Medical Checks for Children is alweer voor de 9e keer op bezoek in Kenia West!. De missie, op uitnodiging van de Sophia Foundation for Children, loopt van 9 t/m 16 maart en de missieleden zullen ons via dit blog op de hoogte blijven houden van hun werk en avonturen.
Missieblog Kenia West 2018
Zaterdag 10 februari 2018
De eerste aftrap voor onze missie naar Kenia West dit jaar met de meet & greet van het team. Elkaar leren kennen, wat over MCC leren, bloedprikken en natuurlijk ook de tandenborstels, gaasjes, pleisters etc verdelen!
Klokslag 12 uur gaat de deurbel en druppelen de teamleden binnen. Aangezien de meesten elkaar nog niet kennen toch altijd weer een spannend moment. Met wie ga je daar in Kenia een week lang samen reizen en werken?
Na een eerste uitleg volgt dan halverwege het rondje bloedprikken! Leuk om de teamleden voor het eerst aan de slag te zien gaan. En gelukkig valt het meestal mee..weer een drempeltje weg.
Nadat ook het reilen en zeilen van de missieweek is doorgenomen, worden de MCC polo’s gepast, de stapels met hardware verzameld en gaat een ieder weer op pad. Nog een kleine maand dan zien we elkaar weer in Kenia! Wordt vervolgd.
” If you want to go fast, go alone. If you want to go far, go together.”
Samen met Nori, Mieke, Mareike, Nel, Jacqueline,Maria, Larissa en Jolijn.
Nairobi dag 1 (9 maart)
Vrijdagavond 9 maart was team West dan eindelijk in z’n geheel in Kenia! Omdat 2 teamleden al in Kenia waren, konden Jolijn en ik rond 23 uur s’ avonds Maria,Jacqueline, Larissa, Nori en Mareike welkom heten in ons hotel in Nairobi. Een mooie nieuwe plek met een fantastisch uitzicht over de stad.
Na een korte nacht vertrokken we rond 8 uur s’ochtends in onze bus voor de komende week richting Kisumu. Dit is een fantastische manier om een eerste indruk te krijgen van dit land. Want nadat we aan alle tentakels van Nairobi waren ontsnapt, ging de weg via de noordelijk rand van het Nguruman Escarpment verder naar Naivaisha en Nakuru. Onderweg dus eerst een geweldige uitzicht over de laaglanden en later de vele meren van de riftvalley en als laatste de theeplantages rond Kiricho.
Het blijft natuurlijk ook gewoon een lange dag in de bus dus iedereen was denk ik ook blij toen ons einddoel Kisumu in zicht was.
Hier sloten Nel en Mieke zich bij ons team aan en waren we eindelijk compleet!
En toen begon het MCC gevoel. Hardware tellen, tassen pakken, zakjes met ijzer en multivit pillen klaar maken. Na een lange voorbereiding en een lange reis was dit het moment dat iedereen voor het eerst echt voelde dat het ging gebeuren.
dag 2 Kimarek (10 maart)
Stipt op tijd melde iedereen zich om rond 7 uur bij het ontbijt en na de eerste teleurstelling dat het koffiezetapparaat stuk was en hier in Kenya we toch weer aan de filterkoffie moesten, maakte de rest van het ontbijt en het vooruitzicht dat we aan het werk gingen veel goed. Een stevige bodem was ook wel nodig want het team ging nu voor het eerst kennis maken met de echte keniaanse wegen dwz zeggen daar waar het asfalt stopt.
Nog wat onwennig met alle tassen stapten we in de bus en gingen naar Kimarek waar we als team ontroerend met zang en dans onthaald werden. Ons hollandse ritmegevoel verbleekt hier dan toch een beetje bij…
Bijzonder hoe mensen die elkaar hier voor niet kenden, binnen now time als een ervaren team werken. De school in Kimarek is een school waar MCC al jaren komt en we door de jaren heen de positieve effecten van het werk van de Sophia en MCC zien. De school merkt het vooral in het verbeteren van de academische prestaties van de kinderen. Heel belangrijk in Kenia want scores bepalen of kinderen door mogen naar secondary school en dus of ze een kans hebben op een andere toekomst. Een aantal kinderen van de vorige jaren terug gezien die we hadden verwezen ivm hartproblemen en waar het gelukkig goed mee gaat.
De eerste dag liep als een trein en 211 kinderen later gingen we moe maar voldaan terug naar Kisumu.
Dag 3 Kesengei (11 maart)
Tja wat bleef hangen van deze dag en de weer meer dan 200 kinderen was vooral de weg en de regen. De weg die beter had moeten zijn, bleek op de terugweg een enorme uitdaging. Want regen en mudroads zijn al een slechte combinatie maar dit samen met een heuvelachtig gebied zorgde voor een ervaring die veel teamleden in Nederland nog wel een keer aan de bar zullen vertellen. En ja gelukkig zijn er filmpjes en foto’s van…
In het kort het ging goed totdat de weg naar beneden ging, de modder een soort thialf geworden was en de opstaande bermen dicht bij waren. Team uit de bus. Modder overal. En ook kenianen overal die dapper met ons probeerden de bus de goede kant van de weg op te duwen..want ook al stonden de wielen al loodrecht op de as, de bus had een eigen wil.
“Where there are many, nothing goes wrong. ~ Swahili proverb”
Na in totaal uiteindelijk 3 uitstapjes in de locale modder waren we weer op het goede pad en konden we naar het hotel. We hadden vanavond bedacht direct door te rijden naar Lake Victoria zodat iedereen toch ook even het meer kon zien en jawel toch nog een geluksmomentje want we waren op tijd voor een hele mooi zonsondergang!
“Patience attracts happiness; it brings near that which is far. ~ Swahili proverb”
Dag 4 Kimarek (12 maart)
Vandaag gingen we opnieuw naar Kimarek omdat de weg naar de school van Kalamaibai te slecht was voor bus. Nadat we ook alle baggage opgeladen hadden, gingen we op weg. Vanmiddag immers direct door naar Eldoret. Helaas regende het al in de ochtend en was onze bus nu ook zwaarder en het bleek dat dit onze reis nog lastiger maakte. Vrij snel na het verlaten van het asfalt bleek dat de regen ook hier voor modder en gladde rotsachtige wegpartijen had gezorgd. Dus na al 2 uitstapjes in de modder bleek het laatste gedeelte van de weg een brug te ver voor de bus. Zelfs het verplaatsten van gekapte jonge boomstommen en stenen om meer grip te krijgen, was niet genoeg.
Dus met onze rugzakken om glibberden wij omhoog naar de school.
Omdat het bleef regenen werd onze werkplek een mooie hoek aan de achterkant van de school waar genoeg lokalen en afdakjes waren voor alle stations!
Dezelfde plek maar kinderen van een andere school. Maar wat een verschil. Kapotte schoolkleding, vieze kleding, vieze kinderen, veel minder moeders en duidelijk veel meer armoede. Op dit moment regende het natuurlijk en na jaren van droogde lag de prioriteit dus veel bij het bewerken van de akkers om te zorgen dat er eindelijk weer wat ging groeien en er weer wat eten en mischien wat handel binnen zou komen. Wat een onmogelijke keuzes eigenlijk ook..gratis zorg voor je kinderen en uitleg voor ouders of werken op je akker om je hongerige gezin te voeden?
Dan denk je toch altijd aan de opmerkingen over Afrika. ‘Ze hebben niets maar ze lachen altijd en zien erg gelukkig uit.’ Is het geluk of gelatenheid? Omdat vooruitkijken geen zin heeft en het enige wat je kunt doen is elke dag weer proberen te overleven met het weinige dat je hebt en het weinige dat er is? Leven ver van het asfalt, ver van waar eigenlijk de wereld stopt. Voelen dat vooruitkijken naar de toekomst geen zin heeft want meer gaat het wrs toch niet worden.
Het enige wat er is, is het stukje land, de buren, de kinderen en het dorp. En elke dag gewoon maar doorgaan.
“You cannot work for food when there is no food for work”
Dag 5 St Peters
De weg vanaf Eldoret bracht ons vandaag vanaf El Doret naar Chipsaita waar we naar St Peters school gingen. Vandaag het grootste gedeelte van de reis over asfalt. Het laatste stukje ging echter weer over onverharde weg. Omdat na lang smeken de regens gearriveerd waren, was het hele land in staat van paraat. Waar normaal de akkers rustig waren en vooral veel mensen in de dorpen aan het wachten waren (waarop werd meestal niet helemaal duidelijk) was er nu bedrijvigheid al om. Akkers werden omgeploegd meestal met de hand, soms door een ploeg voortgetrokken door oxen. Er werd handmatig gezaaid uit meestal afgezaagde gele emmers en daarna weer op regen gewacht.
In een land waar de afgelopen jaren een enorme droogte heerste, leek het nu alsof het leven weer begonnen was.
“However long the night, the dawn will break”
In sommige delen van Kenia heeft het al jaren niet meer geregend. Vorig jaar was ook bij ons in het nieuws hoe de lokale herders hun kuddes koeien in oa het laikipa gebied niet meer naar water konden brengen en er aanvallen waren op lokale grootgrondbezitters. Ook op dit moment dreigt nog voor zo’n 2.7 miljoen Kenianen waaronder zo’n 360.000 kinderen een hongersnood en is op veel plekken water nog altijd een luxe (zie bron).
Ook in St Peters werden we weer opgewacht door een horde vrolijke schoolkinderen. Telkens weer een kippevel momentje.
Onverwacht na de vele regen de avond tevoren, scheen de zon en konden we toch zoals de afgelopen dagen gedeeltelijk buiten werken. We begonnen zoals gebruikelijk met de babyclasses waar kinderen tot ongeveer 5 jaar in zitten. Helaas waren er erg weinig caretakers aanwezig…de regens riepen de ouders op het land te bewerken zodat er eindelijk weer wat zou groeien.
Tussen deze jonge guppies zaten ook de newcomers op deze school die pas sinds januari naar school gingen. Nog niet gewend aan school en leraren en iets van een andere wererld, werden ze nu geconfronteerd met Mzungu’s (blanken) die ze nog nooit eerder in hun leven gezien hadden. In het begin leverde dat wat meer gehuil op.
Dit jaar hadden we voor de tweede keer ook point-of-care malariatesten meegenomen en het leverde een soort overwinningsgevoel op als er dan ook daadwerkelijke via het gesprek met de vertaler een positieve bloedtest uiteindelijk op tafel lag.
Ook hier duidelijk de invloeden van de droogte; kinderen die weinig drinken soms maar 1/2 tot 1 glas per dag; die zelf vanuit huis hun gele flesje met water mee moeten nemen naar school omdat de school geen waterpomp heeft en de watertank nog niet gevuld is door de regens.
Hier geen kraan die altijd open kan en waar altijd schoon en veilig water uit komt. Gelukkig wel een hoofdonderwijzerers die nog 4 jaar blijft en een goed hart heeft. Leraren die betrokken zijn en de Sophia Foundation die hier een voedselprogramma heeft.
“Happiness is as good as food”
Dag 6 Nakuru
Het ritme zat er nog steeds lekker in en na een ontbijt om 7 uur, waren we om 8 uur op weg naar Nakuru. Een rit van ongeveer 4 uur waarna in Nakuru naar het ‘Welcome to my Family’ huis gingen. Een opvanghuis voor jongens en meisjes ( in totaal 50 kinderen onder de 14 jaar) die niet meer naar huis konden. De meisjes meestal sexueel misbruikt en de jongens meestal dakloos, verslaafd van straat geplukt vaak met mishandeling in het verleden.
En het voelde inderdaad als welcome to the family. Een jongenshuis en een meisjes huis waar in allebei een parent de leiding had; een bevlogen en betrokken non die deed wat ze kon niet alleen voor de kinderen maar voor de mensen daar.
Een aantal van de kinderen zaten op school maar werden direct gehaald om te zorgen dat ze deze medische zorg niet gingen missen. Kinderen met een verhaal en een geschiedenis maar nu een kans op een toekomst. Als ze geen interesse hadden in school, werd een namelijk geprobeerd om ze een ambacht te leren; meubels bekleden etc. Te zorgen dat ze ook een mogelijkheid hebben om niet terug te gaan naar een zwervend, verslaafd bestaan.
Fijn ook om te horen hoe goed sommigen al engels spraken en de toekomstdromen die ze hadden!
“A family is like a forest, when you are outside it is dense, when you are inside you see that each tree has its place.”
Dag 7 Nakuru
Vandaag een stukje zonder foto’s.
Op onze laatste vrijdag van de missie gingen we na onze gebruikelijke ochtend start als eerste naar de vrouwengevangenis. In deze gevangenis mogen moeders hun baby’ s en kinderen nl tot ze ongeveer 4 jaar zijn bij zich houden. Op het moment van onze bezoek waren er 24 baby’s van een paar maanden tot 5 jaar.
De weg ernaar toe is bijna idyllisch. Langzaam gaat de weg vanuit het centrum omhoog richting de heuvels rond Nakuru met een prachtig uitzicht op het meer maar op het moment dat je daar een soort lake side lodge verwacht, kom je bij de gate van de gevangenis.
Altijd wat formaliteiten en na de gate een vruchtbare compound met akkertjes, huisjes voor de bewakers; gevangenen in de gestreepte uniformen lopen in groepjes voorbij en dan ben je bij de volgende gate, de vrouwengevangenis.
Omdat er dit jaar weer een nieuwe vrouwelijk hoofdbewaker is, moeten er eerst weer wat gesprekken gevoerd worden voordat het team naar binnen mag. Strikte regels, geen telefoons, geen camera’s alleen de noodzakelijke spullen mogen mee naar binnen.
Rond de barakken zijn vrouwen aan het schoonmaken, graan van stof aan het ontdoen en gaat het pad recht op de nursery af. Dit is een kleine barak met een aantal kinderbedje, kleden en tekeningen op de muur waar de jonkies wonen. Zodra de vrouwen nl in de barakken worden opgesloten, worden de kinderen hier naar toe gebracht. Het is te gevaarlijk in de barakken voor hen.
Maar fijn om dan toch weer te merken dat ook deze moeders begaan zijn, blij zijn als het goed gaat. Blij met een vriendelijk woord en een glimlach.
De sfeer voelde ontspannen met vriendelijke bewakers en wij mochten zelfs zeepjes, bananen en extra fruit voor de babies achterlaten. Hoop dat we met de nieuwe leiding misschien wel iets structureels voor deze kwetsbare groep kinderen kunnen regelen.
Een moeder met een mentaal geretardeerd zoontje van bijna 6 jaar was zelfs speciaal voor ons nog gebleven. Een mannetje dat het ondanks alles redelijk goed deed. Groeide en kon zelf eten. Kreeg hier ook ondersteuning van fysiotherapie.
Tja en toen wij wegreden en bij de poort kwamen, stond mama daar met al haar spullen en haar kind. Vrijgelaten. Mag gaan. Maar geen geld eigenlijk voor vervoer. Waar ga je dan naar toe? Hoe kom je terug in je familie?
De plek voelde goed, vriendelijk haast maar de achterliggende verhalen maken het een hel op aarde.
De jeugdgevangenis volgde daarna. Dit jaar 30 jongens en 4 meisjes waaronder 1 meisje die de avond doorvoor nog in de politiecel zat maar door Duncan, een lokale healthcare worker en al jaren onze partner hier, hier naar toe gebracht kon worden. Een lichtpuntje op deze dag want zij had geen offence begaan maar was zelfs slachtoffer maar thuis was het niet meer veilig en dan gaan deze kinderen in het huidige kenia naar de politiecel.
Dertig jongens op een binnenplaats, veroordeeld tot elkaar en deze plek. De binnenplaats is hun wereld. Hier wordt gevoetbald, gegeten, gewassen en geleefd. Een plek waar het kindzijn al lang verleden tijd is.
En zo kwam een einde aan een indrukwekkende week met verschillende landschappen, met kinderen die op alle plekken waar wij geweest zijn uiteindelijk eerst wat angstig en afwachtend zijn maar uiteindelijk even gewoon kind zijn. Zingen, dansen, rare liedjes nadoen, tandenpoetsen en gewoon keten. En wij weten dat wij een aantal van een een nieuwe kans op een betere toekomst gegeven hebben.
“Children are the reward of life”
