Missieblog Kenia Nairobi 2022

Na 2 lange jaren was het dan eindelijk weer zo ver, we mochten weer op missie naar Nairobi! Waar de impact in Nederland voor veel mensen al voelbaar is, keken we gespannen uit naar de impact voor de mensen hier en al helemaal voor de kinderen. Verspreid kwamen we allemaal aan in Nairobi. Patrick (huisarts), Nadine (SEH-arts en missieleider) en Janneke (kinderverpleegkundige) allen ervaren MCC’ers, kwamen als eerst aan. Ze hadden net de Kenia West missie met groot succes afgerond en waren weer vol energie om de volgende missie op te starten. De volgende vlucht bracht Karin (toegepast Psycholoog) en Ellen (GZ-psycholoog) in Nairobi, waar zij werden ontvangen door de Kenia West groep, vol met mooie verhalen en indrukken van de afgeronde missie. Op zaterdag werd er door alle commotie op schiphol met gekruiste vingers gewacht op de laatste missieleden. Pablo (orthodontist), Caroline (kinderarts en missieleider), Janine (Radiotherapeut in opleiding) en Juliette (arts-onderzoeker) werden met groot enthousiasme verwelkomd in de late avond en het team was compleet! De eerste dag stond in teken van kennismaken, acclimatiseren en voorbereiden. Tassen werden gepakt, medicijnen werden gesorteerd en de grote zakken knuffels, speelgoed en kleertje die de afgelopen jaren zijn verzameld, werden verdeeld over alle plekken waar we deze week heen zullen gaan. Nadat alle verhalen van eerdere missies gedeeld waren, was iedereen klaar om te gaan starten! Wat is het fijn om na 2 jaar weer iets te kunnen doen voor de kinderen van Nairobi!

Dag 1, maandag 11 juli

Het is niet alleen een bijzondere dag omdat we mogen gaan starten maar het is ook de verjaardag van Patrick. Om 7.00 werd hij met slingers en ballonnen toegezongen. Na een stevig ontbijt gingen we de bus in om meteen te gaan starten op hele een indrukwekkende plek, namelijk Kibera. Dit is een plek waar tussen de 170.000 en 1 miljoen mensen op 2,5 vierkante kilometer wonen en daarmee ook de 3e grootste sloppenwijk ter wereld. Met die gedachte in ons achterhoofd reden we met een volgepakte bus op weg naar alle kinderen die wie die dag zouden zien. Met passen en meten, zonder het vers gebakken Mandazi kraampje omver te rijden, kwamen we aan bij St. George Church. Een veilige plek voor alle kinderen in de chaos van Kibera. Hier werden we opgewacht door de vele hulpverleners van de Sophia Foundation waaronder David, Nelson, Hesban, Mirjam, Esther en alle vertalers en helpers die samen met ons de dag in goede banen zouden gaan leiden.

We maakten een vliegende start omdat bij aankomst de gehele carroussel al was klaargezet. De stations werden ingericht en na een goede briefing van Nadine werd het startsein gegeven. De dag bestond uit het checken van vele jonge kinderen, begeleid door verzorgers en daarop volgend wat ouderen kinderen vaak begeleid door broer of zus. Te kleine kinderen, ondervoed, bloedarmoede en slecht verzorgde gebitten vormde de hoofdproblemen. Opvallend ook kinderen met sikkelcel ziekte, een paralyse aan arm en/of been en acute worminfecties, dat laatste met name als gevolg van de afgelopen 2 jaar afwezigheid ivm corona. Daarnaast ook de schrijnende verhalen van grote littekens van brandwonden opgelopen “at home” door kokend water of hete olie in de instabiele kleine kooktoestellen waar de moeders hier in Kibera op koken.

De grote zorgzaamheid van broers en zussen, van verre familie leden of buren valt op. Waar je een ouder verwacht, klopt een jongen van 12 aan om te vragen voor hulp voor zijn jonge broertjes. Zij hebben zo’n pijn aan hun tanden en hij wil zo graag dat zij geholpen worden. Zo dankbaar, als we dit met een omweg kunnen verzorgen. De glimlach van de jongens zullen we niet snel vergeten.

Wetende dat suiker een beloning is voor ieder kind in de wereld en dat ieder kind hier dol op is, zijn de gevolgen hiervan in Kibera met slechte tand hygiëne om stil van te worden. Vandaag werd onze tandarts geconfronteerd met een 5-jarig jongetje dat geen gezonde tand meer in zijn mond had. De impact op zo’n jong kind van een noodgedwongen behandeling is ons erg bijgebleven.

In de middag werd duidelijk dat er een groep kinderen niet zou komen. Het is een public holiday en de school is dicht, ouders zijn niet op de hoogte van het Medical camp. Dit maakt duidelijk hoe kwetsbaar het systeem is. De hulpverleners van de Sophia Foundation hebben alles op alles gezet om zoveel mogelijk kinderen bereiken waardoor we uiteindelijk 190 kinderen hebben gezien.

We sluiten af met een kleine wandeling door Kibera verzorgd door de hulpverleners van de Sophia Foundation die hier zelf wonen. De geur van urine en afval dringt binnen, wanneer wij lopen door de smalle straatjes over het open riool heen. Kinderen spelend door alle viezigheid. Wat van de buitenkant 1 huisje lijkt, blijkt een plek te zijn waar 8 mensen wonen. Lage daken met scherp uitstekende randen van golfplaten moeten deze mensen droog houden tijdens hevige regen.

Tijdens de wandeling wordt de groep langzaam stiller, denkend aan de kinderen die we vandaag hebben gezien en dat ze met deze kansen hier opgroeien. Ondanks deze omstandigheden zien we veel lachende gezichten die ons als ‘mzungu’ toezwaaien en achter een smalle deur komt luid gezang vandaan waar een vrouw de was staat te doen.
Met al deze indrukken verlaten we het Medical camp en Kibera. Waar het verschil tussen arm en rijk in dit land zo groot is, wordt maar weer duidelijk als wij net Kibera uit rijden en zien dat dit grenst aan een polo club waar er op paarden van 1 miljoen wordt gereden…

Terugkomend op onze slaapplek evalueren we de dag en werken wij alle administratie bij. We delen verhalen, zijn tevreden over de eerste dag en maken ons op voor morgen!

Dag 2, dinsdag 12 juli

Dag 2 staat in teken van het bezoeken van de St Clement school, waar we op uitnodiging van de bisschop komen. Om de drukte van de de grote wegen van de stad te omzeilen maken we een omweg om via de kleine straatjes van Nairobi bij de school aan te komen. Op deze wat koude, druilerige ochtend, worden we opgewacht door de vrolijke en spelende kinderen tussen de gele, blauwe en roodgekleurde klaslokalen. Al schaatsend door de modder zetten we alle stations klaar, Thialf was er niets bij.
De klaslokalen werden gebruikt voor de stations en voor de dokters werden er buiten tenten opgezet waarbij alle kinderen die we gingen zien aangemoedigd werden door de headteacher om in een baanrecord langs de stations te gaan.

Elk kind krijgt voorlichting om de tanden te poetsen. De realiteit laat helaas zien dat er veel kinderen een slecht gebit hebben, omdat zij bijvoorbeeld thuis geen tandenborstel hebben. Maar ook zit er in dit gebied waarschijnlijk fluorose in het drinkwater. Dit tast het glazuur aan waardoor er een bruine verkleuring van de tanden ontstaat wat blijvend is. De invloed van Medical Checks for Children werd zichtbaar toen onze Kristo intacte vullingen vond, die 3 jaar geleden zijn geplaatst. Oftewel bij Kristo heb je minimaal 3 jaar garantie op je vullingen, ook in Nairobi!

Dat de kinderen hier naar school gaan is goed te merken aan het niveau van Engels wat zij spreken. Betrokken leraren kennen van vele kinderen ook de sociale situatie. Ondanks deze betrokkenheid is het schrijnend om te zien dat 2 broertjes met hemofilie een speciaal briefje van het ziekenhuis bij zich hebben waar op staat dat voorkomen moet worden dat ze traumatisch letsel krijgen. Een veilige omgeving voor deze kinderen is belangrijk waar zij geen verwondingen op lopen.

Wisselend van dik ingepakt tot korte broek en dunne kapotte trui maken de kinderen lol met elkaar wachtend tot ze aan de beurt zijn. Kinderen worden begeleid door ouders of leraren. Wanneer een meisje van 11 jaar binnenkomt en niet goed kan lopen blijkt zij sikkelcel te hebben. Behandeling heeft zij al lange tijd niet gekregen vanwege het ontbreken van geld om naar de kliniek te kunnen gaan. Geweldig dat door de vele donateurs het toch mogelijk is om haar naar een specialistische kliniek te brengen.

Spelend met de net gekregen voetbal nemen wij afscheid van de school en de 190 kinderen die we vandaag hebben gezien. Met onze bus gaan wij weer terug naar onze verblijfplaats, terwijl de kinderen achter elkaar aan rennen met een aantal gekregen speelgoed autootjes.

Dag 3, woensdag 23 juli

Wij laten de chaos van Nairobi achter ons en gaan met een volgepakte bus en tassen op het dak op pad. De sfeer zit er goed in en er worden sterke verhalen uitgewisseld onderweg naar Nyeri. Hoewel het meestal kouder is in Nyeri dan in Nairobi begint de dag met een lekker zonnetje. Waar we kronkel weggetjes verwachten en ons voorbereiden op wagenziekte, rijden we over een rechte, goed geasfalteerde weg, mede mogelijk gemaakt door de Chinezen.
We rijden langs de kilometer hoge flatgebouwen die in no time zijn gebouwd, afgewisseld met kleine huizen en hutjes. Langzaam maken de overvolle wegen plaats voor open vlaktes en gebergten. Mount Kenia doemt op, met zijn 5200 meter de hoogste van Kenia! De noordelijke hellingen liggen precies op de evenaar.

De Milimani primary school bezoeken we vandaag voor het eerst met MCC. Een uitgestrekte droge vlakte vormt de speelplek van de kinderen. Als we de bus uitstappen merken we meteen onder welke omstandigheden deze kinderen naar school gaan. Direct aan de highway, met veel wind en zand dat direct in je ogen en gezicht waait. Het vormt direct ook een uitdaging voor ons om de carroussel op te bouwen. De tenten waaien om en het zand zit over alle spullen en materialen heen. Ondanks deze omstandigheden hoor je de kinderen hier niet over en zien wij vrolijke en spelende kinderen.

De nieuwsgierigheid van de kinderen valt op. Meisjes die graag arts willen worden en tot in detail navragen wat we precies meten. De grote betrokkenheid van de leerkrachten en in het bijzonder een oma valt op. Oma die zorgt voor haar spastische kleindochter met hulp van de hele buurt, zodat de ouders kunnen werken en kunnen zorgen voor de andere kinderen. Het raakt ons dat kinderen hier alleen eten krijgen als ouders dit kunnen meegeven, anders moeten ze hopen dat er wat over blijft. Anders eten ze helemaal niets op een schooldag…

In deze korte middag hebben wij bijna 120 kinderen kunnen zien. Over het algemeen veel gezonde kinderen. Een uitdaging blijft goede voorlichting over de basis hygiëne waarbij wij hebben gezien dat ook voorlichting voor de leerkrachten nog steeds belangrijk is.

Dag 4, donderdag 14 juli

Na een nacht slapen tussen de dierengeluiden maakte we ons klaar voor de 4e checkdag. Voor MCC een bekende school; Ndunduini Primary school. Opvallend is dat deze school heel actief is in het het bedenken van projecten om de omstandigheden van de school te verbeteren dan wel duurzaam te maken. Ook nu was er veel verandering te zien ten opzichte van 2 jaar geleden. Er was beton in de leslokalen gestort, omdat kinderen wonden aan de voeten kregen door de beestjes die in het zand zaten. Regenpijpen zijn aangelegd om het regenwater op te vangen en om met behulp van pompen het water vanuit de bergen naar andere delen van de school te krijgen.

Vrolijk werden we ontvangen met zingende en dansende kinderen inclusief het schoolhoofd. Met veel vrolijkheid werd de carrousel opgebouwd tussen de spelende kinderen met zelfgemaakt speelgoed van wielen en stokken. De lokale srv-man komt op zijn zeer oude gammele fiets met 3 jute zakken vol met verschillende kolen het eten van de kinderen brengen.

We zagen vooral gezonde kinderen met goed gewicht en weinig bloedarmoede. Ook de vrolijkheid en weinig angst voor het bloedprikken vielen op. De impact is dan weer te voelen als er een verhaal naar bovenkomt van huiselijk geweld, waarbij meerdere familie leden betrokken zijn. De samenwerking met David die de ogen en oren is van alle kinderen die we zien, zorgt ervoor dat er direct actie ondernomen kan worden om ook dit kind een veilige plek te kunnen bieden. Daarnaast is het voedsel op de school nog steeds een bron van ongelijkheid. De gesponsorde bananen vormde dan ook een glimlach op de gezichten van kinderen.

Een duidelijk verschil werd gezien in de gezondheid en kleding van de kinderen op de school en uit het dorp eromheen. We hebben hier veel kinderen uit het dorp blij kunnen maken met alle ingezamelde kleding van Patrick. We sluiten de check dag af met een rondleiding door de boomgaard waar, ondanks het verdorde aardappelveld, de bomen die 2,5 jaar geleden zijn geplant door Nadine en Caroline uitgegroeid zijn tot een echt naald- en bloemenboom.

Met veel positiviteit, een dansje en veel gezwaai rijden we terug naar onze slaapplek waar we ons weer klaar maken voor de volgende dag.

Dag 5, vrijdag 15 juli

De 5e check dag stond in het teken van de samenwerking met de Sofia foundation. Het weeshuis Makarios, wat door de Cyprioten is opgezet in samenwerking met David zorgt voor een veilige plek voor kinderen die geen thuis hebben, zijn achtergelaten door ouders of andere problematiek waarbij er geen veilige thuissituatie is. De plek ligt in een dal waaraan de slaapplekken van baby’s/jonge kinderen, meisjes en jongens liggen met uitkijk op de speelvelden voor voetbal, basketbal en volleybal. De namen boven de slaapzalen verwijzen naar hoop en geluk en de waterton en andere gebouwen zijn versierd met schilderingen van zebra’s, giraffen en andere diersoorten.

We worden ontvangen door een grote groep kinderen, gekleed in rood, groen en gele trainingspakken. Er wordt gezongen, getrommeld en enthousiast gereageerd op onze komst. Kinderen maken praatjes en helpen mee met het opzetten van de carrousel.
Voor een aantal missie leden is het een heel speciale dag waarbij kinderen worden gezien die al meerdere jaren bekend zijn. Het is speciaal om te zien hoe de kinderen zich ontwikkelen. Ook is het speciaal dat een aantal van onze hulpverleners van de Sophia Foundation hier zijn opgegroeid. Deze plek voelt nog altijd als Thuis.

In totaal hebben we deze dag 220 kinderen gezien zowel van het weeshuis zelf als het dorp eromheen die allen naar dezelfde school gaan. Tand problematiek kwam opvallend vaker voor bij de kinderen vanuit het dorp ten opzichte van het weeshuis, waarbij zelf nog een intacte vulling uit 2017 werd gezien (door MCC geplaatst). Tijdens het checken kwam elke weer het gevoel binnen dat deze kinderen hier niet voor niets hier een veilige plek hebben gekregen. Van de gezichten is af te lezen dat bij velen in de jeugd sprake is geweest van mentale dan wel fysieke problematiek. Bij een enkeling zijn de verminkingen nog duidelijk zichtbaar. Ook hier komt weer naar voren dat de laagdrempeligheid en toegankelijkheid van de zorg, zoals wij het in Nederland kennen, hier totaal niet aan de orde is. Verlate diagnosen en soms late tot geen behandelingen geven de kinderen hier blijvende schade, met soms verminderd spreken of zicht tot gevolg.
Ondanks de heftigheid van de verhalen over wat deze kinderen op jonge leeftijd al hebben meegemaakt, lachen en spelen ze met elkaar. Het voelt als een warme plek waar kinderen veilig kunnen opgroeien. Dit is een plek waar kinderen weer kunnen dromen over de toekomst en weer gewoon kind kunnen zijn.

Dag 6, zaterdag 16 juli

De laatste dag van deze missie is alweer aangebroken en staat in teken van het weeshuis Jambo. Het weeshuis krijgt veel hulp van alle sponsoren met nauwe betrokkenheid van David om te zorgen dat alle kinderen goed te eten krijgen. Bij aankomst lopen we langs de puppies en kippen het weeshuis binnen. Enigszins verlegen worden we toegezongen met het lied Djambo Bwana, waarbij langzaam de verlegenheid plaats maakt voor een voorzichtig dansje.

Hierna beginnen we al snel met het opzetten van de carrousel. Een kleine 35 kinderen worden vandaag gezien. Mooi om te zien dat de kinderen goed groeien en op een handje na geen bloedarmoede hebben, in vergelijking met 2 jaar gelederen is dit enorm verbeterd. Ook had de tandarts een rustige dag. Er werd wel stilgestaan bij de slecht tot geen toegankelijkheid van tandheelkundige zorg. Kinderen leggen soms kilometers af voor een mogelijke behandeling. Wanneer de behandeling bij onze tandarts te ingrijpend blijkt te zijn en noodgedwongen niet kan worden uitgevoerd maakt dat veel indruk op alle teamleden. Hier komt weer naar voren dat de kinderen hier tot alles bereid zijn om, voor onze begrippen, basis zorg te kunnen krijgen.

Kleren en knuffels werden uitgedeeld en met heel veel liefde ontvangen. Ook het hondenvoer werd geregeld voor de puppies, waar de kinderen een vriendschappelijke band mee hebben opgebouwd. De dieren reageren op de kinderen en zijn belangrijk voor ze. Ze geven steun en bezorgen de kinderen plezier.

Nadat we al zwaaiend afscheid nemen van de kinderen van Jambo nemen we ook afscheid van de hulpverleners van de Sofia foundation inclusief David. In de bus van Nyeri terug naar Nairobi komen alle ervaringen van afgelopen week binnen. In totaal hebben we bijna 1000 kinderen gezien. Geweldig dat we iets hebben kunnen betekenen en tegelijkertijd ervaren we ook een gevoel van machteloosheid en voelt ons werk soms als een druppel op een gloeiende plaat. Als je als kind toch het geluk hebt om deze druppel en daarmee de zorg van MCC, met behulp van de Sofia foundation, te mogen ontvangen, dan maakt overleven plaats voor het weer kunnen dromen over een toekomst.

Bij aankomst in Nairobi kijken we met het team terug op een fantastische en indrukwekkend week met een geweldig team!!

Missiepagina