Missieblog Oeganda Otuke 2025
Zaterdag 25 januari & zondag 26 januari
Na een dag waarop we konden acclimatiseren gaan we op weg naar Otuke, waar we op verschillende plaatsen zullen gaan checken.
Het is een lange reis, eerst door de files en drukte van Kampala, maar langzamerhand verandert het landschap en wordt het meer ruraal. We steken de Nijl over, die woest, wijds en wonderschoon is.
Eenmaal geïnstalleerd in ons hotel bespreken we onze verwachtingen van deze missie. Het is goed en bijzonder elkaars verhalen te horen.
Zondagochtend wordt er hard gewerkt aan het tellen en verpakken van de medicatie, het vullen van de tassen voor de verschillende stations en het controleren van de medische equipment.
In de middag bezoeken we een lokaal ziekenhuis, waar we meegenomen worden in de mogelijkheden en behandelwijzen die er hier voor de bevolking zijn. Voor onze begrippen mag het misschien een eenvoudig geheel zijn; in deze streek is het een goede en belangrijke plek met mogelijkheden.
Aan het eind van de middag bezoeken we een lokaal gezin en zij zijn bereid ons te vertellen over hun leven. Het is een verhaal van armoede en verlies, maar ook van verbondenheid en van dromen, die nog niet opgegeven willen worden. Het is een verhaal zoals er hier zoveel zullen zijn. Een verhaal dat ons raakt.
‘s Avonds instrueert Ilse ons hoe we de volgende dag, de eerste checkdag zullen gaan werken en wat we kunnen tegenkomen. We kijken er naar uit!
Maandag 27 januari
Na alle voorbereidingen is het vandaag de eerste dag dat we checken. Na een ontbijt om 6.15 uur vertrekken we om 7.00 uur naar het Amunga Health Centre, ongeveer een uur rijden van ons hotel. Na een uur hobbelen over zandwegen vol gaten zijn we echt wel wakker en alert bij aankomst. Een flinke groep moeders met kinderen zit dan al rustig te wachten op bauwe plastic stoelen. Onze komst is duidelijk goed voorbereid door Link to Progress (LTP), onze lokale partner.
Toch duurt het zo’n eerste dag altijd weer even voordat alles draait. De helft van het team is nieuw en voor de andere helft is het al weer even geleden… Maar na een dik uur loopt het dan toch gesmeerd en draait onze caroussel.
We zien 142 kinderen, die grotendeels positief testen op malaria en een iets kleiner percentage op bloedarmoede. Het team maakt dan ook overuren. Vrijwel ieder kind gaat weg met meerdere medicijnen en we hopen dat dat de kwaliteit van hun leven zal verbeteren.
Bij de evaluatie aan het einde van de dag wisselen mooie en droevige verhalen elkaar af. Zó mooi dat er voor een klein meisje een nieuwe verhoogde schoen geregeld kan worden, die ze hard nodig heeft om wat beter te kunnen lopen. Maar we vertellen elkaar ook de droevige verhalen, die we deze dag gehoord hebben en die niet met een pilletje zijn op te lossen.
Het was een productieve dag met een team dat elkaar draagt en steunt, niet alleen als het om medisch overleg en diagnostering gaat, maar ook in de emoties die vandaag gevoeld zijn.
Dinsdag 28 januari
Opnieuw worden we door een grote groep moeders en kinderen opgewacht bij aankomst. De verschillende stations van de caroussel zijn nu al snel opgesteld en, met enige wisselingen (iedereen krijgt de gelegenheid verschillende stations te bemensen) kunnen we aan het werk.
We merken dat er al enige routine is ontstaan en we zien deze dag dan ook méér dan 180 kinderen.
Opnieuw heel veel kindjes die positief testen op malaria. Daarnaast zijn er ook de bijzondere verhalen: zo wordt er een jongen door zijn vader naar dokter Remco gedragen. Hij ziet liefdevolle ouders die hun gehandicapte zoon met toewijding verzorgen. Zijn er andere mogelijkheden voor dit kind, waardoor het dagelijks leven voor hem verbetert en hij meer kan participeren in de levens van zijn familie en dorp?
Isabelle van LTP videobelt met een orthopeed voor advies en er wordt besloten om zowel een passend sta-rek als een rolstoel voor dit kind te laten maken. Dokter Dominique heeft een zelfde verhaal over een vierjarig meisje. Ook voor haar wordt nu gekeken naar de mogelijkheid voor een hulpmiddel. De fondsenwerving die sommige teamleden voorafgaand aan de missie hebben gehouden, biedt hier mooie mogelijkheden.
Terug in de bus vertelt Remco de curieuze anecdote over de statafel van het station meten en wegen; het blijkt het altaar van het nabijgelegen kerkje te zijn, dat dagelijks naar onze caroussel wordt gesleept. Op de zijde die nu tegen de muur staat is een groot kruis geschilderd. De theoloog in het team vindt het volkomen logisch: op een altaar wordt een leven gemeten en gewogen. De metaforen kunnen ons dan wel om de oren vliegen: uiteindelijk zijn we hier om iets te doen voor de kinderen en we hopen dat dat een verschil gaat maken.
