaid. Twee keer in de buurt van Barisal en de derde keer hier. Het opvallende van dit gebied is dat je om 6 uur s’ochtends zo mooi kan wandelen hier. De mensen zijn erg blij en tevreden met onze komst en ons werk. Het achtergebleven vuil en medicijnen (naalden) wat hier allemaal wordt weggegooid vond ik er onverantwoord en teleurstellend. Na de eerste keer zijn we dit dan ook altijd gaan verbranden en namen we de naalden mee naar huis, maar dit neemt niet weg dat het hier erg smerig blijft. Opvallend is ook hoe we heel veel kinderen tegenkomen met syndromen en afwijkingen. Ik vind voorlichting geven het allerbelangrijkst wat je kan doen, daarmee help je mensen niet individueel maar kan je grote groepen mensen bereiken waar je uiteindelijk van hoopt dat ze beter kunnen omgaan met voeding, hygiëne en ziektes. Ik breng de voorlichting heel expressief en theatraal omdat dat de manier is om de voorlichting te laten beklijven. Er zijn veel analfabeten en de concentratieboog is heel kort als je staat te wachten voor de poort. Als je grappen maakt blijven ze beter bij de les en hopelijk komt het verhaal dan beter over. Ik zal Bangladesh echt missen, het is een prachtig maar zeer arm land.
Dag 12 Woensdag 30 Oktober
Vanochtend hebben we voor de laatste keer kunnen rondlopen langs de mooie groen-gekleurde rijstvelden en de gezellige dorpjes rondom Nowabeki. In het dorp kochten we nog wat banaantjes voor onderweg (ongeveer 25 stuks voor 50 cent).Het ontbijt nuttigden we voor de laatste keer op het dak en daarna was het tijd om onze spullen te pakken.
Rond 09:30u waren we samen met de tolken klaar voor vertrek, maar helaas dacht Lipika daar anders over. Het was niet helemaal duidelijk of ze moest uitslapen, gewoon erg langzaam was met pakken of nog van alles aan het regelen was, maar uiteindelijk vertrokken we pas om 11:45u. In de tussentijd hebben we wel nog een keer thee kunnen drinken in het dorp waarbij we ook een flesje coca cola van 1L hadden gevonden die nog koud stond ook! (En maar 60 cent kostte).
De tocht terug naar Jessore was weer even prachtig als de heenreis. De chauffeurs reden goed met soms een iets té gewaagde inhaalmanoeuvre maar uiteindelijk kwamen we allemaal veilig aan.
Onderweg zagen we nog hoe een elektriciteitspaal met de hand geplaatst werd met ongeveer 15 man wat heel bijzonder was om te zien.
Verder waren we, ondanks dat het checken al was afgerond, nog wel bezig met wat medische zaken. Zo had Bernardien een rolstoel en anti-epileptica weten te regelen voor een jongen met psychomotore retardatie en epilepsie waarbij vader helemaal mee was gereisd naar Jessore om de rolstoel op te komen halen. Joep had nog geprobeerd wat te kunnen regelen voor een kind met een hartafwijking, maar dat blijkt een stuk lastiger te regelen als we niet meer ter plekke zijn. Dat maakt het soms wel lastig, omdat we het geld dus wel hebben maar uiteindelijk niet de juiste persoon kunnen vinden om het geregeld te krijgen.
Voor ons hotel in Jessore namen we alvast afscheid van de tolken (later zou nog bekend worden dat we alsnog met z’n allen zouden gaan eten een dag later). Het afscheid was eigenlijk best wel emotioneel omdat we de afgelopen week zo intensief met ze hebben samengewerkt en ze ook steeds beter leerden kennen.
Eenmaal ingecheckt was iedereen helemaal gesloopt. We gingen allemaal relaxen/douchen/slapen en gedurende de avond druppelden steeds meer groepsgenoten binnen op het dakterras waar we uiteindelijk met z’n allen weer een heerlijke maaltijd hebben genuttigd (en een stuk gevarieerde dan wat we in Nowabeki aten). We gingen vroeg slapen om morgen van een lekkere vrije dag te kunnen genieten.
Bernardien (58 jaar)
Van oorsprong ben ik kinderarts, nu werk ik als somatisch arts in een ggz instelling.
Als jong meisje wist ik al dat ik me later als dokter graag wilde inzetten voor kinderen die -omdat ze de pech hebben geboren te worden in een ‘arm’ land- veel minder kans hebben om zich in goede gezondheid te ontwikkelen, mede vanwege beperkte medische voorzieningen.
Mijn hart ligt in dit soort werk en mijn tweede missie met MCC naar Bangladesh voelt dan ook als thuiskomen. We hebben met elkaar dit jaar veel kunnen betekenen, waarbij praktisch en oplossingsgericht denken en handelen een groot effect kan hebben. Zo hebben we voor een jongen wiens been na een auto ongeval is geamputeerd in no time nieuwe houten krukken kunnen laten maken. Zijn oude die heel kunstig uit bamboe waren gemaakt, waren ongelijk in hoogte en te kort, waardoor hij rugklachten had.
Een tweede spectaculair voorbeeld was dat een jongen met een behoorlijke visus stoornis een bril op juiste sterkte heeft gekregen. Het was geniaal te zien hoe dit in een half uurtje gefixt was: oogarts bepaalt de sterkte- brillenman haalt een op sterkte geslepen glas op de markt- checkt op vrij simpele en kennelijk doeltreffende wijze of het glas op sterkte is- knipt met een joekel van een schaar het glas op maat – haalt het glas langs een slijpsteen- stopt t in montuur – terug naar assistent van de oogarts om te checken of het glas op sterkte is- en klaar is kees!
Naast dit soort praktische successen word ik ook héél blij van die verlegen ‘guppy’s’ met grote met kohl omrande ogen die een lach op hun gezicht toveren!Ik voel me een gezegend mens dat ik met dit fantastische team vol bevlogen mensen op pad ben gegaan!
Dag 13 Donderdag 31 Oktober
Donderdag 31 oktober
Vandaag hadden we een welverdiende rustdag in Jessore. Na een heerlijke nachtrust op een top bed konden we ook nog in rust warm douchen, wat een luxe. Na ons gezamenlijke ontbijt rond 10 uur gingen we ieder onze eigen weg. Bijna iedereen ging de stad in om nog souveniertjes te halen voor thuis of gewoon om nog even te genieten van de drukke straten van Bangladesh. In de middag werd het wat warmer, de helft van de groep koos ervoor om op het dakterras een boekje te gaan lezen.
Voordat we naar Nowabeki vertrokken werd de ontdekking gedaan dat er op het dak van een hotel bij ons in de buurt een zwembad was. De jongere kant van de groep koos ervoor om dit zwembad vandaag te bezoeken en verkoeling te vinden. En ja hoor, na een korte wandeling en een klein bedrag van 500 Thaka mochten we voor een uur zwemmen in een heerlijk privé zwembad. Waarschijnlijk was dit veel te duur voor de inwoners van Jessore, maar geluk voor ons omdat we heerlijk konden bijkomen zo. Na het nuttigen van een milkshake zijn we weer terug naar het hotel gegaan. Om 17 uur hadden we onze afsluitende vergadering. Er was ruimte om wat hoogte- en dieptepunten te bespreken van de reis en er werden veel bedankjes uitgewisseld.
We hebben als groep enorm genoten van elkaar en van deze prachtige reis, mede dankzij onze leuke missieleiders. Iedereen neemt deze reis mee in zijn/haar gedachte en de herinneringen zullen nog lang blijven bestaan. Natuurlijk kon de vergadering niet eindigen zonder een typische ‘Bangla-Selfie’, die we afgelopen weken zoveel hebben moeten meemaken voor alle geïnteresseerden. Om 20 uur hadden we afgesproken om samen met Lipika en de tolken gezamenlijk uit eten te gaan om ook van hun passend afscheid te nemen. We hebben heerlijk gegeten, gepraat en gelachen. Na een voor sommige wat emotioneel afscheid was het tijd om de dag af te sluiten en ons heerlijke bed in te kruipen. Morgen gaat onze lange terugreis beginnen en moeten we afscheid nemen van dit prachtige land.
Sifra (20)
Ik zit momenteel in het derde jaar van de opleiding tot Verpleegkundige. Ik ben in aanraking gekomen met deze missie door mijn vader (Bertie). Voor deze missie was hij al drie keer eerder meegegaan. Twee van deze jaren is mijn zus met hem meegegaan.
Vorig jaar vroeg Bert of ik een keer mee zou willen. Tuurlijk leek me dat fantastisch, ook voor mijn eigen ontwikkeling als toekomstig verpleegkundige zou dit erg leerzaam zijn. Helaas lukte dit toen niet door miscommunicatie met mijn opleiders. Dit jaar wilde ik deze kans absoluut niet mislopen en accepteerde ik niks anders dan ‘Ja’. Door de verhalen die ik had gehoord was ik niet enorm verrast door de omstandigheden van de medische zorg in Bangladesh.
Wat je allemaal mee maakt in twee weken en het gevoel wanneer je zoveel kinderen helpt is echt niet te beschrijven. Dit merk je pas wanneer je er zelf bent en zelf middenin het hele gebeuren zit. De ochtendwandelingen, de mensen, jonge lachende kinderen en dit geweldige team zorgde ervoor dat ik deze reis nooit zal vergeten. Ik heb enorm veel geleerd en voel enorm veel trots. Om zo’n bijzondere reis met je eigen vader te maken is natuurlijk ook geweldig. Wat mij betreft zeker voor herhaling vatbaar!
Dag 14 Vrijdag 1 November -Laatste dag-
Vanochtend hadden we ons allerlaatste ontbijt met z’n allen. Anneke en Patrick gaan nog een weekje samen op reis dus zij waren de eerste twee die we hebben uitgezwaaid. De rest van de dag stond in het teken van relaxen en de laatste spulletjes kopen. Echte souvenir shops zijn hier niet te vinden, maar hier en daar wisten we toch wat leuke spulletjes te kopen als aandenken aan deze reis. We namen nog een lekkere lunch op het dakterras en deden bijvoorbeeld nog een middagdutje.
Rond 18:00u was het tijd om het hotel te verlaten. Lipika en twee van de tolken stonden klaar om ons te brengen naar het vliegveld en om ons nogmaals gedag te zeggen. De vlucht naar Dhaka verliep heel goed. Daarna was het een lange tijd wachten tot we de internationale vlucht konden pakken (6 uur). Minder gezellig was het in ieder geval niet. Mede omdat onze Sassie heeft uitgevonden hoe de Bangla-selfie knop werkt.
We hebben allemaal heel veel zin om lekker thuis te zijn maar tegelijkertijd hebben we ook een geweldige en intense ervaring meegemaakt met een onwijs leuke, gezellige en vertrouwde groep. Missie geslaagd!
Joep (70 jaar)
Ik ben gepensioneerd huisarts en sinds een jaar of 12 ga ik mee op missies met MCC. Nu 9 keer als missie leider mee geweest naar Bangladesh. Het was weer een mooie week. Marijke en ik waren op zoek naar ‘werk in het buitenland’ omdat we nog wat met onze kennis en vaardigheden wilden doen en omdat we graag op avontuur wilden gaan.
MCC heeft een goed systeem om in korte tijd veel kinderen te zien en zo de kinderen eruit te halen die extra zorg behoeven. Ook hopen we altijd de lokale mensen het belang van voorlichting te kunnen meebrengen.
Wij hopen dat jullie genoten hebben van het lezen van deze blog. Hopelijk hebben jullie een beetje meegekregen wat wij allemaal hebben meegemaakt en geprobeerd te bereiken in Nowabeki. Wij vonden het in ieder geval leuk om erover te mogen schrijven. Namens de hele groep, dank voor het lezen.
Liefs Sifra en Leonore
