MCC Manilla oktober 2015

In het najaar van 2012 vindt de eerste MCC missie plaats naar St. Martin in Tondo, Manilla. Oktober 2015 wordt alweer de 4e keer en hij heeft een speciaal plekje in het hart van Inès verovert.

De lokale organisatie heeft de afgelopen jaren laten zien actief, met enorme passie en met behulp van een grote groep vrijwilligers substantiële stappen te kunnen zetten in de medische begeleiding van de “needy children” in de slums van deze metropool.

Deze missie heeft naast het gangbare checken van veel kinderen speciale aandacht voor de luchtweg problemen waar zoveel kinderen in deze stad (luchtvervuiling!) aan lijden. Het gaat daarbij naast behandeling ook vooral over preventie en voorlichting, zowel aan de ouders als aan de kinderen.

Het team bestaat uit een aantal “Manilla routiniers” : Inès, Yvonne, Miguette, Anita, Arnoud en Roelof en daarnaast uit 5 nieuwkomers Miranda, Marc, Joost, Noor en Ans. Joost gaat mee als filmmaker (een film over het werk van MCC mede i.v.m. het tweede lustrum van MCC) maar zal zich gedurende de week steeds meer ontpoppen als een echt teamlid. Noor en Ans vormen een onafscheidelijk Astma Team gedurende de gehele missie.

Donderdag 22 oktober

Dag van aankomst.

Vanuit verschillende aanvliegroutes strijken alle teamleden met tussenpozen veilig neer in Manilla. Via onze gezamenlijke app houden we onderling contact deze reisdag. Dit jaar is Peppi Anita – zoals vanouds gesecondeerd door haar alterego Kokki Yvonne- zelfs zonder problemen door de verschillende douanes heengekomen.

De autorit naar de locatie toe laat, zeker op het laatste stuk, zien waar we terecht gekomen zijn. De mensen hier hebben bar weinig en leven op straat. Op de middenberm van een drukke weg zijn ze bezig met het uitzoeken van vuilnis. Kinderen lopen er tussendoor of helpen mee. Hun onderkomen is schamel, van hout en karton. En het enorme vervuilende verkeer dendert hier tussendoor. Het doet je direct beseffen in welke moeilijke omstandigheden onze patiëntjes voor deze komende checkweek moeten leven

We komen in groepjes aan in Tondo en aan het einde van de dag is iedereen gearriveerd. Er wordt bijgepraat en daarna voorbereidingen getroffen voor de volgende dag. Ook is er de eerste bespreking, iets dat dagelijks zal volgen. Verwachtingen en doelen worden naar elkaar uitgesproken. Maar ook waar je bang voor bent. En hoe gezien kan worden dat je stress hebt en hoe daarop het beste gereageerd kan worden.

Moe van de reis en de indrukken zoeken we in de grote slaapzaal ons plekje voor de week. Met wiskundige precisie worden de ventilatoren zodanig afgesteld dat voor degene die dat wil, om de 20 seconden een vleugje koelere lucht voorbij komt. Verder moeten we het doen met een nachttemperatuur van rond de dertig graden ondersteund met muziek van de straat.

Vrijdag 23 oktober

De eerste nacht zijn we goed doorgekomen: de vermoeidheid van de reis zal zeker hebben meegeholpen. De krijsende haan om 5 uur zal de komende week onze grootste vijand blijken.

We kunnen het als team al goed met elkaar vinden en een innige band ontstaat. Een goed voorbeeld daarvan is het feit dat de telefoon van Noor de volgende ochtend in het bed van Joost teruggevonden wordt!

De eerste dag kende meteen een vliegende start: We beginnen met een Meet & Greet met het lokale team van St. Martin de Porres en de vrijwilligers.

Eunice, Luisa en Conny hebben een presentatie voorbereid waarin bijzondere kinderen van de afgelopen 2 jaar de revue passeren, o.a. kinderen waarbij een noodzakelijke operatie gedaan kon worden door het sponsorgeld van MCC – leden of via het hartenfonds van MCC. Er was o.a. een kindje met een lipspleet, die na de operatie weer een blij lachend kind was. Ook andere kinderen die met orthopedische hulpmiddelen weer konden lopen of op een andere manier weer mobiel werden passeerden de revue.

Het zijn kinderen die een kans hebben gekregen. Bij ons heel normaal en vanzelfsprekend, maar in Manilla volstrekt niet.

Voor de lokale vertegenwoordigers en voor ons is het een emotionele gebeurtenis om deze kinderen (weer) te zien. Wat heel bijzonder is (en tegelijk ook zwaar voor ons allen) is de aanwezigheid van de moeder van het jongetje met tetralogie van Fallot, die het helaas uiteindelijk het toch niet gered heeft.

Hierna geven Noor en Ans de lokale vrijwilligers les in Astma Herkenning en Behandeling. Het is een levendige bijeenkomst met veel vragen en ook onze teamleden konden hiermee hun praktische kennis bijspijkeren.

Met het gehele team hebben wij ’s middags een Slum Tour gemaakt: onder leiding van de gids Nympha krijgen we een idee van het leven van de kinderen die we deze week gaan zien, en de erbarmelijke omstandigheden van hun bestaan. De eerste stop is langs een van de (stinkende) rivieren die dit deel van de stad doorkruist. Schamele donkere houten hutjes zijn op illegale wijze langs de rivier gebouwd (deels onder bruggen) waar op een paar vierkante meters hele families gehuisvest zijn. Geen water en riolering, de elektra alleen op gevaarlijke wijze afgetapt. We vergeten niet snel meer het jonge gezin met 3 kinderen dat geheel vervuild en ondervoed wezenloos voor zich uit staarden.