Missieblog
Welkom op het Kenia West 2015 missieblog. Op deze pagina kan je de voortgang van het team bijhouden aan de hand van de updates die wij doorkrijgen van het team. Bijna elke dag zullen we wel weer wat nieuws te melden hebben, dus hou de pagina in de gaten!
Zaterdag 7 februari was het dan zover, de eerste bijeenkomst van team Kenia West 2015!!!! Tijd om elkaar te leren kennen en voor diegenen die al een keer samen op missie zijn geweest, tijd om bij te kletsen. Dus rond de middag druppelden Frank, Paul, Carolien, Janneke, Judith, Peter en AC binnen. Miranda en Esther sloten later aan. Als eerste natuurlijk begonnen met de carrousseltraining waarbij eigenlijk het hele team al aanwezig was om alles nog een keer door te nemen en om wat te oefenen waaronder het bloedprikken….
Ondertussen werd er natuurlijk al flink over Kenia gepraat en kwamen alle verhalen uit het verleden weer boven. WC verhalen van Anne Claire, prikverhalen van Paul en nog zoveel meer. Daarna gingen we naadloos door met de meet & greet waarbij we vooral de planning besproken hebben met praktische zaken zoals visum, reis en vervoer.
Dit jaar gaan we op 2 scholen in de buurt van Kisumu waar de Sophia Foundation for Children een voedselprogramma heeft, echt aan de slag met tandenpoetsen op school! Tandenpoetsen is namelijk ontzettend belangrijk voor de gezondheid van kinderen en is daarom ook een onderdeel van het medisch carroussel van MCC. Een Nederlandse stichting heeft hiervoor een speciaal programma ontwikkeld ‘ Brush at School’ wat op dit moment in een aantal landen in Azie door deze tandartsenstichting (NOHS) gebruikt wordt.
Dit jaar gaan we samen met de Sophia Foundation dit programma ook in Kenia op 2 scholen implementeren! Dat betekent dat we met lesmateriaal en voorlichtingsfolders alle onderwijzers gaan trainen. De onderwijzers worden dan verantwoordelijk dat alle kinderen in hun klas op school hun tandenpoetsen met schoon water.
De Sophia Foundation heeft daarvoor een ophangsysteem voor tandenborstels gemaakt om in elke klas op te hangen. Dit ziet er niet alleen geweldig uit maar is ook nog super makkelijk schoon te houden!!!
Zaterdag 28 februari Kenya here we come!
Na een aantal drukke weken van voorbereiding is het dan eindelijk zover… de tassen zijn gepakt….
…..nou bijna dan! Maar de MCC spullen zitten al in een tas, de medicatie die niet in Kenia verkrijgbaar is ook. En veeeel tandenborstels. Daarnaast ook wat extra spullen voor de 2 scholen waar we klassikaal gaan tandenpoetsen en proberen de verantwoordelijkheid om dit 1 keer per dag met de kinderen te doen bij de leraren neer te leggen. Een uitdaging.
Nog even de laatst dingen bij elkaar zoeken en dan vliegen Frank en ik morgen met Mirand, Paul, Anne-Claire en Peter naar nairobi. Maandag gaan wij dan alvast de medicatie kopen en tellen. De rest van ons team komt dinsdag en dan gaan we aan de slag!
We houden jullie op de hoogte!
Maandag 2 maart
Altijd weer een toch een beetje raar moment als we na tijden van voorbereiding weer uit het vliegtuig stappen in Nairobi. Omdat het vliegveld verbouwt wordt, was de chaos van auto’s rond de aankomst hal nog groter dan normaal. Regels zijn hier bijzaak, het recht van de brutaalste geldt. Ook onderweg viel op dat het verkeer er niet beter op geworden is. Gerald vertelde dat de regering de benzineprijzen behoorlijk verlaagd heeft waardoor nu nog meer mensen de auto pakken. Normaal reguleerde de verkeersdrukte zichzelf naar mate met het vorderen van de maand het geld opraakte.. nu meer potholes, wegen met meer zand dan asvalt en het laatste stukje naar ons verblijf bij de bishop zou in een ofroadtraining niet misstaan!
Vandaag op tijd op pad om geld te wisselen en de medicatie op te halen. En wonder boven wonder, de bestelling stond klaar, binnen 30 minuten betaald en weer op weg! Maar niet dat we daarmee tijd winnen want verkeer en bijna een uur wachten bij safaricom om een simkaart te reactieveren ( waarbij uiteindelijk bij de balie bleek dat dit niet kon. En dat ik gewoon een nieuw nummer moest kopen…hetgeen op elke straathoek kon….) Maar goed de medicatie is geteld; de dozen voor de apotheek zijn klaar!
Zaterdag 7 maart
Ondertussen hebben we de eerste 3 dagen gehad en al ruim 678 kinderen gezien! De eerste 2 dagen in Kimarek waar we in Kimarek Primary school begonnen zijn met het tandenpoetsen op school. In elk klaslokaal hangt een ophangsysteem voor tandenborstels, de leraren en classprefects hebben een training gehad en dag 2 hebben we gezamenlijk gepoetst!
Ongelofelijk respect voor het team dat ondanks de vele kinderen, de hitte, het stof gewoon doorgaat. Daarnaast is er altijd tijd voor een goede grap, zijn ook de avonden erg gezellig en is iedereen vooral lekker zichzelf.
Maar af en toe komt Africa gewoon ook heel hard binnen. Als kind na kind vertelt dat het maar 1 glas water drinkt omdat er niet meer is; als je het over gezonde voeding hebt en je dan opeens hoort dat het op het moment zo droog is dat er op de velden niets groeit en er ook op de lokale markten niets verkrijgbaar is. Als je al die stoffige kinderen ziet met kapotte kleren op blote voeten met veel hoofdschimmel. Oma’s die beter voor hun kleinkinderen zorgen dan de eigen moeder; onderwijzers die gapen tijdens uitleg of hun telefoon interessanter vinden en de enorme armoede. Een theeplukker met 5 kinderen verdient hier KS 100 per dag, das 1 euro en zijn dochter pakt het geld direct af en geeft het aan moeder omdat het anders naar drank gaat.
Maar er zijn ook vele supermomenten. Kinderen die ik nu al weer een aantal jaren achter elkaar tegen kom en die er echt op vooruit gaan. Een mannetje met een hydrocephalus, nu 3 jaar, die ook eindelijk wat begint te praten; de kinderen die we vorig jaar verwezen hebben en nu terug zien met goede resultaten; de onderwijzers die wel echt hun best doen en ook gewoon voor de klas hun tanden poetsen; alle kinderen die er in de loop van de dag tussenuit gepikt worden waar we wat voor kunnen doen en vooral de geweldige sfeer in het team.
Keniaans gezegde:
Crawling on hands and knees has never prevented anyone from walking upright
Dinsdag 10 maart
Even een kort stukje voordat we aan dag 6 beginnen, dag 2 op St Peters. De afgelopen 2 dagen hebben we weer veel kinderen gezien hebben. Gister voor iedereen een zware dag; erg warm, veel zon en heeeel veeel wind en stof. St Peters is een van de grootste scholen waar we komen met zo’n 600 kinderen. En het afgelopen jaar zijn er ongeveer 150 kinderen bij gekomen. Omdat dit een school van de Sophia Foundation is, is dit een school waar ook een voedselprogramma is. Dat betekent dat alle kinderen eten op school krijgen. Als er opeens zoveel kinderen bij komen betekent dit helaas ook een verdunning van dit programma. Dus gister samen met Marina van de Sophia Foundation een ernstig gesprek met de headmistress gehad. En gevraagd om te proberen ookal is het een publiek school toch in januari kinderen naar andere scholen te verwijzen.
‘s Middags nadat we klaar waren met de checks samen met de Sophia Foundation op huisbezoek geweest bij een alleenstaande moeder met 7 kinderen die ik sinds 2 jaar sponsor. Vader is niet in beeld. Er is geen geld behalve wat land. Naast dry food hebben wij haar geld gegeven om suikerriet te planten. En het was geweldig om haar daar trots op haar akker te zien staan. En dat armoede niet hetzelfde is als vies. Haar huisje was keurig en bijna stofvrij; over de houten banken in de hut lagen schone lakens. In het tweede hutje waar ook gekookt wordt, sliepen helaas ook 2 kinderen. Het hier met haar over gehad en dit gaan we proberen te veranderen. Ook gaan we haar helpen om tot het suikerriet klaar is nog wat mais te planten.
Woensdag 11 maart
Zittend in de hotellobby van een wat winderig hotel in Nakuru even een korte update over gister. Gister weer in St Peters geweest waar we alle kinderen onder de 10 jaar in ons medisch carroussel hebben gehad.
En de dag begon met slecht nieuws. De 5 maanden oude baby die we de dag daarvoor hadden gezien met ernstige uitdroging en nog wat andere problemen waar wij niet direct onze vinger op konden leggen, is 5 uur na aankomst in het ziekenhuis overleden. En omdat het Africa is, kwam moeder ons dit s’ ochtends vertellen. Haar baby was nog in het ziekenhuis; wat er gebeurt was, wist ze niet en papieren van het ziekenhuis had ze ook niet.
African proverb:
Death is like a dress that, at some point or another, everyone has to wear.
Blijft alleen moeilijk om te bevatten zelfs als je probeert je Nederlandse manier van denken thuis te laten, dat babies hier overlijden aan voor ons normale infecties en uitdroging.
Gelukkig is er altijd balans en dus ook mooie dingen. Omdat op St.Peters ook geen water meer is, de stromen opgedroogd zijn en kinderen water van ver moeten halen om mee naar school te nemen, gaat de SFFC hier de watertanks vullen tot de regens komen ( Esther en ik gaan dit voor de school in Kesengei doen). Voelt anders ook zo cynisch om kinderen die een half glaasje water per dag drinken te vertellen dat er dat 4 of 5 moeten zijn als er geen water is.
Nu zijn we dus in Nakuru en gaan zo naar de vrouwengevangenis en daarna de jeugdgevangenis.
Donderdag 12 maart
Het zit erop. Gisterochtend begonnnen in de vrouwengevangenis waar we zo’n 25 kinderen van enkele weken tot een jaar of 4 hebben gezien. Een indrukwekkende ervaring. Door de poorten van de gevangenis rij je naar de vrouwengevangenis; buiten overal gedetineerden die in gestreepte uniformen aan het werk zijn. Een gestreept uniform betekent hier dat je een vonnis hebt; anders heb je een effen grijs uniform aan. Elke vorm van identiteit wordt weg genomen. De barakken zijn ingedeeld naar aard van de misdaad; er is een barak waar alleen vrouwen zitten die nog op een vonnis wachten. Gemiddels 60 vrouwen in een barrak; dunne matrasjes op de grond, geen stromend water, geen eigen plek. De kinderen verblijven hier ook niet bij hun moeders, te gevaarlijk. Als de barak op slot gaat, gaan de kinderen naar de nursery.
Alles zit hier door elkaar. Een vrouw die haar man geslagen heeft om welke reden dan ook, wacht hier op haar vonnis wat zo maar 5 jaar gevangenis kan zijn, tussen alle andere vrouwen in.
Wat kun je dan? Toch alle kinderen even aandacht geven en het zijn echt schatjes! Daarnaast kijken of we wat groente en fruit voor de kinderen binnen kunnen krijgen. De huidige woman-in-charge was dit jaar een redelijke vrouw waar mee te praten viel over kleine verbeteringen. Dus gaan we nu dagelijks groente en fruit voor de kinderen hier naar toe brengen. En als het werkt, dan ook snel sponsors hier voor vinden. Want wat dat betreft is Kenia net Nederland alles kost geld.
Daarna naar het reprimand home, de kindergevangenis. Hier zouden kinderen niet langer dan 1 jaar mogen verblijven voordat ze hun vonnis krijgen. Een Masaai jongen die voor een capital offence hier zit, is er echter al bijna 2 jaar. Dit jaar ook weer verschrikkelijke verhalen; meisje ontvoert van huis, door ontvoerder gebruikt als slaafje en verkracht. Toen ze vluchte naar buurman, gaf deze de ontvoerder aan. Hij heeft een gevangenis straf en zij zit nu hier; 2 maanden zwanger na de verkrachting en waar moet ze naar toe? We hopen dat ze nadat ze met haar vader gesproken heeft ervoor kiest om naar het weeshuis van de Sophia Foundation te gaan.
Maar gelukkig zijn er ook hier altijd wat lichtpuntjes. Duncun de social worker die zijn stinkende best voor alle kinderen doet; de kapotte bedden van vorig jaar zijn vervangen door stevige stapelbedden die niet meteen weer in elkaar knallen; er is een grote buitenplaatst waar ze kunnen spelen met stromend water.
African proverb:
However long the night, the dawn will break.
Gister zijn we nog op bezoek geweest bij het weeshuis van de Sophia Foundation. Het was voor mij alweer een tijdje geleden en ook voor het team goed om te zien wat de Sophia Foundation hier de afgelopen jaren allemaal heeft opgebouwd. Een stukje vrede.
Voor mij ook bijzonder omdat Faith hier op het moment verblijft. Faith is de zus van Nelson en Hesbon 2 jongen mannen in de dienst van de Sophia Foundation. Opgegroeid als wezen in Kibera, de grootste sloppenwijk hier met zo’n 1-2 miljoen mensen op een oppervlakte van 2.5 vierkante kilometern. Door geluk bij de Sophia Foundation gekomen en tijdens ons medical camp een ontzettend belangrijke factor.
Faith is 14 jaar en wil business law gaan doen en doet het goed op school. In november kreeg ze opeens klachten, vermoeidheid kon niet meer lopen. De mannen bleven thuis voor hun zusje. Uiteindelijk naar een ziekenhuis in Nairobi waar ze de diagnose dermatomyositis kreeg maar de artsen niets voor haar konden doen. Door de interventie van Marina van de Sophia Foundation uiteindelijk naar Cyprus gegaan voor diagnose en behandeling met steroiden en myfortic. Helaas dure medicijnen die in Kenia niet verkrijgbaar zijn en in Cyprus zo’n E800 per maand kosten. Onmogelijk dus. Toen ik probeerde deze medicatie via de onze apotheek in het Rijnstate te kopen, kreeg ik het geweldige bericht dat we deze medicijnen voor 1 jaar als schenking kregen. Een bijzonder moment om even bij haar op haar kamer te zijn. Soms zijn kleine dingen genoeg om iets in beweging te brengen.
